[สถานที่: ด้านนอกบ้านวิน]
(ดูเหมือนว่าอาร์เท็มช่วงนี้จะทำคดีใหญ่ก็เลยอยู่ทำโอทีบ่อยมาก เขาเลยฝากให้ฉันเอาเอกสารมาส่งให้นักจิตวิทยาที่ชื่อวิน ริกเตอร์แทน)
(ติ๊งต่อง!)
(คุณยืนอยู่นอกบ้านของวินและกดกริ่ง ทว่าไม่มีเสียงตอบรับกลับมา)
คุณ:
ไม่ใช่ว่าคุณอาร์เท็มนัดคุณวินไว้แล้วหรอกเหรอ หรือว่าเขามีเรื่องด่วนเข้ามาพอดีนะ
(คุณหยิบมือถือขึ้นมาและกำลังจะต่อสายหาอาร์เท็ม เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูบ้านวินเปิดออกมาเอง)
คุณ:
ประตูอัจฉริยะงั้นเหรอเนี่ย
(คุณลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชะเง้อเข้าไปดูภายในบ้าน)
(บ้านของวินถูกตกแต่งเหมือนพวกคฤหาสน์สมัยเก่าของอังกฤษ นาฬิกาแบบโบราณถูกแขวนไว้บนผนังเบื้องหน้าคุณ ลูกตุ้มนาฬิกาแกว่งไกวไปมาราวกับกำลังทักทายแขกที่มาเยือนบ้านหลังนี้)
คุณ:
(ประตูเปิดแล้ว เพราะงั้นถือว่าเขาเชิญเราเข้าไปในบ้านแล้วใช่ไหมนะ)
(คุณเดินเข้าบ้านวินแบบค่อนข้างระมัดระวัง ในขณะเดียวกันก็กอดกล่องใส่เอกสารที่อาร์เท็มฝากมาอยู่ด้วย)
[สถานที่: บ้านวิน]
คุณ:
มีใครอยู่ไหมคะ
(ภายในบ้านเงียบสนิท แถมคุณก็ไม่เห็นร่างของวินที่ไหนเลย เสียงตอบกลับหนึ่งเดียวที่คุณได้รับมาคือทำนองอันนุ่มนวลที่ดังลงมาจากชั้นสอง)
คุณ:
(ดนตรีคุ้นจัง…มันชื่ออะไรนะ)
คุณริกเตอร์ อยู่ด้านบนหรือเปล่าคะ
???:
ครับ ผมอยู่ในห้องทำงานชั้นสองครับ
คุณ:
!!!
(เสียงที่จู่ ๆ ดังขึ้นมาใกล้ ๆ คุณทำให้คุณตกใจ พอหันไปมองต้นเสียงก็เห็นเทอร์มินัลอัจฉริยะที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ โซฟา มีภาพคลื่นเสียงขยับเป็นจังหวะอยู่บนหน้าจอ)
วิน:
ผมทำให้คุณตกใจเหรอ ขออภัยด้วยครับ ทางนี้เป็นฝ่ายผิดเอง
คุณ:
ฉันโอเคค่ะ คุณริกเตอร์ ฉัน…ขึ้นไปชั้นบนเพื่อพบคุณได้ไหมคะ
วิน:
ครับ พอดีตอนนี้ผมไม่สะดวกลงไปชั้นล่างเท่าไหร่ ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณด้วย ห้องทำงานอยู่ทางด้านซ้ายของบันไดครับ
(เสียงของวินนั้นน่าฟัง แม้จะไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ก็มีเสน่ห์ในแบบของตัวเอง เป็นเสียงที่นุ่มนวล สงบ และอ่อนโยน ราวกับกระแสน้ำที่ชะล้างความกังวลในใจคุณออกไป ความเครียดของคุณที่เกิดจากความรู้สึกประหม่าบวกกับความกลัวเล็กน้อยได้ถูกบรรเทาลง)
