เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
แปลเกม Tear of ThemisCynthia-T
TOT: เนื้อเรื่องหลัก 2-4
  • TOT: รักที่ไม่อาจทานทน 2-4



    [สถานที่: มหาวิทยาลัยสเตลลิส]



    (คุณทำงานยาวจนถึงวันเสาร์ ยุ่งมากจนลืมคำชวนของวินไปสนิท แต่พอนาฬิกาชีวภาพของร่างกายปลุกคุณตื่นขึ้นมาในตอนเช้าวันอาทิตย์ คุณก็จำเรื่องนิทรรศการศิลปะขึ้นมาได้)


    คุณ:

    ฉันไม่ได้คุยเรื่องนัดกับเขาอีกรอบ ไม่รู้ว่าจะได้เจอกับคุณหมอริกเตอร์มั้ยนะ


    (คุณหยิบมือถือออกมาและดูข้อมูลเกี่ยวกับนิทรรศการศิลปะที่ว่า ในขณะเดียวกันก็เดินตรงไปยังศูนย์นิทรรศการของมหาวิทยาลัยสเตลลิสด้วย)


    คุณ:

    เครือแพ็กซ์เป็นสปอนเซอร์ของงานนี้ มิน่าล่ะ ถึงมีงานศิลปะดัง ๆ มาจัดแสดงเยอะเลย

    The Night Watch ของแร็มบรันด์ แล้วก็ The Card Player ของเซซาน



    (จู่ ๆ ก็มีแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาบังสิ่งที่คุณกำลังอ่านอยู่

    “สนามรบสนามรัก! ประธานแพ็กซ์เมเรียส วอน ฮาเก็น ปะทะ แฟชันดีไซน์เนอร์เอสเทลล์ มาริโน!”)


    คุณ:

    แอปข่าวไหนมันเด้งเรื่องไร้สาระนี่มาเนี่ย ได้เวลาลบทิ้งแล้วสินะ


    (ก่อนที่คุณจะได้ลบแอปที่ว่าทิ้ง ก็มีแจ้งเตือนอีกอันเด้งขึ้นมาเสียก่อน

    “ไอดอลตัวท็อปเจนัส พบอยู่กับสาวปริศนาที่คลีนิกแห่งหนึ่งตอนเที่ยงคืน! ติดตามต่อได้วันจันทร์!”)


    คุณ:

    ขนาดไปคลีนิกก็ยัง…ปล่อยให้เขามีพื้นที่ส่วนตัวหน่อยมั้ย…

    ว้ายย!


    (ฉับพลันภาพรอบตัวก็มืดสนิท ตัวคุณถูกห้อมล้อมด้วยความอบอุ่นและกลิ่นเย็น ๆ แต่เพียงครู่เดียวก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว)



    ???:

    พี่สาว เวลาเดินต้องมองทางด้วยนะ


    (คุณได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจดังเข้าโสตประสาท คุณเอานิ้วคลึงจมูกตัวเอง เมื่อเงยหน้าก็พบเด็กหนุ่มแต่งตัวดูดีคนหนึ่ง คิ้วบนหน้าของเขาขมวดมุ่น ผมสีมิดไนต์บลูของเขาส่องประกายอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์กลิ่นเย็น ๆ เมื่อกี้มาจากเขาอย่างนั้นเหรอ ดูขัดกับออร่าที่เขาแผ่ออกมามากนะ แต่กลิ่นที่ค้างอยู่ปลายจมูกคุณกลับบอกว่าเป็นเขาคนนี้นี่แหละ)


    ???:

    ถ้าพี่ไม่เป็นไรแล้ว ผมจะปล่อยมือแล้วนะ


    คุณ:

    อ๊ะ ขอโทษค่ะ…


    (คุณเพิ่งรู้สึกตัวว่าที่คุณทรงตัวอยู่ได้เพราะเขาจับไหล่คุณเอาไว้ หลังจากเห็นว่าคุณทรงตัวบนส้นสูงได้แล้วเขาก็ปล่อยมือ)


    ???:

    MC? ทนายจากเธมิส?


    (เขาเก็บบัตรพนักงานของฉันที่ตกพื้นขึ้นมาดู)


    ???:

    ไม่นานมานี้ ผมเคยเห็นชื่อพี่ในข่าวอยู่นะ


    (ข่าวเหรอ คงเป็นเรื่องคดี Penny's Comfort Foods สินะ)


    คุณ:

    ขอโทษจริง ๆ ค่ะที่ฉันมัวแต่ดูมือถือจนไม่ได้มองทาง


    ???:

    ลองหมุนข้อเท้าดูหน่อยว่ามันแพลงมั้ย


    (คุณลองหมุนข้อเท้าไปมา เหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกตินะ)


    คุณ:

    ไม่ได้บาดเจ็บอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ…


    (มือของเขาอยู่ใกล้ ๆ คุณอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา หลังจากมั่นใจว่าคุณไม่ได้บาดเจ็บอะไรเขาก็เก็บมือไป)



    ???:

    โอเคก็ดีแล้ว นี่บัตรครับ งั้นผมไปแล้วนะ


    (คุณรับบัตรคืนมาและกำลังจะขอบคุณอีกรอบ เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณสังเกตเห็นเหงื่อที่อยู่บนหน้าเขา เสื้อแจ็กเก็ตกับเสื้อยืดที่อยู่ในสภาพไม่เป็นทรง โซ่บนคอก็พันกันยุ่งเหยิง นี่เขา…วิ่งมาตลอดทางเลยเหรอ)


    คุณ:

    เมื่อกี้นายเป็นฝ่ายที่วิ่งมาชนฉันใช่ไหม!


