TOT: รักที่ไม่อาจทานทน 2-6

---

[สถานที่: ศูนย์นิทรรศการ]

(ชายไม่ทราบชื่อพาคุณมายังศูนย์นิทรรศการแห่งใหม่ คุณพบกับวินที่นั่น)

วิน:

อรุณสวัสดิ์ครับ MC

คุณ:

อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหมอริกเตอร์

???:

เขาคือคนที่ชวนพี่มาที่นี่เหรอ

(พอวินเห็นคนที่อยู่ด้านหลังคุณ รอยยิ้มของเขาก็ค่อย ๆ หายไป)

วิน:

นายก็มาด้วยเหรอ เมเรียส วอน ฮาเกน 

อืม เพราะว่าเรียนอยู่ที่นี่ ก็ต้องมาดูงานอยู่แล้วสินะ

เมเรียส:

วิน…

คุณ:

เมเรียส วอน ฮาเกน!?

(ผู้บริหารเครือแพ็กซ์ และเป็นหุ้นส่วนสำนักงานกฎหมายของคุณ เมเรียส วอน ฮาเก็นคนนั้นอะนะ! นี่เป็นครั้งแรกที่คุณได้เห็นเขาแบบตัวเป็น ๆ ก่อนหน้านี้คุณเคยเห็นเขาแค่จากข่าวบันเทิงและข่าวธุรกิจ)

คุณ:

(เมเรียสคนนี้อะนะ ที่แจ้งเตือนข่าวไร้สาระพวกนั้นพูดถึง!?)

(สีหน้าตกใจของคุณคงเห็นได้ชัดเกินไป วินก็เลยล่วงรู้ความคิดคุณได้ทันที)

วิน:

ใช่ครับ เมเรียส วอน ฮาเกนตัวจริงเสียงจริงเลย

คุณ:

ทั้งสองคน…รู้จักกันเหรอคะ

(คุณสองทั้งสองคนสลับไปมา ดูเหมือนว่า…เมเรียสจะไม่ค่อยอยากเจอหน้าวินเท่าไหร่)

เมเรียส:

ก็นะ ใครจะไปดีใจที่เจอหน้าติวเตอร์ส่วนตัวในวันหยุดแบบนี้กัน

(ติวเตอร์ส่วนตัวเหรอ คุณจำได้ว่าวินอายุน้อยกว่าคุณวิงแค่สองสามปี ส่วนเมเรียสก็อายุอยู่ในช่วง 20 กว่าเหมือนกัน อายุไล่เลี่ยกันเลยไม่ใช่เหรอ)

วิน:

เขาเพิ่งกลับจากไปเรียนต่างประเทศมา พอเรียนจบก่อนคนอื่นตอนนี้ก็เลยเรียนป.โทอยู่ที่มหาวิทยาลัยสเตลลิสน่ะครับ คุณพ่อเขาเชื่อว่าการให้เขาเรียนจิตวิทยาไว้เป็นเรื่องสำคัญมาก ผมก็เลยถูกจ้างให้ไปเป็นติวเตอร์ส่วนตัว เพราะว่าถ้าจ้างคนแก่กว่านี้อาจจะมีปัญหาเรื่องช่องว่างระหว่างวัย เขาก็เลยเลือกผมครับ

คุณ:

(นี่ฉันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ หรือสองคนนี้แค่ไหวพริบดีกันนะ พวกเขาตอบคำถามฉันได้หมดเลยทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้อ้าปากถามด้วยซ้ำ…)

เมเรียส:

พอมาคิดดูแล้ว ศาสตราจารย์แก่ ๆ อาจจะไม่ได้แย่นักก็ได้

วิน:

ขอบคุณที่พาคนรู้จักผมมาส่งนะครับ พวกเราจะไปดูนิทรรศการศิลปะกันแล้ว คงต้องขอตัวก่อน

เมเรียส:

ผมก็สนใจงานอยู่พอดีเลย ไปเดินดูด้วยกันสามคนดีมั้ยครับ

วิน:

…

เด็ก ๆ มักจะติดคนสินะ

(เมเรียสเลิกคิ้วขึ้นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทว่า วินที่ยืนอยู่ตรงข้ามเมเรียสกลับมีสีหน้าเปลี่ยนไปจากเดิม)

คุณ:

คุณหมอริกเตอร์…?

