TOT: รักที่ไม่อาจทานทน 2-2

---

[สถานที่: บ้านวิน]

วิน:

คิดอะไรอยู่ นึกถึงความทรงจำเก่า ๆ จากเพลงนั้นเหรอครับ

(วินวางถ้วยชาดำไว้ข้าง ๆ คุณ และหย่อนตัวลงนั่งที่ฝั่งตรงข้าม)

คุณ:

ค่ะ ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยล่นไวโอลินอยู่ แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยก็แทบไม่ได้จับเลย พอมาคิด ๆ ดู ฉันไม่ได้เล่นมันมานานมากจริง ๆ

วิน:

ผมสงสัยขึ้นมานิดหน่อยว่าคุณสามารถจำเพลง “Emperor” แล้วตีความออกมาได้ลึกซึ้งขนาดนั้นได้ยังไง

คุณ:

ชมกันเกินไปแล้วค่ะคุณหมอริกเตอร์ แล้วก็ นี่เป็นเอกสารที่คุณวิงฝากให้ฉันเอามาให้ ผนึกเอกสารไม่มีส่วนไหนเสียหาย แต่จะตรวจสอบด้วยตัวเองดูอีกทีก็ได้ค่ะ

(วินรับกล่องเอกสารมาและวางมันลงโดยไม่ชายตามองเลยแม้แต่น้อย)

คุณ:

ไม่ตรวจสอบดูเหรอคะ

วิน:

ไม่จำเป็นครับ เอกสารพวกนี้ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าผมได้รับสิ่งที่สำคัญกว่านั้นมาเรียบร้อยแล้ว

คุณ:

หือ?

(คุณไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่วินพูดและกำลังจะขอให้เขาอธิบาย แต่ดันนึกถึงสิ่งที่อาร์เท็มบอกกับคุณขึ้นมา)

[ย้อนความ]

อาร์เท็ม:

เขากับฉันเป็นแค่คนรู้จักกันเพราะเรื่องงานเท่านั้น ไม่ใช่เพื่อน ดังนั้นระวังคำพูดเวลาคุยกับเขาด้วย

[จบการย้อนความ]

(คุณควรถามเรื่องเอกสารหรือไม่)

*ตรงนี้มีให้เลือกตอบได้สองทาง ฉันเลยทำสีให้ต่างกันไว้นะคะ

{เลือกที่จะไม่ถาม}

คุณ:

(ถามดีไหมนะ…คุณวิงย้ำว่าให้ฉันระวังคำพูดให้ดี ๆ ด้วย ฉันไม่ถามดีกว่าเพราะมันไม่เกี่ยวกับงานเท่าไหร่)

{เลือกที่จะถาม}

คุณ:

(ถามดีไหมนะ เรื่องเอกสารพวกนั้นอาจจะพอนับเป็นเรื่องงานได้…)

คุณหมอริกเตอร์ ที่พูดมาหมายความว่ายังไงเหรอคะ

วิน:

ถ้าอาร์เท็มถามอะไร คุณสามารถเอาคำของผมไปบอกเขาได้เลย

(เห็นได้ชัดว่าวินไม่ต้องการอธิบายอะไรเพิ่ม คุณจึงไม่ซักไซ้ต่อ)

คุณ:

วันนี้ฉันรบกวนเวลาคุณหมอมามากแล้วค่ะ

(คุณลุกขึ้นยืนเพื่อบอกลาวิน)

คุณ:

ฉันยังมีงานที่ต้องทำรออยู่ที่สำนักงาน ส่วนคุณก็ได้รับเอกสารเรียบร้อยแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ

วิน:

ไม่รบกวนเลยครับ ผมสนุกมากที่ได้คุยกับคุณ

คุณ:

ฉันมีคำถามเกี่ยวกับจิตวิทยาอาชญากรรมที่อยากถามคุณอยู่ด้วย เอาไว้โอกาสหน้านะคะ

วิน:

ที่เขตอุดมศึกษา มีสถาบันวิจัยจิตวิทยาอยู่ครับ วันทำงานผมจะอยู่ที่นั่นเป็นส่วนใหญ่ ถ้าคุณต้องการให้ช่วยเหลืออะไรก็มาพบผมได้เลยครับ ไม่ต้องนัดหมายล่วงหน้า

คุณ:

คุณหมอใจดีมากเลย ขอบคุณนะคะ

วิน:

วันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ ที่มหาวิทยาลัยสเตลลิสมีนิทรรศการศิลปะนะครับ ผมไม่แน่ใจว่าคุณสนใจมั้ย ถ้าพอมีเวลา ไปเดินด้วยกันกับผมไหมครับ

คุณ:

ฉันไม่แน่ใจว่าวันอาทิตย์นี้ฉันจะทำโอทีมั้ยนะคะ

วิน:

งั้นตอนวันหยุดเราค่อยคุยกันอีกรอบไหมครับ

คุณ:

โอเคค่ะ

(วินไปส่งคุณที่หน้าบ้าน และเรียกแท็กซี่ให้คุณด้วย)

วิน:

ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่ ดังนั้นกลับดี ๆ นะครับ 

คุณ:

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฉันขอตัวค่ะ

(คุณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และต่อสายหาอาร์เท็มขณะที่นั่งอยู่บนแท็กซี่)

คุณ:

สายไม่ว่างเหรอ

(คุณเก็บมือถือลงไป ตามองออกไปยังถนนหนทางของเมืองที่เคลื่อนไปผ่านหน้าต่างรถ คุณนึกถึงสิ่งที่วินพูดไว้ก่อนหน้านี้) 

คุณ:

(คุณหมอริกเตอร์คิดว่าเอกสารพวกนั้นไม่สำคัญอย่างนั้นเหรอ แล้วคุณวิงฝากให้ฉันเอามาส่งทำไมกัน

ช่างเถอะ เดาไปก็ไม่ได้อะไร ถ้ามีอะไรสำคัญคุณวิงก็คงบอกฉันเอง)

วิน:

เธอกลับไปแล้ว

(วินยืนอยู่ตรงบานกระจกหน้าต่างในห้องนั่งเล่น สายตาจับจ้องไปยังเส้นขอบฟ้าในขณะที่คุยกับใครบางคนผ่านมือถืออยู่)

วิน:

เป็นห่วงเธอขนาดนั้นเลยเหรอครับ โชคดีที่คุณไม่มากับเธอด้วย ผมคงโกรธน่าดูถ้าคุณสอดมือมายุ่งในแผนผม

…

(มือวินเล่นกับกลีบกุหลาบสีเลือดอย่างเลื่อนลอย ดวงตาเขามีประกายของความรื่นเริงอยู่)

วิน:

คุณอยากรู้ว่าเธอเหมาะสมมั้ยสินะครับ ผมสามารถให้คำตอบคุณตอนนี้ได้เลย เธอเหมาะสมมาก ผมเชื่อว่าเธอสามารถเข้าร่วมในการสืบสวนที่เราทำอยู่ได้ด้วย

…

ถ้าคาดหวังกับเธอไว้สูงขนาดนั้น คุณควรจะเลิกกางปีกปกป้องเธอได้แล้ว เธอในตอนนี้ก็เหมือนกับกุหลาบสายพันธุ์หายาก ที่ถูกเพาะขึ้นมาบนจานเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อของคุณเอง ถ้าเลี้ยงแบบนั้นต่อไปก็คงสามารถเบ่งบานอย่างงดงามได้ก็จริง แต่ถ้าหากไร้คำอวยพรจากสายลมและเม็ดฝน จิตวิญญาณของเธอขาดความมีชีวิตชีวาและความเข้มแข็งไป ถ้าอย่างนั้นแล้วมันจะต่างอะไรกับดอกไม้ปลอมเหรอครับ 

อย่าลืมสิ ว่าพวกคุณทำงานเป็นทนายน่ะ

[สถานที่: หน้าสำนักงานกฎหมายเธมิส]

(ทันที่ที่คุณลงจากรถแท็กซี่ตรงดานนอกสำนักงานกฎหมาย คุณก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งตรงมาทางคุณ)

อาร์เท็ม:

ทำไมถึงไปนานขนาดนี้!

คุณ:

คุณวิง?!

(เป็นอาร์เท็มที่วิ่งมา เขามาทำอะไรที่นี่กัน หรือว่าเพิ่งเลิกงาน คุณดูเวลาจากโทรศัพท์ของคุณและพบว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว)

คุณ:

ขอโทษด้วยค่ะ คุณหมอริกเตอร์กับฉันคุยกันเรื่องดนตรีคลาสสิกก็เลยกินเวลาไป ฉันส่งเอกสารให้เขาแล้วแต่ดูเหมือนว่าคุณหมอริกเตอร์จะไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่

อาร์เท็ม:

…

ขอโทษด้วย ฉันทำตัวไม่ดีเอง อย่าใส่ใจเลยนะ

คุณ:

คุณ…

อาร์เท็ม:

ขอบคุณเรื่องวันนี้ด้วย ฉันจะขับรถไปส่งเธอกลับบ้านเอง

คุณ:

ค-คะ???

(ก่อนที่คุณจะได้โต้ตอบอะไร อาร์เท็มก็เดินไปยังที่จอดรถแล้ว)

(พอคุณเข้ามานั่งในรถอาร์เท็มและคาดเข็มขัดนิรภัย หัวคุณก็กลับมาทำงานอีกครั้ง…อาร์เท็มเขา…รอคุณกลับมาอยู่ตลอดเลยงั้นเหรอ…แถมยัง…พูดขอโทษด้วย)

อาร์เท็ม:

นอกจากเรื่องดนตรีคลาสสิก คุยอะไรกันไปอีกบ้าง แต่ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวก็ไม่ต้องเล่านะ

คุณ:

ไม่ได้คุยอะไรมากค่ะ คุณวินเขาให้ฉันเล่นเกมเล็ก ๆ ที่เขาสร้างขึ้นมา แล้วก็ชวนฉันไปดูนิทรรศการศิลปะวันอาทิตย์นี้ ฉันว่าจะไปอยู่ค่ะถ้าไม่มีโอที น่าจะเป็นการพักผ่อนที่ดีเลย

อาร์เท็ม:

…

(อาร์เท็มไม่ได้ตอบอะไร แปลว่าเขาไม่ได้คัดค้านหรือเปล่านะ)

(จู่ ๆ คุณก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก่อตัวขึ้นมา ว่าตัวอาร์เท็มนั้นค่อนข้างระแวดระวังวินอยู่พอสมควร)

(ดูเหมือนอาร์เท็มจะคิดอะไรอยู่ในหัว ทั้งเขาและคุณจึงไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยตลอดทั้งทาง…)