ฉันมองดูเวลาจากนาฬิกาดิจิตอล อีก 6 นาทีจะเที่ยงคืน

จำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่นอนก่อนเที่ยงคืนนั้นผ่านมานานแค่ไหน

ทุกวันก็จะมีอะไรให้ทำมากมาย แต่ละวันก็ไม่เหมือนกันหรอก แล้วแต่อารมณ์และสถานการณ์ ส่วนใหญ่ช่วงนี้ก็จะอ่านหนังสือ ก็ม.6แล้วนี่นะ อีกปีเดียวก็ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย จะชิลล์หลั่นล้าเหมือนสมัยอยู่ม.5ก็เป็นไปไม่ได้หรอก สอบไม่ติดกันพอดี 555

0:00
หว่า... เที่ยงคืนแล้วสินะ

จริงๆควรไปนอน เพราะพรุ่งนี้ยังคงต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า----กลางวัน----ยันเย็น ค่ำๆถึงจะได้กลับมาบ้าน ทายซิกลับมาแล้วทำอะไร?? อ่านหนังสือต่อยังไงล่ะ

บางทีก็รู้สึกแย่เพราะต้องปล่อยแม่นั่งดูทีวีอยู่คนเดียวข้างนอก จริงๆก็อยากไปเสวนาด้วยแหละนะแต่เพราะความจำเป็นที่จำใจ ทำให้ฉันได้แต่นั่งอ่านหนังสือด้วยจิตใจที่อึนๆอยู่บ่อยๆ ไม่รู้แม่จะเหงารึเปล่า อยู่กับทีวีจนทีวีจะกลายเป็นลูกแทนแล้วมั้ง

ฉันเกลียดที่การศึกษาไทยบีบให้ฉันต้องเป็นแบบนี้

แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเป็นยังไง ใครสอบไม่ติดคือเด็กไม่ดี โง่ ไม่ขยัน ไร้ความรับผิดชอบ อีกสารพัดเหตุผลบลาๆๆที่ผู้ใหญ่มักจะยัดเยียดความผิดให้กับกลุ่มคนที่ไม่ประสบความสำเร็จในการสอบ

เพราะอะไรทำไมการศึกษาไทยถึงได้บ้าสอบขนาดนี้?

ทำไมเด็กนักเรียนถึงต้องไปเรียนกวดวิชากันมากมายทั้งที่จริงๆแล้วโรงเรียนควรทำการสอนให้มีประสิทธิภาพที่สุด?

อยู่ที่หลักสูตรหรือคนออกข้อสอบกันล่ะ?

จริงๆไม่น่าจะมีแค่ฉันหรอกที่ตั้งคำถามแบบนี้ มันมีมาก่อนแล้วมากมายที่เคยถูกยกมาเป็นประเด็น แล้วก็ปล่อยให้ตกหายไป ปล่อยนักเรียนเป็นผู้รับกรรมต่อไป

มีอะไรอีกเยอะแยะที่อยากบ่นมากมาย แต่ไว้คราวหน้าค่อยมาระบายระบี้ต่อ เหตุเพราะหนังตาใกล้จะปิดแล้ว และถ้าดึกไปกว่านี้คาดว่าพรุ่งนี้ได้ตายคาห้องเรียนแน่นอน แต่เรื่องราวมันจะไม่จบแค่นี้ค่ะทุกคน เด็กน้อยคนนี้ก็จะมาบ่นเรื่อยๆล่ะนะ ชีวิตม.6 ยังคงอีกยาวไกล(มั้ง)

สู้ต่อไปเจ้าหนู!!