(คุณหันไปตามทิศที่วินมองอยู่ และพบกับตำรวจที่กำลังเข้าหาพวกคุณจากทางด้านหลังของเมเรียส คุณรู้ว่าเป็นตำรวจจริง ๆ เพราะว่าปืนที่เหน็บอยู่ตรงสะโพกของเขา)

วิน:

ผมว่าวันนี้เราคงไม่ได้ชมนิทรรศการศิลปะแล้วละครับ

คุณ:

เมเรียส ข้างหลังนาย…

(เมเรียสเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของคุณจึงสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาหันหลังไปดูด้วยคิ้วที่ขมวดยุ่ง พบว่าตนกำลังประจันหน้ากับเจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งที่กำลังยกตราตำรวจขึ้นมา)

เดเรียส มอร์แกน:

ผมเดเรียส มอร์แกนจากกรมตำรวจสเตลลิส คุณคือเมเรียส วอน ฮาเกนหรือเปล่าครับ 

เมเรียส:

ใช่ครับ

เดเรียส มอร์แกน:

เมื่อคืนวันเสาร์ช่วง 9:00 PM ถึง 2:00 AM คุณอยู่ที่ไหนครับ

เมเรียส:

เมื่อคืนผมอยู่ในงานเลี้ยงที่โรงแรมแมนนิงพาเลซ พอถึง 7:00 PM ผมก็กลับบ้าน แล้วก็อยู่ในสตูดิโอตัวเองทั้งคืนเลยครับ

เดเรียส มอร์แกน:

งานเลี้ยงที่แมนนิงนั่นจัดโดย Mode De Vénus ใช่ไหม

เมเรียส:

ครับ เจ้าของงานคือคุณเอสเทลล์ มาริโน เจ้าของ Mode De Vénus 

เดเรียส มอร์แกน:

ได้คุยกับคุณมาริโนที่งานเลี้ยงไหมครับ

เมเรียส:

แน่นอนครับ ก็งานเลี้ยงเมื่อคืนจัดขึ้นเพื่อฉลองที่ Mode De Vénus ได้รับชัยชนะในงานสเตลลิสแฟชันวีค ผมก็ต้องไปแสดงความยินดีกับเธออยู่แล้ว อ้อ แล้วผมก็ให้ช็อกโกแลตไส้เหล้าเธอไปกล่องนึงด้วย

เดเรียส มอร์แกน:

คุณยอมรับว่าคุณให้ช็อกโกแลตไส้เหล้าเธอไปงั้นเหรอครับ

เมเรียส:

แล้วผมจะปฏิเสธไปทำไมกัน คุณเจ้าหน้าที่มอร์แกน คุณคงไม่ได้แอบทำงานปาปารัสซี่อยู่ใช่มั้ย

เดเรียส มอร์แกน:

เมื่อเช้าทางเราได้รับแจ้งเหตุว่ามีคนถูกฆาตกรรมในห้อง 1818 โรงแรมแมนนิงพาเลซ

เดเรียส มอร์แกน:

ผู้ตายคือเอสเทลล์ มาริโน อายุ 26 ปี รายงานชันสูตรเบื้องต้นระบุว่าเวลาเสียชีวิตของเธออยู่ในช่วงสามทุ่มเมื่อคืนถึงตีสองของวันนี้ สาเหตุการตายเกิดจากการบริโภคช็อกโกแลตไส้เหล้าที่มีพิษเทโทรโดท็อกซินอยู่ ในเมื่อคุณรับสารภาพแล้วว่าคุณให้ช็อกโกแลตคุณมาริโน โปรดตามเรามาด้วยครับ

เมเรียส:

เธอถูกฆาตกรรมงั้นเหรอ เรื่องจริงเหรอเนี่ย

(หลังจากพ้นสภาวะตกใจ เมเรียสก็ส่งยิ้มเชิงเสียดสีให้ทางเดเรียส)

เมเรียส:

งั้นตอนนี้ คุณกำลังขอความร่วมมือผมอยู่ หรือว่าจะจับกุมตัวผมกันแน่นะ

เดเรียส มอร์แกน:

ทางเราแค่ทำตามขั้นตอนมาตรฐาน คุณวอน ฮาเกน หรือคุณคาดหวังว่าจะได้การดูแลที่มันพิเศษกว่าคนอื่นเหรอ

เมเรียส:

เจ้าหน้าที่มอร์แกน ผมไม่ทีทางขอให้คุณทำอะไรแบบนั้นหรอก ผมไปกับคุณแน่นอนอยู่แล้ว แต่ผมยังมีสิทธ์ที่จะว่าจ้างทนายให้ตัวเองใช่มั้ยล่ะครับ

เดเรียส มอร์แกน:

ถ้าคุณต้องการก็สามารถทำได้

(เมเรียสพยักหน้าเหมือนพอใจในคำตอบของเดเรียส เขาหันมาทางคุณพร้อมรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนหน้า)

คุณ:

(หรือเขาคิดจะ…) 

เมเรียส:

MC คุณจะมาเป็นทนายให้ผมได้มั้ย

คุณ:

(กะแล้วเชียว!)

นายล้อฉันเล่นแล้ว…

เมเรียส:

สถานการณ์ตอนนี้จะเล่นมุกได้ยังไงกัน

(คุณเกือบตอบรับสายตาคาดหวังของเขาแล้ว ยังดีที่หลักเหตุผลดึงสติคุณไว้ได้)

คุณ:

ฉันไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้านคดีอาญาค่ะ แต่คุณอาร์เท็มจากสำนักงานของเราอาจจะ-

เมเรียส:

อาร์เท็ม วิง ผมรู้จักเขา เขาดังมากเลยนี่ เสียดายที่ค่าตัวเขาแพงเกินกว่าผมจะจ่ายไหว แล้วอย่าลืมเรื่องเมื่อเช้าสิ พี่ยังไม่ได้ชดเชยความผิดส่วน 50 ของพี่เลยนะ

คุณ:

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาล้อเล่นนะ นายรับรู้ถึงน้ำหนักของข้อกล่าวหาที่นายโดนอยู่มั้ย! คุณวิงน่ะ-

เมเรียส:

พี่คิดว่าผมเป็นฆาตกรเหรอครับ ไม่เชื่อในตัวผมเหรอ

คุณ:

แน่นอนว่าฉันเชื่-

(คุณเกือบจะพูดว่าเชื่อในตัวเมเรียสออกไปโดยสัญชาติญาณ คุณเชื่อว่าเขาไม่ได้ฆ่าใคร แต่คุณไม่มีหลักฐานที่จะมารองรับความเชื่อดัวกล่าว คุณจึงใช้หลักการของทนายตอบออกไป)

คุณ:

ฉันเชื่อในหลักฐานค่ะ

เมเรียส:

ตอบได้ดีนี่ ฟังดูเหมือนคำสัญญาเลยนะ

คุณ:

เดี๋ยว! ฉันไม่ได้สัญญาอะไรเลยนะ!

เมเรียส:

พี่เชื่อในหลักฐานไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ไปสืบดูก็ไม่ได้หลักฐานมาหรอกนะ ที่ผมเข้าใจจากคำพูดของพี่คือ พี่จะช่วยผมสืบหาหลักฐานไง

คุณ:

ไม่ได้หมายความแบบนั้นเลยเหอะ!

เมเรียส:

ไม่สนละ ก็ผมเข้าใจแบบนั้นอะ

(เมเรียสพยักหน้าเรียกเดเรียสและย้ำเรื่องของเขาอีกครั้ง)

เมเรียส:

คุณเจ้าหน้าที่ เธอคนนี้คือทนายของผมครับ จะดีมากถ้าคุณสามารถพาผมและทนายไปที่สถานที่เกิดเหตุได้ ผมอยากเห็นกล่องช็อกโกแลตแพนโดรานั่นด้วยตาตัวเอง

คุณ:

บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้สัญญาอะไรกับนายนะ!

