อีกครั้งและอีกครั้ง แตกสลายอย่างไม่หยุดหย่อน

ประกอบเศษซากความรู้สึกเพื่อแตกสลายใหม่อีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เธอดื่มด่ำความช้ำชอกแล้วกระเดือกมันลงคอ ค่อยๆละเลียดชิมความร้าวรานเป็นของหวาน

เธอยังคงยิ้มและหัวเราะสดใสราวกับว่าไม่มีสิ่งใดให้ทุกข์ใจทั้งที่ภายในแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี

การเติบโตค่อยๆพรากความสดใสของเธอไปอย่างเชื่องช้า ทีละนิด ทีละนิด

เธอนึกสงสัยอยู่บ่อยครั้ง เหตุใดเราจึงต้องเจ็บปวดเพื่อที่จะเติบโต
เราเติบโตแบบมีความสุขไม่ได้หรือ?
แต่ไม่ว่าจะถามกี่ครั้งคำถามนี้ก็ไร้ซึ่งคนตอบเหมือนเช่นที่ผ่านมา

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ชานชาลาของรถไฟขบวนยาว

รถไฟเที่ยวนี้กำลังจะออกเดินทาง
สุดสายปลายทางจะสิ้นสุดตรงไหนอย่างไรเธอเองก็ไม่รู้ได้

เธอหันซ้ายแลขวาแต่ไม่พบผู้ใดที่รู้จักเลยสักคน

เวลาผ่านล่วงเลยนาทีต่อนาที
เธอจำต้องออกเดินทางอย่างเลี่ยงไม่ได้

การเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่จุดสิ้นสุดหากแต่เพิ่งเป็นจุดเริ่มต้น

จุดเริ่มต้นของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่

เธอปรารถนาอย่างสุดหัวใจขออย่าให้การเติบโตเป็นผู้ใหญ่พรากความสดใสไปจากเธอมากกว่านี้อีกเลย


ขอบคุณที่เธอยังยืนหยัดที่จะมีชีวิตอยู่จนถึงขณะนี้แม้จะแตกสลายทางความรู้สึกมามากมายเหลือเกิน

หลังจากนี้ขอจงเข้มแข็ง รอวันที่ความสำเร็จจะผลิบาน ออกดอก ออกผล

อาจจะช้าแต่ฤดูกาลที่ดอกไม้แห่งความสำเร็จจะเบ่งบานมันต้องสวยงามไม่แพ้ใครและมันจะมาถึงอย่างแน่นอน

และไม่ว่าอย่างไรก็ตามอย่าเพิ่งยอมแพ้ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเลยนะ

ถึง ผู้ใดก็ตามที่กำลังหลงทาง
— ขอให้ได้ตัวตนอันเป็นที่รักกลับมา