คุณ:
รับทราบค่ะ สักครู่นะคะ ฉันกำลังขึ้นไปค่ะ
วิน:
ไม่ต้องรีบนะครับ ค่อย ๆ เดิน
(คุณทำตามที่วินพูด พอเริ่มก้าวขึ้นบันได เสียงกึกของส้นสูงกระทบกับพื้นไม้ก็ดังก้องไปทั่วบ้าน คุณนึกถึงที่วินพูดจึงเดินให้เบาลง พาตัวเองขึ้นไปยังชั้นสองอย่างระมัดระวัง หลังจากผลักประตูห้องทำงานที่แง้มอยู่ออก ในที่สุดคุณก็พบกับเจ้าของบ้านหลังนี้เสียที…)
วิน:
สวัสดีครับ ผมวิน ริกเตอร์
(หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจตรงหน้าตนเอง เขาก็หันหน้าและเบนความสนใจมาอยู่ที่คุณแทน)
วิน:
เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่เราพบกัน ผมควรเรียกคุณว่าอะไรดีครับ
คุณ:
สวัสดีค่ะคุณริกเตอร์ ฉัน MC จากสำนักงานกฎหมายเธมิส มาที่นี่แทนคุณอาร์เท็ม วิงเพื่อส่งมอบเอกสารพวกนี้ให้คุณค่ะ
(คุณพูดเบาลงโดยไม่รู้ตัว เพราะเกรงว่าเสียงตัวเองจะไปพังหอคอยไพ่แสนประณีตของเขาเข้า
วิน:
‘คุณ’งั้นเหรอครับ ผมคิดว่าอาร์เท็มคงบอกคุณแล้วว่าผมเป็นนักจิตวิทยา
คุณ:
เขาบอกค่ะ ข้อมูลไม่ถูกเหรอคะ
วิน:
“นักจิตวิทยา” นั้น ถือว่าไม่ได้ถูกเสียทีเดียวครับ ถ้าจะพูดให้ถูก คือผมเป็นจิตแพทย์น่ะ
ดังนั้น โปรดเรียกผมว่าวิน หรือไม่ก็หมอริกเตอร์นะครับ
คุณ:
รับทราบค่ะ คุณหมอริกเตอร์
วิน:
คุณ MC รบกวนคุณช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมครับ
คุณ:
ค่ะ
วิน:
ช่วยเลือกหยิบไพ่หนึ่งใบออกจากหอคอยไพ่นี้ โดยที่ยังสามารถคงสมดุลของหอคอยไว้ได้ทีครับ
คุณ:
!!!
(แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยนะนั่นน่ะ!)
คุณ:
คือ…คุณหมอริกเตอร์ ฉันเกรงว่า…
(ในทางทฤษฎีนั้นมีโอกาสที่จะทำได้อยู่ แต่ถ้าให้คุณเป็นคนลงมือเนี่ย…)
คุณ:
คุณหมอริกเตอร์คะ มีโอกาสสูงมากที่หอคอยจะล้มถ้าฉันเป็นคนหยิบไพ่นะคะ
วิน:
แปลว่า คุณปฏิเสธคำขอของผมสินะครับ
คุณ:
ฉันไม่อยากทำลายความตั้งใจของคุณค่ะ
วิน:
อย่ากังวลไปเลยครับ มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น
คุณ:
ถ้างั้น…ฉันจะลองดู…ได้ใช่ไหมคะ
(คุณเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงาน สูดหายใจเข้าลึก ๆ และวิเคราะห์หอคอยไพ่อย่างใจเย็น)
คุณ:
!!!