(เดเรียสไม่ได้ขัดบทสนทนาระหว่างคุณกับเขา แค่พาตัวเมเรียสไปเท่านั้น เขาไม่ได้ใส่กุญแจมือเมเรียสด้วย ราวกับไม่เชื่อว่าคนอย่างเมเรียสจะหนียังไงอย่างงั้น)

ในทางจิตวิทยา เราเรียกสถานการณ์แบบนี้ว่า halo effect เป็นการลำเอียงทางความคิดโดยเกิดจากความประทับใจในตัวคน ๆ หนึ่งสามารถทำให้คนเรามองข้ามด้านที่ไม่ดี หรือจุดอ่อนในตัวคน ๆ นั้นไปได้ 

ตัวเมเรียสนั้นเป็นผู้สืบทอดเครือแพ็กซ์ที่เป็นธุรกิจของตระกูลวอน ฮาเกน แถมยังเป็นหนึ่งในคนที่รวยที่สุด และไม่เคยมีประวัติอาชญากรรมมาก่อน

หึ ขนาดตัวคุณเจ้าหน้าที่มอร์แกนเองยังไม่เชื่อเลยว่าเขาจะเป็นฆาตกรได้

คุณ:

เดาว่าตอนนี้ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากตามเขาไปสินะคะ…

วิน:

ไปดูหน่อยก็ไม่เสียหายอะไร เราไปกันเลยไหมครับ

คุณ:

เรา?

วิน:

ครับ ผมจะไปกับคุณด้วย ความเชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากรรมของผมคงช่วยคุณได้บ้าง

คุณ:

ฉันคงรู้สึกแย่ถ้าคุณพลาดชมงานศิลปะที่คุณตั้งใจมาดู คงจะดีกว่าถ้าฉัน-

วิน:

การวิเคราะห์คดีอาญานั้นมีความหมายกับงานของผมมากกว่าผลงานศิลปะครับ

(วินพูดออกมาอย่างจริงใจ นัยน์ตาสีทองของเขาเหมือนจะส่งยิ้มอบอุ่นมายังคุณ คุณไม่อยากปฎิเสธน้ำใจเขาด้วย เนื่องจากเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในสายงานนี้ และรู้สึกว่าโดนเขาโน้มน้าวใจได้แบบบอกไม่ถูก)

คุณ:

ขอบคุณที่สละเวลาให้นะคะ คุณหมอริกเตอร์

วิน:

เราไปกันเถอะครับ เมเรียสรออยู่

(ไม่ไกลจากคุณนัก เมเรียสดูไม่มีความสุขเท่าไหร่ เขาพองแก้มเหมือนเด็ก ๆ เวลาโดนแย่งของเล่น ดูไปก็น่ารักดี)

(จู่ ๆ เรื่องที่เมเรียสพูดก่อนหน้านี้ก็วาบเข้ามาในหัวคุณ)

คุณ:

(เดี๋ยวนะ เมเรียสบอกว่าตัวเองจ่ายค่าตัวคุณวิงไม่ไหว ถามจริงเหอะ!)

Note:

1. เทโทรโดท็อกซิน (Tetrodotoxin) เป็นพิษร้ายแรงถึงตาย สามารถพบได้ในสัตว์น้ำบางชนิด ที่คนไทยน่าจะรู้จักกันดีก็คือพิษในปลาปักเป้าค่ะ
2. ช็อกโกแลตแพนโดราที่ว่าน่าจะไม่ใช่ชื่อยี่ห้อเพราะลองเช็กกับฉบับญป.มาแล้วไม่มี แต่น่าจะอ้างอิงถึงตำนานกล่องแพนโดราที่เป็นกล่องบรรจุความชั่วร้าย พอถูกเปิดขึ้นมามนุษย์ก็เลยพบกับหายนะ สามารถไปหาอ่านเพิ่มเติมกันได้ค่ะ
3. Halo Effect ถ้าให้เห็นภาพง่าย ๆ ให้นึกถึงเวลาเราเจอคนหน้าตาดี แต่งตัวดี พูดจาสุภาพ แล้วก็มักจะคิดว่าเขาเป็นคนดี ดูเชื่อถือได้ ไม่น่าเป็นคนทำเรื่องไม่ดี ทั้งที่จริง ๆ ของแบบนี้มันไม่ได้วัดกันด้วยเรื่องหน้าตาท่าทาง แต่เราดันเผลอคิดแบบนั้นไปเรียบร้อยแล้วทั้งที่ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางของเขาเลย ประมาณนั้นค่ะ

Talk:

ตอนต่อไปก็เป็นช่วงสืบสวนสอบสวนอีกแล้ว...