เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
แปลเกม Tear of ThemisCynthia-T
TOT: เนื้อเรื่องหลัก 2-2
  • TOT: รักที่ไม่อาจทานทน 2-2


    [สถานที่: บ้านวิน]



    วิน:

    คิดอะไรอยู่ นึกถึงความทรงจำเก่า ๆ จากเพลงนั้นเหรอครับ


    (วินวางถ้วยชาดำไว้ข้าง ๆ คุณ และหย่อนตัวลงนั่งที่ฝั่งตรงข้าม)


    คุณ:

    ค่ะ ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยล่นไวโอลินอยู่ แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยก็แทบไม่ได้จับเลย พอมาคิด ๆ ดู ฉันไม่ได้เล่นมันมานานมากจริง ๆ


    วิน:

    ผมสงสัยขึ้นมานิดหน่อยว่าคุณสามารถจำเพลง “Emperor” แล้วตีความออกมาได้ลึกซึ้งขนาดนั้นได้ยังไง


    คุณ:

    ชมกันเกินไปแล้วค่ะคุณหมอริกเตอร์ แล้วก็ นี่เป็นเอกสารที่คุณวิงฝากให้ฉันเอามาให้ ผนึกเอกสารไม่มีส่วนไหนเสียหาย แต่จะตรวจสอบด้วยตัวเองดูอีกทีก็ได้ค่ะ


    (วินรับกล่องเอกสารมาและวางมันลงโดยไม่ชายตามองเลยแม้แต่น้อย)


    คุณ:

    ไม่ตรวจสอบดูเหรอคะ



    วิน:

    ไม่จำเป็นครับ เอกสารพวกนี้ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าผมได้รับสิ่งที่สำคัญกว่านั้นมาเรียบร้อยแล้ว


    คุณ:

    หือ?


    (คุณไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่วินพูดและกำลังจะขอให้เขาอธิบาย แต่ดันนึกถึงสิ่งที่อาร์เท็มบอกกับคุณขึ้นมา)


    [ย้อนความ]



    อาร์เท็ม:

    เขากับฉันเป็นแค่คนรู้จักกันเพราะเรื่องงานเท่านั้น ไม่ใช่เพื่อน ดังนั้นระวังคำพูดเวลาคุยกับเขาด้วย


    [จบการย้อนความ]


    (คุณควรถามเรื่องเอกสารหรือไม่)


    *ตรงนี้มีให้เลือกตอบได้สองทาง ฉันเลยทำสีให้ต่างกันไว้นะคะ

    {เลือกที่จะไม่ถาม}


    คุณ:

    (ถามดีไหมนะ…คุณวิงย้ำว่าให้ฉันระวังคำพูดให้ดี ๆ ด้วย ฉันไม่ถามดีกว่าเพราะมันไม่เกี่ยวกับงานเท่าไหร่)


    {เลือกที่จะถาม}


    คุณ:

    (ถามดีไหมนะ เรื่องเอกสารพวกนั้นอาจจะพอนับเป็นเรื่องงานได้…)

    คุณหมอริกเตอร์ ที่พูดมาหมายความว่ายังไงเหรอคะ


    วิน:

    ถ้าอาร์เท็มถามอะไร คุณสามารถเอาคำของผมไปบอกเขาได้เลย


    (เห็นได้ชัดว่าวินไม่ต้องการอธิบายอะไรเพิ่ม คุณจึงไม่ซักไซ้ต่อ)


    คุณ:

    วันนี้ฉันรบกวนเวลาคุณหมอมามากแล้วค่ะ


    (คุณลุกขึ้นยืนเพื่อบอกลาวิน)


    คุณ:

    ฉันยังมีงานที่ต้องทำรออยู่ที่สำนักงาน ส่วนคุณก็ได้รับเอกสารเรียบร้อยแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ


    วิน:

    ไม่รบกวนเลยครับ ผมสนุกมากที่ได้คุยกับคุณ


    คุณ:

    ฉันมีคำถามเกี่ยวกับจิตวิทยาอาชญากรรมที่อยากถามคุณอยู่ด้วย เอาไว้โอกาสหน้านะคะ


    วิน:

    ที่เขตอุดมศึกษา มีสถาบันวิจัยจิตวิทยาอยู่ครับ วันทำงานผมจะอยู่ที่นั่นเป็นส่วนใหญ่ ถ้าคุณต้องการให้ช่วยเหลืออะไรก็มาพบผมได้เลยครับ ไม่ต้องนัดหมายล่วงหน้า


    คุณ:

    คุณหมอใจดีมากเลย ขอบคุณนะคะ


    วิน:

    วันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ ที่มหาวิทยาลัยสเตลลิสมีนิทรรศการศิลปะนะครับ ผมไม่แน่ใจว่าคุณสนใจมั้ย ถ้าพอมีเวลา ไปเดินด้วยกันกับผมไหมครับ


    คุณ:

    ฉันไม่แน่ใจว่าวันอาทิตย์นี้ฉันจะทำโอทีมั้ยนะคะ


    วิน:

    งั้นตอนวันหยุดเราค่อยคุยกันอีกรอบไหมครับ


    คุณ:

    โอเคค่ะ


    (วินไปส่งคุณที่หน้าบ้าน และเรียกแท็กซี่ให้คุณด้วย)


    วิน:

    ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่ ดังนั้นกลับดี ๆ นะครับ 


    คุณ:

    ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฉันขอตัวค่ะ



    (คุณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และต่อสายหาอาร์เท็มขณะที่นั่งอยู่บนแท็กซี่)


    คุณ:

