TOT: มือที่คอยอุ้มชู 1-6

---

สถานที่: ห้องพักพนักงาน

(ตอนที่อาร์เท็มคุยโทรศัพท์เสร็จและออกมาจากห้องทำงาน ห้องพักพนักงานก็ว่างเปล่าแล้ว เขาหยิบหนังสือแนวข้อสอบสำหรับผู้ที่จะเลื่อนขั้นเป็นทนายขั้นกลางขึ้นมาจากโต๊ะกาแฟและกวาดตาดูโน้ตที่ถูกจดไว้ในนั้นอย่างคร่าว ๆ ลายมือที่เป็นระเบียบเรียบร้อยสะดุดตาเขาอย่างมาก)

อาร์เท็ม วิง:

หาพาร์ตเนอร์งั้นเหรอ…

(อาร์เท็มวางหนังสือในมือลง จากนั้นก็ส่งข้อความเสียงไปหาคนคนหนึ่งด้วยโทรศัพท์ในมือ)

อาร์เท็ม วิง:

เซเลสทีน ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าให้ผมหาพาร์ตเนอร์มาแบ่งเบางาน แล้วคุณมีคนที่อยากแนะนำผมไหม?  

(เซเลสทีนตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว)

เซเลสทีน (ข้อความเสียง):

ขึ้นอยู่กับว่าเธออยากได้คนแบบไหนไปทำงานด้วย ถ้าในสำนักงานไม่มีคนที่เธอรู้สึกว่าเข้าตา ฉันสามารถไปหาคนจากที่อื่นให้ได้

(อาร์เท็มขมวดคิ้ว เขาไตร่ตรองเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง)

อาร์เท็ม วิง:

ผมไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่เป็นคนที่ซื่อสัตย์ ไม่ยอมก้มหัวให้แก่อำนาจหรือพวกคนใหญ่คนโต ส่วนความสามารถก็ขอแค่คนที่ดูมีแวว (ที่จะพัฒนาตัวเองได้เรื่อย ๆ) แล้วกัน ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ทำงานได้เหมือนผมหรอก ผมต้องการกระจกที่สะท้อนการทำงานของตัวผมได้ ไม่ใช่ร่างแยกของตัวผมเอง

(การที่อาร์เท็มจะส่งข้อความยาวเหยียดขนาดนี้เป็นเรื่องที่หาได้ยากยิ่ง แต่เซเลสทีนยังคงไม่ตอบอะไรกลับมา)

อาร์เท็ม วิง:

อย่างที่คิด ไม่มีสักคนเลยสินะ…

(อาร์เท็มกำลังจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าและกลับไปยังห้องทำงาน แต่เซเลสทีนตอบกลับมาพอดี)

เซเลสทีน (ข้อความเสียง):

เธอบอกว่าเธอ ‘ไม่ต้องการอะไรมาก’ งั้นเหรอ!? เธอเลิกมโนก่อนเลย จะหาคนที่เหมาะจะมาเป็นกระจกให้เธอได้เนี่ย คงต้องรอชะตาฟ้าลิขิตอย่างเดียวแล้วล่ะมั้ง!

(พอได้ฟังสิ่งที่เซเลสทีนพูด อาร์เท็มก็ขมวดคิ้วอีกครั้งพลางถอนหายใจออกมา สายตาของเขาย้ายกลับไปอยู่ที่หนังสือบนโต๊ะกะแฟอีกครั้ง นิ้วเรียวไล่ไปตามสันหนังสืออย่างแผ่วเบา)

อาร์เท็ม วิง:

ชะตาฟ้าลิขิตเหรอ...

สถานที่: ย่านศูนย์กลางธุรกิจ

(คุณเดินตามวินนี่มายัง Penny's comfort foods และได้เจอกับลุค เพื่อนสนิทที่คุณไม่ได้พบหน้ามาแปดปี)

คุณ:

นักสืบเอกชนที่คุณวินนี่เป็นคนจ้างวาน...คือนายใช่ไหม

(คนที่จบเกียรตินิยมวิศวกรรมชีวการแพทย์จากมหาวิทยาลัยศูนย์กลางแห่งชาติไม่ได้ทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ แต่มาเป็นนักสืบเอกชนแทนเนี่ยนะ!?)

