[สถานที่: บ้านวิน]
วิน:
คิดอะไรอยู่ นึกถึงความทรงจำเก่า ๆ จากเพลงนั้นเหรอครับ
(วินวางถ้วยชาดำไว้ข้าง ๆ คุณ และหย่อนตัวลงนั่งที่ฝั่งตรงข้าม)
คุณ:
ค่ะ ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยล่นไวโอลินอยู่ แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยก็แทบไม่ได้จับเลย พอมาคิด ๆ ดู ฉันไม่ได้เล่นมันมานานมากจริง ๆ
วิน:
ผมสงสัยขึ้นมานิดหน่อยว่าคุณสามารถจำเพลง “Emperor” แล้วตีความออกมาได้ลึกซึ้งขนาดนั้นได้ยังไง
คุณ:
ชมกันเกินไปแล้วค่ะคุณหมอริกเตอร์ แล้วก็ นี่เป็นเอกสารที่คุณวิงฝากให้ฉันเอามาให้ ผนึกเอกสารไม่มีส่วนไหนเสียหาย แต่จะตรวจสอบด้วยตัวเองดูอีกทีก็ได้ค่ะ
(วินรับกล่องเอกสารมาและวางมันลงโดยไม่ชายตามองเลยแม้แต่น้อย)
คุณ:
ไม่ตรวจสอบดูเหรอคะ
วิน:
ไม่จำเป็นครับ เอกสารพวกนี้ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าผมได้รับสิ่งที่สำคัญกว่านั้นมาเรียบร้อยแล้ว
คุณ:
หือ?
(คุณไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่วินพูดและกำลังจะขอให้เขาอธิบาย แต่ดันนึกถึงสิ่งที่อาร์เท็มบอกกับคุณขึ้นมา)
[ย้อนความ]
อาร์เท็ม:
เขากับฉันเป็นแค่คนรู้จักกันเพราะเรื่องงานเท่านั้น ไม่ใช่เพื่อน ดังนั้นระวังคำพูดเวลาคุยกับเขาด้วย
[จบการย้อนความ]
(คุณควรถามเรื่องเอกสารหรือไม่)
{เลือกที่จะไม่ถาม}
คุณ:
(ถามดีไหมนะ…คุณวิงย้ำว่าให้ฉันระวังคำพูดให้ดี ๆ ด้วย ฉันไม่ถามดีกว่าเพราะมันไม่เกี่ยวกับงานเท่าไหร่)
{เลือกที่จะถาม}
คุณ:
(ถามดีไหมนะ เรื่องเอกสารพวกนั้นอาจจะพอนับเป็นเรื่องงานได้…)
คุณหมอริกเตอร์ ที่พูดมาหมายความว่ายังไงเหรอคะ
วิน:
ถ้าอาร์เท็มถามอะไร คุณสามารถเอาคำของผมไปบอกเขาได้เลย
(เห็นได้ชัดว่าวินไม่ต้องการอธิบายอะไรเพิ่ม คุณจึงไม่ซักไซ้ต่อ)
คุณ:
วันนี้ฉันรบกวนเวลาคุณหมอมามากแล้วค่ะ
(คุณลุกขึ้นยืนเพื่อบอกลาวิน)
คุณ:
ฉันยังมีงานที่ต้องทำรออยู่ที่สำนักงาน ส่วนคุณก็ได้รับเอกสารเรียบร้อยแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ
วิน:
ไม่รบกวนเลยครับ ผมสนุกมากที่ได้คุยกับคุณ
คุณ:
ฉันมีคำถามเกี่ยวกับจิตวิทยาอาชญากรรมที่อยากถามคุณอยู่ด้วย เอาไว้โอกาสหน้านะคะ
วิน:
ที่เขตอุดมศึกษา มีสถาบันวิจัยจิตวิทยาอยู่ครับ วันทำงานผมจะอยู่ที่นั่นเป็นส่วนใหญ่ ถ้าคุณต้องการให้ช่วยเหลืออะไรก็มาพบผมได้เลยครับ ไม่ต้องนัดหมายล่วงหน้า
คุณ:
คุณหมอใจดีมากเลย ขอบคุณนะคะ
วิน:
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ ที่มหาวิทยาลัยสเตลลิสมีนิทรรศการศิลปะนะครับ ผมไม่แน่ใจว่าคุณสนใจมั้ย ถ้าพอมีเวลา ไปเดินด้วยกันกับผมไหมครับ
คุณ:
ฉันไม่แน่ใจว่าวันอาทิตย์นี้ฉันจะทำโอทีมั้ยนะคะ
วิน:
งั้นตอนวันหยุดเราค่อยคุยกันอีกรอบไหมครับ
คุณ:
โอเคค่ะ
(วินไปส่งคุณที่หน้าบ้าน และเรียกแท็กซี่ให้คุณด้วย)
วิน:
ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่ ดังนั้นกลับดี ๆ นะครับ
คุณ:
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฉันขอตัวค่ะ
(คุณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และต่อสายหาอาร์เท็มขณะที่นั่งอยู่บนแท็กซี่)
คุณ:
สายไม่ว่างเหรอ
(คุณเก็บมือถือลงไป ตามองออกไปยังถนนหนทางของเมืองที่เคลื่อนไปผ่านหน้าต่างรถ คุณนึกถึงสิ่งที่วินพูดไว้ก่อนหน้านี้)