    สายไม่ว่างเหรอ


    (คุณเก็บมือถือลงไป ตามองออกไปยังถนนหนทางของเมืองที่เคลื่อนไปผ่านหน้าต่างรถ คุณนึกถึงสิ่งที่วินพูดไว้ก่อนหน้านี้) 


    คุณ:

    (คุณหมอริกเตอร์คิดว่าเอกสารพวกนั้นไม่สำคัญอย่างนั้นเหรอ แล้วคุณวิงฝากให้ฉันเอามาส่งทำไมกัน

    ช่างเถอะ เดาไปก็ไม่ได้อะไร ถ้ามีอะไรสำคัญคุณวิงก็คงบอกฉันเอง)



    วิน:

    เธอกลับไปแล้ว


    (วินยืนอยู่ตรงบานกระจกหน้าต่างในห้องนั่งเล่น สายตาจับจ้องไปยังเส้นขอบฟ้าในขณะที่คุยกับใครบางคนผ่านมือถืออยู่)


    วิน:

    เป็นห่วงเธอขนาดนั้นเลยเหรอครับ โชคดีที่คุณไม่มากับเธอด้วย ผมคงโกรธน่าดูถ้าคุณสอดมือมายุ่งในแผนผม


    (มือวินเล่นกับกลีบกุหลาบสีเลือดอย่างเลื่อนลอย ดวงตาเขามีประกายของความรื่นเริงอยู่)



    วิน:

    คุณอยากรู้ว่าเธอเหมาะสมมั้ยสินะครับ ผมสามารถให้คำตอบคุณตอนนี้ได้เลย เธอเหมาะสมมาก ผมเชื่อว่าเธอสามารถเข้าร่วมในการสืบสวนที่เราทำอยู่ได้ด้วย

    ถ้าคาดหวังกับเธอไว้สูงขนาดนั้น คุณควรจะเลิกกางปีกปกป้องเธอได้แล้ว เธอในตอนนี้ก็เหมือนกับกุหลาบสายพันธุ์หายาก ที่ถูกเพาะขึ้นมาบนจานเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อของคุณเอง ถ้าเลี้ยงแบบนั้นต่อไปก็คงสามารถเบ่งบานอย่างงดงามได้ก็จริง แต่ถ้าหากไร้คำอวยพรจากสายลมและเม็ดฝน จิตวิญญาณของเธอขาดความมีชีวิตชีวาและความเข้มแข็งไป ถ้าอย่างนั้นแล้วมันจะต่างอะไรกับดอกไม้ปลอมเหรอครับ 

    อย่าลืมสิ ว่าพวกคุณทำงานเป็นทนายน่ะ


    [สถานที่: หน้าสำนักงานกฎหมายเธมิส]


    (ทันที่ที่คุณลงจากรถแท็กซี่ตรงดานนอกสำนักงานกฎหมาย คุณก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งตรงมาทางคุณ)



    อาร์เท็ม:

    ทำไมถึงไปนานขนาดนี้!


    คุณ:

    คุณวิง?!


    (เป็นอาร์เท็มที่วิ่งมา เขามาทำอะไรที่นี่กัน หรือว่าเพิ่งเลิกงาน คุณดูเวลาจากโทรศัพท์ของคุณและพบว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว)


    คุณ:

    ขอโทษด้วยค่ะ คุณหมอริกเตอร์กับฉันคุยกันเรื่องดนตรีคลาสสิกก็เลยกินเวลาไป ฉันส่งเอกสารให้เขาแล้วแต่ดูเหมือนว่าคุณหมอริกเตอร์จะไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่



    อาร์เท็ม:

    ขอโทษด้วย ฉันทำตัวไม่ดีเอง อย่าใส่ใจเลยนะ


    คุณ:

    คุณ…


    อาร์เท็ม:

    ขอบคุณเรื่องวันนี้ด้วย ฉันจะขับรถไปส่งเธอกลับบ้านเอง


    คุณ:

    ค-คะ???


    (ก่อนที่คุณจะได้โต้ตอบอะไร อาร์เท็มก็เดินไปยังที่จอดรถแล้ว)



    (พอคุณเข้ามานั่งในรถอาร์เท็มและคาดเข็มขัดนิรภัย หัวคุณก็กลับมาทำงานอีกครั้ง…อาร์เท็มเขา…รอคุณกลับมาอยู่ตลอดเลยงั้นเหรอ…แถมยัง…พูดขอโทษด้วย)


    อาร์เท็ม:

    นอกจากเรื่องดนตรีคลาสสิก คุยอะไรกันไปอีกบ้าง แต่ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวก็ไม่ต้องเล่านะ


    คุณ:

    ไม่ได้คุยอะไรมากค่ะ คุณวินเขาให้ฉันเล่นเกมเล็ก ๆ ที่เขาสร้างขึ้นมา แล้วก็ชวนฉันไปดูนิทรรศการศิลปะวันอาทิตย์นี้ ฉันว่าจะไปอยู่ค่ะถ้าไม่มีโอที น่าจะเป็นการพักผ่อนที่ดีเลย


    อาร์เท็ม:


    (อาร์เท็มไม่ได้ตอบอะไร แปลว่าเขาไม่ได้คัดค้านหรือเปล่านะ)


    (จู่ ๆ คุณก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก่อตัวขึ้นมา ว่าตัวอาร์เท็มนั้นค่อนข้างระแวดระวังวินอยู่พอสมควร)


    (ดูเหมือนอาร์เท็มจะคิดอะไรอยู่ในหัว ทั้งเขาและคุณจึงไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยตลอดทั้งทาง…)




    Talk:

     ตอนนั่งแปลก็แอบคิดอยู่ว่าคนอ่านจะตกใจมั้ยนะถ้าลงสองตอนติดต่อกัน...

    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ขอให้เป็นวันที่ดีของทุกคนค่ะ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in