ลุค เพียร์ซ:

ฉันรู้ว่าเธอประหลาดใจ แต่อาชีพนักสืบนี่มันเป็นความฝันสมัยเด็กของฉันเลยนี่นา ในที่สุดฉันก็ได้ทำตามฝันตัวเองสักที!

คุณ:

ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีเลย…

ลุค เพียร์ซ:

งั้นทนายที่คุณวินนี่ตามหาอยู่ก็คงเป็นเธอสินะ ดูเหมือนว่าเธอจะสอบเข้าคณะนิติสเตลลิสได้ตามที่หวังไว้เหมือนกันนี่

(สมองคุณค้างไปแล้วจากข้อมูลที่รับเข้ามา เลยไม่สามารถเเข้าใจได้ว่าลุคพูดอะไรอยู่)

วินนี่ คูเปอร์:

ใช่แล้วค่ะ เธอเป็นทนายที่ฉันหามา ไม่คิดเลยว่าพวกคุณสองคนจะรู้จักกัน…

(วินนี่มองมาที่คุณทั้งสองคน ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น และไม่ได้ถามอะไรคุณเพิ่มด้วย)

วินนี่ คูเปอร์:

คุณปู่เวิร์นปกติจะอาศัยอยู่ชั้นบนน่ะค่ะ ตอนนี้เขาก็น่าจะอยู่บ้าย ฉันขอไปเช็กดูก่อนนะคะ

(วินนี่เดินไปเคาะประตู ส่วนคุณก็รีบดึงสติกลับมาจดจ่อกับงานตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ลุคนั้นยังคงมองมาที่คุณอยู่พร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า สายตาของเขาไม่เคลื่อนไปไหนเลยแม้แต่น้อย)

คุณ:

เลิกมองกันได้แล้วน่า…

ลุค เพียร์ซ:

ผ่านไปตั้งหลายปี แต่เธอไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆ

คุณ:

ไม่จริงซะหน่อย ผ่านมาตั้งแปดปีแล้วมันก็ต้องมีอะไรเปลี่ยนบ้างแหละ เช่นนี่ไง ฉันสูงขึ้นมาจากเดิมหน่อยนึง

ลุค เพียร์ซ:

สำหรับฉัน เธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เธอยังคงเป็น...ยังคงเป็นเด็กผู้หญิงคนเดิมที่ฉันรู้จัก

คุณ:

ประโยคนั่นมันอะไรกัน...นายจะบอกว่าฉันยังเตี้ยแถมนิสัยยังเป็นเด็กน้อยเหมือนเดิมงั้นเหรอ

ลุค เพียร์ซ:

มะ...ไม่ใช่แบบนั้นนะ!

คุณ:

ฮ่า ๆ ฉันแค่หยอกนายเล่นนิดหน่อยเองน่า

(ตอนที่พวกคุณกำลังคุยกันอยู่ ประตูหลังของร้านอาหารก็ได้เปิดออก คนที่เปิดมันคือชายชราผมขาวหน้าตาดูบึ้งตึง เขาคือคุณกรีนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย)

เวอร์นอน กรีน:

วินนี่ ฉันก็บอกเธอไปแล้วว่าอย่าเสียเวลากับคดีนี้อีกเลย สำนักงานรับรองความปลอดภัยด้านอาหารเขาเขียนรายงานสรุปคดีไปแล้ว ไม่เหลืออะไรให้ต้องสืบอีกต่อไปแล้วล่ะ

วินนี่ คูเปอร์:

คุณปู่เวิร์น ที่เราต้องจ่ายเงินค่าเสียหายน่ะมันก็เรื่องนึง แต่จะปล่อยให้เขารีดไถเราไปเกินกว่าเหตุไม่ได้นะคะ ดูนี่สิคะคุณปู่ คุณสองคนนี้เขาเป็นคนที่จะมาช่วยเราไงคะ