คุณ:
(คุณหมอริกเตอร์คิดว่าเอกสารพวกนั้นไม่สำคัญอย่างนั้นเหรอ แล้วคุณวิงฝากให้ฉันเอามาส่งทำไมกัน
ช่างเถอะ เดาไปก็ไม่ได้อะไร ถ้ามีอะไรสำคัญคุณวิงก็คงบอกฉันเอง)
วิน:
เธอกลับไปแล้ว
(วินยืนอยู่ตรงบานกระจกหน้าต่างในห้องนั่งเล่น สายตาจับจ้องไปยังเส้นขอบฟ้าในขณะที่คุยกับใครบางคนผ่านมือถืออยู่)
วิน:
เป็นห่วงเธอขนาดนั้นเลยเหรอครับ โชคดีที่คุณไม่มากับเธอด้วย ผมคงโกรธน่าดูถ้าคุณสอดมือมายุ่งในแผนผม
…
(มือวินเล่นกับกลีบกุหลาบสีเลือดอย่างเลื่อนลอย ดวงตาเขามีประกายของความรื่นเริงอยู่)
วิน:
คุณอยากรู้ว่าเธอเหมาะสมมั้ยสินะครับ ผมสามารถให้คำตอบคุณตอนนี้ได้เลย เธอเหมาะสมมาก ผมเชื่อว่าเธอสามารถเข้าร่วมในการสืบสวนที่เราทำอยู่ได้ด้วย
…
ถ้าคาดหวังกับเธอไว้สูงขนาดนั้น คุณควรจะเลิกกางปีกปกป้องเธอได้แล้ว เธอในตอนนี้ก็เหมือนกับกุหลาบสายพันธุ์หายาก ที่ถูกเพาะขึ้นมาบนจานเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อของคุณเอง ถ้าเลี้ยงแบบนั้นต่อไปก็คงสามารถเบ่งบานอย่างงดงามได้ก็จริง แต่ถ้าหากไร้คำอวยพรจากสายลมและเม็ดฝน จิตวิญญาณของเธอขาดความมีชีวิตชีวาและความเข้มแข็งไป ถ้าอย่างนั้นแล้วมันจะต่างอะไรกับดอกไม้ปลอมเหรอครับ
อย่าลืมสิ ว่าพวกคุณทำงานเป็นทนายน่ะ
[สถานที่: หน้าสำนักงานกฎหมายเธมิส]
(ทันที่ที่คุณลงจากรถแท็กซี่ตรงดานนอกสำนักงานกฎหมาย คุณก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งตรงมาทางคุณ)
อาร์เท็ม:
ทำไมถึงไปนานขนาดนี้!
คุณ:
คุณวิง?!
(เป็นอาร์เท็มที่วิ่งมา เขามาทำอะไรที่นี่กัน หรือว่าเพิ่งเลิกงาน คุณดูเวลาจากโทรศัพท์ของคุณและพบว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว)
คุณ:
ขอโทษด้วยค่ะ คุณหมอริกเตอร์กับฉันคุยกันเรื่องดนตรีคลาสสิกก็เลยกินเวลาไป ฉันส่งเอกสารให้เขาแล้วแต่ดูเหมือนว่าคุณหมอริกเตอร์จะไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่
อาร์เท็ม:
…
ขอโทษด้วย ฉันทำตัวไม่ดีเอง อย่าใส่ใจเลยนะ
คุณ:
คุณ…
อาร์เท็ม:
ขอบคุณเรื่องวันนี้ด้วย ฉันจะขับรถไปส่งเธอกลับบ้านเอง
คุณ:
ค-คะ???
(ก่อนที่คุณจะได้โต้ตอบอะไร อาร์เท็มก็เดินไปยังที่จอดรถแล้ว)
(พอคุณเข้ามานั่งในรถอาร์เท็มและคาดเข็มขัดนิรภัย หัวคุณก็กลับมาทำงานอีกครั้ง…อาร์เท็มเขา…รอคุณกลับมาอยู่ตลอดเลยงั้นเหรอ…แถมยัง…พูดขอโทษด้วย)
อาร์เท็ม:
นอกจากเรื่องดนตรีคลาสสิก คุยอะไรกันไปอีกบ้าง แต่ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวก็ไม่ต้องเล่านะ
คุณ:
ไม่ได้คุยอะไรมากค่ะ คุณวินเขาให้ฉันเล่นเกมเล็ก ๆ ที่เขาสร้างขึ้นมา แล้วก็ชวนฉันไปดูนิทรรศการศิลปะวันอาทิตย์นี้ ฉันว่าจะไปอยู่ค่ะถ้าไม่มีโอที น่าจะเป็นการพักผ่อนที่ดีเลย
อาร์เท็ม:
…
(อาร์เท็มไม่ได้ตอบอะไร แปลว่าเขาไม่ได้คัดค้านหรือเปล่านะ)
(จู่ ๆ คุณก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก่อตัวขึ้นมา ว่าตัวอาร์เท็มนั้นค่อนข้างระแวดระวังวินอยู่พอสมควร)
(ดูเหมือนอาร์เท็มจะคิดอะไรอยู่ในหัว ทั้งเขาและคุณจึงไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยตลอดทั้งทาง…)
Talk:
ตอนนั่งแปลก็แอบคิดอยู่ว่าคนอ่านจะตกใจมั้ยนะถ้าลงสองตอนติดต่อกัน...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in