    (เพราะว่าดูมือถืออยู่คุณก็เลยเดินช้ามาก ไม่มีทางเลยที่คุณจะไปชนกับคนอื่นแรงขนาดนั้นได้!)



    ???:

    ฮะ ๆ ผมนึกว่าจะรอดแล้วนะเนี่ย สายตาเฉียบแหลมจัง


    คุณ:

    นายเป็นฝ่ายวิ่งชนแท้ ๆ แต่กล้ามาโทษคนอื่นได้ยังไงเนี่ย! เป็นนักศึกษาที่นี่รึเปล่า



    (เขาหยิบบัตรประจำตัวนักศึกษาออกมา และโบกมันตรงหน้าคุณเหมือนจงใจยั่วโมโห)


    ???:

    อยากได้เจ้านี่เหรอ จะรายงานเรื่องผมกับทางมหาลัยรึไง 

    ถ้างั้น ผมคงให้พี่รู้ชื่อผมไม่ได้แล้วล่ะ


    คุณ:




    [กดตรวจสอบผม]


    คุณ:

    เขาเซ็ตผมมาสินะเมื่อเช้า คงเป็นคนพิถีพิถันเรื่องรูปลักษณ์สินะ…


    ???:

    พี่สาว ทำไมเงียบไปล่ะ มองผมไม่เลิกเลยด้วย เคลิ้มในความหล่อของผมเหรอ


    คุณ:

    เหอะ!

    (หมอนี่มั่นหน้ามั่นใจมากนะ!)


    [กดตรวจสอบผมอีกรอบ]


    คุณ:

    ถึงจะดูเป็นคนเอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ตัวสูงอยู่นะเนี่ย…


    [กดตรวจสอบเสื้อผ้า]


    คุณ:

    ถึงเสื้อผ้าที่เขาใส่จะไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่จริง ๆ ก็เป็นของมีแบรนด์ทั้งนั้น ที่บ้านคงมีฐานะน่าดู ไม่แปลกใจทำไมเขาถึง…อวดดีขนาดนี้!)


    [กดตรวจสอบเสื้อผ้าอีกรอบ]


    คุณ:

    (ขนาดเสื้อราคาถูกสุดของแบรนด์นี้ยังราคาตั้งหลายพัน…)


    *1000 ดอลลาร์สหรัฐ = ~35,760 บาทไทย

    [กดตรวจสอบบัตร]


    คุณ:

    (เขายังจะแกว่งมันอยู่อีกนะ! หรือเขาคิดจริง ๆ ว่าฉันจะเข้าไปแย่งบัตรนักศึกษาเขามาเนี่ย นายอาจจะไม่อายพฤติกรรมเด็ก ๆ ของตัวเองก็จริง แต่ฉันอาย!)


    [กดตรวจสอบบัตรอีกรอบ]


    คุณ:

    (โบกไปโบกมาเหมือนเด็ก ๆ ไปได้!)



    [กดไอคอนสนทนา]



    (พอเห็นยิ้มซุกซนของเขา คุณก็อดถามออกไปไม่ได้…)


    คุณ:

    นี่นายอายุเท่าไหร่เนี่ย


    ???:

    ไม่เอาน่า มาคุยกันด้วยเหตุผลดีกว่า ตอนนั้นพี่ก็ไม่ได้มองทางอยู่เหมือนกันนี่ ถ้าจะถามว่าใครผิด ผมว่าแบ่งกัน 50-50 ดีกว่า


    คุณ:


    (อืม…ถ้าจะว่าแบบนั้นก็…)


    ???:

    แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ มาดูนิทรรศการศิลปะเหรอ


    คุณ:

    ใช่ กำลังจะไปศูนย์นิทรรศการน่ะ


    ???:

    น่าสนใจดีนี่ พี่ไม่ได้หามาก่อนเหรอว่าศูนย์นิทรรศการมันตั้งอยู่ตรงไหนน่ะ มันอยู่อีกทางต่างหาก


    คุณ:

    เลิกแกล้งฉันได้แล้ว! ฉันเป็นศิษย์เก่าที่นี่นะ นายคิดว่าฉันจะไม่รู้ว่าเหรอมันอยู่ที่ไหน จะบอกว่าศูนย์นิทรรศการมันมีขางอกแล้วเดินย้ายที่ไปเองรึไง


    ???:

    มันไม่ได้ย้ายไปไหนหรอก แต่มีศูนย์ใหม่สร้างขึ้นมาเมื่อปีที่แล้วน่ะ


    คุณ:

    ศูนย์ใหม่?


    ???:

    ใช่แล้ว ศูนย์นิทรรศการใหม่ที่ไม่ได้เป็นแค่แกลเลอรีศิลปะของมหาวิทยาลัยแล้ว แต่เป็นอาร์ตแกลเลอรีเมืองสเตลลิสด้วย


    (อา…ฉันงานยุ่งจนไม่ได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเลยสินะ)


    ???:

    เอาแบบนี้แล้วกัน ผมจะชดเชยความผิดส่วน 50 ของผมด้วยการพาพี่ไปที่นั่นเอง


    [สถานที่: ศูนย์นิทรรศการ]



    (ด้วยเหตุดังกล่าว นักศึกษาไม่ทราบชื่อก็ได้พาคุณมายังศูนย์นิทรรศการแห่งใหม่ ตรงทางเข้าศูนย์มีคนอยู่ประปราย คุณมองเห็นคนที่ลักษณะคล้ายวินจากไกล ๆ)


    (ราวกับรับรู้ได้ถึงสายตาที่ส่งไป ชายคนนั้นหันหน้าและโบกมือมาทางคุณ เป็นวินจริง ๆ ด้วย)




    Talk:

    ลงฉลอง (?) วันก่อนเปิดเทอมค่ะ…


    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

    ขอให้เป็นวันที่ดีค่ะ



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in