คุณ:

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ…

(พอเห็นสีหน้าของเวอร์นอน คุณก็เกิดลังเลที่จะแนะนำตัวขึ้นมา สภาพร่างกายเขาดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นะ)

[เริ่มการตรวจสอบ]

[ตรวจสอบที่รอยคล้ำใต้ตา]

คุณ:

(รอยคล้ำใต้ตาเขาชัดมาก เหตุการณ์ร้านอาหารเขาครั้งนี้คงจะสร้างปัญหาให้เขามากทีเดียว

[ตรวจสอบที่ริมฝีปาก]

Q: สาเหตุที่ริมฝีปากของเขาซีดขนาดนั้นคือ…

A: โรคเกี่ยวกับหัวใจ

คุณ:

(ที่ปากเขาซีดขนาดนั้นก็พอเดาได้ว่าเป็นเพราะหัวใจเขาไม่ค่อยดีล่ะนะ...)

[ตรวจสอบรอยแผลบนมือ]

Q: อะไรคือสาเหตุของแผลที่อยู่บนมือ

A: เป็นจุดที่ใช้ให้ยาผ่านหลอดเลือดดำ

คุณ:

(แผลรอยเข็มงั้นเหรอ...ดูเหมือนจะมาจากเข็มเปิดเส้นนะ สำหรับคนที่อายุขนาดนี้แล้ว เหตุการณ์นี้คงกระทบสุขภาพเขาน่าดู...ฉันควรเลี่ยงคำถามที่จะไปกระทบจิตใจเขาได้)

{Translators’ talk: เข็มเปิดเส้น (IV Catheter) เราก็อธิบายไม่ค่อยถูกค่ะแง พยาบาลเขาจะใช้กันบ่อย ๆ อีกคำก็คือเข็มที่เอาไว้แทงน้ำเกลือเข้าเส้นเลือด ถ้าไม่กลัวเข็ม แนะนำคลิป ’เปิดเส้นให้น้ำเกลือ’ ของช่อง Moji Nurse ในยูทูปเลยค่ะ ช่วงนาทีที่ 6 เขาจะอธิบายเรื่องเข็มนี้ไว้ สามารถไปดูกันได้ค่ะ}

[สิ้นสุดการตรวจสอบ]

คุณ:

(เหมือนที่คุณวินนี่บอกไว้เลย ทั้งสภาพร่างกายและจิตใจของคุณกรีนในช่วงนี้นั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วตอนนี้เขายังรู้สึกไม่ชอบหน้าพวกทนายอยู่ด้วย ฉันปกปิดตัวตนตัวเองเอาไว้ก่อนดีกว่า)

ทางนี้คือคุณนักสิบเอกชนลุค เพียร์ซ ส่วนฉันเป็นผู้ช่วยของเขาค่ะ

(แม้ว่าลุคจะประหลาดใจที่คุณแนะนำตัวออกมาแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา)

ลุค เพียร์ซ:

ยินดีที่ได้พบนะครับคุณกรีน ผมชื่อลุค เพียร์ซ พ่อแม่ผมเสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็ก ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคนจิตใจดีแบบคุณผมคงไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยแน่ คุณวินนี่เขามาพบผมเพราะเรื่องที่คุณเผชิญอยู่ตอนนี้ เนื่องจากผมชื่นชมและเคารพคุณอย่างมาก ดังนั้นผมจะช่วยคุณอย่างสุดความสามารถเลย ขอให้พวกเราได้ตรวจสอบเหตุการณ์ในครั้งนี้ได้ไหมครับ   

(ไม่รู้ว่าเวอร์นอนรู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดหรือรอยยิ้มที่จริงใจดูจริงใจของลุคกันแน่ แต่เขาไม่ได้มีท่าทางต่อต้านเท่าก่อนหน้านี้แล้ว)

เวอร์นอน กรีน:

เฮ้อ...เข้ามาคุยกันด้านในสิ

(ตอนที่เดินตามเวอร์นอนเข้าไปในร้าน คุณกับลุคจงใจเดินชะลออยู่ด้านหลังกันสองคน ลุคโน้มตัวมาทางคุณจนลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาทิ้งความรู้สึกจั๊กจี้ไว้ตรงใบหู)

ลุค เพียร์ซ:

เมื่อกี้เธอสวมบทบาทผู้ช่วยได้ดีเลยนะ

คุณ:

ตอนเด็ก ๆ เราก็เคยทำแบบนี้กันอยู่ตลอดนี่นา นายเล่นเป็นโฮมส์ ส่วนฉันเป็นวัตสันไง บทบาทเมื่อกี้นี้ก็เหมือนการเอาบทบาทเก่ามาเล่นใหม่เอง แต่นายจะไม่สงสัยหน่อยเหรอว่าทำไมฉันถึงปิดบังตัวตนน่ะ

ลุค เพียร์ซ:

สงสัยสิ แต่ความเชื่อใจระหว่างเรามันคงอยู่เหนือกาลเวลาใช่ไหมล่ะ ฉันเชื่อใจเธอนะ

สถานที่: Penny's Comfort Foods

ลุค เพียร์ซ:

คุณกรีน คุณมั่นใจใช่ไหมครับว่าคุณเผลอทำให้ยาฆ่าแมลงมันปนเปื้อนไปกับน้ำไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

(พอเข้ามาด้านในร้านแล้ว ลุคก็เข้าโหมดทำงานทันที คำถามของเขานั้นเป็นคำถามเดียวกับที่อาร์เท็มเคยพูดไว้ที่สำนักงานเลย)

[ตัดเข้าเหตุการณ์ในอตีต]

วินนี่ คูเปอร์:

แต่คุณปู่เวิร์นเขาพูดว่าตัวเองเป็นคนใช้ยาฆ่าแมลงเองน่ะค่ะ แถมยังบอกอีกว่าคงเพราะแก่แล้วก็เลยมือสั่นจนอาจจะเผลอทำให้ยามันกระเด็นลงน้ำไป…

อาร์เท็ม วิง:

ตอนที่ทำไม่รู้ตัว...แต่ตอนสารภาพกลับมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนทำ มันย้อนแย้งอยู่นะ

[จบการย้อนความ]

เวอร์นอน กรีน:

ฉันมั่นใจ มือแก่ ๆ พวกนี้มันสั่นจะตาย ผิดที่ฉันที่ไม่ยอมระวังเอง

ลุค เพียร์ซ:

ในวันที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น น้ำแร่ถูกส่งมาถึงร้านตอนกี่โมงครับ

เวอร์นอน กรีน:

ร้านเราใช้น้ำจากเขาเหยียบเมฆา ซึ่งน้ำจะมาส่งทุกวันตอน 6:00 น.

ลุค เพียร์ซ:

หลังจากที่น้ำถูกจัดส่งเรียบร้อยแล้ว มีใครที่อยู่ในร้านตอนนั้นบ้างครับ

เวอร์นอน กรีน:

ช่วง 6:30 น. ถึง 8:00 น.น่ะไม่มีใครอยู่ที่ร้านหรอก ตัวฉันกับผู้ดูแลร้านเราออกไปซื้อวัตถุดิบกันเวลานั้น ส่วนพนักงานเสิร์ฟก็เริ่มงานตอน 9:00 น. …แค่ก ๆ

(เวอร์นอนไอออกมาสองครั้ง สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก)

วินนี่ คูเปอร์:

คุณปู่เวิร์น ร่างกายไหวไหมคะ

เวอร์นอน กรีน:

วินนี่ ช่วยพาฉันขึ้นไปห้องชั้นบนที ฉันอยากพักผ่อน รู้สึกว่าหัวใจมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่…

คุณ:

คุณกรีนอยากไปโรงพยาบาลไหมคะ

เวอร์นอน กรีน:

ไม่จำเป็นหรอก โรคเรื้อรังเดิม ๆ น่ะ ถ้าได้นอนพักสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว ชั้นแรกทั้งชั้นนี่เป็นร้านอาหารทั้งหมดเลย ที่คอมพิวเตอร์มีบันทึกทางธุรกรรมอยู่ ไม่มีรหัสผ่านหรอก พวกเธอตรวจดูได้ตามสะดวกเลย แต่หลังจากเหตุการณ์นั่นก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว เราทำความสะอาดร้านอาหารกับทิ้งวัตถุดิบวันนั้นไปหมดแล้ว ฉันเกรงว่าต่อให้สำรวจไปก็คงไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้วน่ะสิ

(วินนี่พาเวอร์นอนขึ้นไปยังห้องชั้นบน หลังจากที่ทั้งสองคนขึ้นไปแล้ว คุณก็หันไปคุยกับลุคเบา ๆ

คุณ:

ท่าทีของคุณกรีนเขาแปลก ๆ อยู่นะ ปกติแล้วผู้ว่าจ้างต้องอยากให้เราหาหลักฐานที่สามารถพลิกคดีตัวเองให้เจอให้ได้สิ แต่เขากลับทำตรงกันข้ามเลย แถมยังพูดอีกว่าไม่มีอะไรเหลือให้สำรวจแล้ว คำตอบที่เขาให้นายมาก็ดูเหมือนเขาไม่ค่อยแยแสกับเหตุการณ์นี้เท่าไหร่ด้วย

ลุค เพียร์ซ:

สัญชาติญาณฉันมันบอกว่าเขาไม่ได้อยากให้เราสำรวจที่นี่อย่างที่พูด เขาแค่ทำเป็นร่วมมือเพื่อไม่ให้ตัวเองดูน่าสงสัยเท่านั้นเอง ยังมีอีกเรื่อง ฉันว่าสารพิษของยาฆ่าแมลงนั่นก็น่าสงสัยเหมือนกัน ยาฆ่าแมลงปกติที่วางขายทั่วไปจะเป็นประเภทที่ไม่เป็นอันตรายต่อคน ทำไมเขาต้องไปหาซื้อแบบที่มันเป็นพิษต่อคนมาใช้ในร้านตัวเองด้วยล่ะ 

คุณ:

ฉันก็คิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลเหมือนกัน…

อา...ฉันสอบเสร็จแล้วล่ะค่ะ ชีวิตมหาลัยนี่ยากจริง ๆ นะคะ (ฮา)

การที่เราไม่สนุกกับมันเท่าไหร่แต่ต้องเรียนให้จบเพื่อให้ได้ใบปริญญานี่มันยากจังเลยค่ะ ยิ่งเรียนไปก็ยิ่งไม่รู้ว่าเราอยากทำอะไรเลยค่ะ ชีวิตแบบนี้มันดีแล้วจริง ๆ มั้ยนะ...

ทุกคนมีชีวิตมหาลัยที่สนุกกันมั้ยคะ...เราหวังว่าทุกคนจะได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองมีความสุขนะ 

ตอนนี้เสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้ล่ะค่ะ แต่พอดียุ่งเรื่องสอบเลยไม่ได้เอาลงหลังแปลเสร็จ สำหรับตอนต่อไปเป็นไปได้ว่าฉันอาจจะทิ้งห่างจากตอนนี้ไปช่วงระยะหนึ่งเลย พอดีติดงานน่ะค่ะ

เรื่องรูปที่แทรกในตอนนี่เราไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าใส่ไว้เยอะไปหรือน้อยไป กลัวว่าถ้าใส่น้อยไปก็จะอ่านแล้วไม่ค่อยเห็นภาพกัน แต่ถ้าใส่มากไปมันก็ไม่ค่อยดีกับคนที่อินเตอร์เน็ตช้าอีก...ถ้าน้อยไปหรือมากไปก็บอกกันได้นะคะ

ตอนแรกว่าจะเขียนทอล์กสั้น ๆ เพราะตอนที่แล้วเขียนยาวมาก ๆ แต่สุดท้ายก็เขียนยาวอยู่ดี แหะ ๆ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัน

ขอให้เป็นวันที่ดีของทุกคนนะคะ