แต่ปรากฏว่าดันถอนเงินออกมาไม่ได้ แป่ว...

ไม่เป็นไร วันนี้ไม่ได้ก็ยังคงมีวันพรุ่งนี้ และวันต่อๆไป เราโชคไม่ดีวันนีี้ ก็ไม่ได้แปลว่าวันอื่นเราจะโชคร้ายนี่นา

ในขณะที่กำลังยืนรอแม่อยู่แถวร้านเสื้อผ้า จู่ๆพ่อก็ชี้ไปที่โซนเสื้อผ้าข้างหน้าและพูดขึ้นมาว่า

"ชุดนั้นสวยไหม"

ฉัน ซึ่งคิดว่าพ่อกำลังพูดถึงชุดเดรสสีครีมและสีฟ้าสองตัวที่อยู่ใกล้ๆ ส่ายหน้าทันที

"ไม่" ดูแก่จะตาย

"ชุดเจ้าสาว" พ่อพูดอีกครั้ง

ฉันมองตามสายตาของพ่อไปที่ชุดสีขาวที่ตั้งไว้อยู่ที่ริมสุด และกะพริบตาปริบๆ แปลกใจนิดๆที่จู่ๆพ่อก็ชมเรื่องเสื้อผ้าขึ้นมา เพราะปกติคนที่ออกความเห็นเรื่องสวยๆงามๆมักจะเป็นแม่

"อีกกี่ปีเนี่ย" พ่อพูดแล้วหันมามองฉัน

ฉันรู้ดีว่าพ่อกำลังพูดเรื่องอะไร แต่ฉันไม่ตอบ ทว่ายื่นมือไปจิ้มจมูกพ่อ(เพื่อ...?)

"20 ปี... ตอนนั้นก็คง 38 ไม่ แก่ไป" พ่อรำพึง

ฉันงุดหน้าลงกับต้นแขนของพ่อ ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ก็แอบกลับมาคิดในใจ อีกไม่กี่ปีแล้วสินะ ที่ฉันต้องออกโบยบินสู่โลกกว้างไปมีชีวิตของตัวเอง เจอสังคมใหม่ เจอคนใหม่ๆ และเหมือนที่พ่อกำลังคิด คงจะได้แต่งงาน

แต่เวลานั้นจะมาถึงเมื่อไรกันนะ... 

"แล้วคนนั้นล่ะ ยังคุยกันอยู่ไหม" พ่อถาม

"คนไหน" ฉันขมวดคิ้ว แต่ก็พอจะจำได้รางๆว่าพ่อพูดถึงใคร

"คนที่เคยเล่าให้ฟัง" 

ฉันเงียบไปสักพัก "ก็คุยบ้าง" 

จากนั้นพ่อก็ถามถึงเรื่องอนาคตว่าเขาคนนั้นอยากเรียนต่ออะไร... และคำถามอีกมากมายที่พรั่งพรูเข้ามา 

พ่อคงคิดว่าเรื่องราวของเราสองคนคงจะยังอยู่ต่อไปในอนาคตล่ะมั้ง

มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ...

ไม่มีใครรู้

ถ้าคนเรารู้อนาคตของตัวเอง คงไม่มีใครทำปัจจุบันให้สนุก เพราะรู้แล้วว่าชีวิตเราจะเป็นยังไง

เหมือนกับฉันตอนนี้ ที่ไม่รู้หรอกว่าเขาคนนั้นจะยังอยู่ในชีวิตของฉันอีกนานแค่ไหน

บางทีอาจถึงแค่จบมัธยมปลาย แล้วก็แยกย้ายกัน

บางทีเขาอาจจะหายไปในปีนี้ ต่างคนต่างหมดความรู้สึกต่อกัน

หรือถ้าโชคดี ฉันกับเขา อาจมีกันและกันอยู่ในชีวิตต่อไปเรื่อยๆ

ถ้าเป็นอย่างหลังก็คงจะดี

อย่างที่บอก ไม่มีใครรู้อนาคต ไม่มีใครบอกได้ว่าเราจะหายไปจากชีวิตของกันและกันเมื่อไร

สิ่งที่ทำได้ ก็คือใช้ชีวิตกับปัจจุบันให้ดี เห็นคุณค่าเมื่อเขายังอยู่กับเรา ให้กำลังใจ ให้สิ่งดีๆต่อกัน นั่นคือสิ่งที่ฉันทำมาตลอด 

ความจริงแล้วสิ่งที่กลัวที่สุด ก็คือการต้องจากเขาไป และไม่กลับมาเจอกันอีก

คิดถึงเวลานั้นทีไร ใจมันปวดร้าวทุกที 

แต่สุดท้ายแล้ว ถ้าโชคชะตาทำให้เราต้องจากกันจริงๆ ฉันก็ขอเลือก ที่จะจากแบบมีความทรงจำดีๆ ดีกว่าต้องจากทั้งน้ำตา