(ทันทีที่คุณพยายามหยิบไพ่ออกมา หอคอยก็พังครืน เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณสังเกตเห็นว่าไพ่ทุกใบที่วินใช้ล้วนเป็นไพ่เอซโพธิ์แดงทั้งสิ้น)
วิน:
เป็นไปตามที่คุณว่าเลยนะ
คุณ:
ขอโทษค่ะคุณหมอริกเตอร์ คุณใช้เวลาสร้างมันขึ้นมานานมากแน่ ๆ
วิน:
ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ แต่ว่า…
ในเมื่อตอนนี้คุณรู้แล้วว่าผลลัพธ์ของเหตุการณ์นี้เป็นอย่างไร ถ้าคุณสามารถย้อนเวลากลับไปได้…จะปฏิเสธคำขอของผมไหมครับ
(คุณประหลาดใจกับคำถามของวิน)
คุณ:
หมายถึงว่า ฉันจะยังเลือกทำแบบเดิมหรือเปล่า ถ้าหากว่าตัวฉันสามารถรู้ถึงผลลัพธ์ของการกระทำตัวเองได้ล่วงหน้า อย่างนั้นเหรอคะ
วิน:
ครับ เข้าใจถูกแล้ว
ถ้าคุณสามารถทำนายผลลัพธ์ได้ล่วงหน้า จะปฏิเสธคำขอของผมที่ให้หยิบไพ่ไหมครับ
(วินทวนคำถามของตน)
คุณ:
ฉัน…
วิน:
กลัวเกินกว่าจะปฏิเสธผมเหรอ อย่ากลัวไปเลยครับ คนส่วนมากมักจะเลือกปฏิเสธอยู่แล้ว มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์น่ะ
คุณ:
ไม่ค่ะ ฉันว่าฉันจะยังเลือกลองหยิบไพ่ดูค่ะ
วิน:
หืม แล้วเหตุผลล่ะ
คุณ:
คำตอบของฉันอยู่ในเพลงที่กำลังเล่นอยู่ค่ะ คุณหมอริกเตอร์
(คุณมองไปยังเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องทำงาน ในที่สุดก็จำชื่อเพลงที่เล่นวนอยู่ได้เสียที เพลงของไฮเดิน บรรเลงโดยวงสตริงควอเต็ต ในคีย์ C Major ที่ชื่อว่า “Emperor”)
วิน:
หูคุณเฉียบคมมาก แล้วทำไมถึงคิดว่าเพลงนี้มีคำตอบอยู่งั้นเหรอครับ
(วินเดินไปยังเครื่องเล่นแผ่นเสียง และเริ่มเล่นเพลงจากช่วงกลางเพลง)
คุณ:
ท่อนนี้เป็นกระบวนที่ 2 ของเพลง “Emperor” ซึ่งกระบวนเพลงนี้มีสี่แวริเอชัน แต่ทุกแวริเอชันนั้นมีธีมและทำนองที่เหมือนกัน ซึ่งมันถ่ายทอดความหวังและความฝันของไฮเดินออกมา เขาหวังว่าประเทศของเขาจะคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์ ไม่ว่าโลกจะหมุนเวียนเปลี่ยนผันไปขนาดไหนก็ตาม แต่ว่า สิ่งเดียวที่โลกมีอยู่เสมอ คือการเปลี่ยนแปลงค่ะ
วิน:
แล้ว?
คุณ:
แล้วการที่รู้ว่าไพ่จะล้มลงมาจะไปสำคัญอะไร ฉันสามารถเลือกไพ่ใบอื่นแทนได้ บางทีผลลัพธ์อาจจะเปลี่ยนไป หรือต่อให้ฉันเลือกไพ่ใบเดิมขึ้นมา ผลลัพธ์ก็อาจจะต่างไปจากเดิม ขึ้นอยู่กับว่าฉันใช้วิธีไหนในการเอาไพ่ออกมาใช่มั้ยล่ะคะ ฉันเชื่อว่าตัวเราเป็นเจ้าของชะตาตัวเองค่ะ
(วินชะงักไปครู่หนึ่งหลังจากได้ยินคำตอบของคุณ หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาและปรบมือให้)
วิน:
เป็นคำตอบที่วิเศษมากครับ ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาเลย
คุณ:
ชมกันเกินไปแล้วค่ะคุณหมอริกเตอร์
วิน:
คุณทำได้ดีมาก หวังว่าคุณจะจำสิ่งที่คุณพูดไว้ในวันนี้ไปตลอด ต่อให้คุณเจอกับวันที่คุณขัดแย้งกับโลกใบนี้ ผมก็หวังว่าคุณจะยึดถือการตัดสินใจของตัวเองไว้ให้มั่นนะครับ
แวะมาเปิดบทสองค่ะ เย้! *จุดพลุ*
เรื่องแวริเอชัน (Variation) อยากอ่านหรือดูเพิ่มเติมให้ลองหาคำว่าการแปรทำนองนะคะ ต่อให้เป็นการแปรทำนองของเครื่องดนตรีไทยก็อ่านได้ค่ะ พอเห็นภาพอยู่ เราไม่รู้จะสรุปให้ฟังยังไงดีเหมือนกันเพราะไม่ใช่คนเล่นดนตรีเลยไม่สันทัดเท่าไหร่ค่ะ แหะ ๆ
ชอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
ขอให้ทุกคนมีวันที่ดีค่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in