เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Story จิปาถะNopportunity
หอพักนักศึกษา : อย่าอยู่คนเดียว
  • หอพักนักศึกษาเป็นสถานที่ทีี่มักจะมีเรื่องเล่าลึกลับที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนริเริ่ม และมีการต่อเติมเรื่องราวจากความจริงมากเพียงใด และไม่ว่าเรื่องราวเหล่านั้นจะมีมูลความจริงหรือไม่มีสิ่งอ้างอิงจากความจริงเลยก็ตาม มันก็ยังคงไม่เป็นมิตรต่อการอยู่คนเดียวโดยเฉพาะในตอนกลางคืนอยู่ดี

    ผมเชื่อว่าแม้จะกลัวแค่ไหน แต่หลายคนก็ยังกระหายที่จะได้ฟังเรื่องราวอันลึกลับ และเหลือเชื่อเหล่านั้นอยู่ ในทางกลับกัน แม้จะชอบฟังมากแค่ไหน แต่คงไม่มีใครอยากเป็นตัวละครในเรื่องราวเหล่านั้นแล้วกลับมาเล่าให้เพื่อนๆฟังเป็นแน่ แน่นอน ผมเองก็เช่นกัน

    กลางดึกคืนหนึ่งในช่วงสอบ สมาชิกสีี่คนที่เรียนต่างคณะกันได้อาศัยอยู่ร่วมกััััััััััััััันในห้องหมายเลข 416  ของหอพักภายในมหาวิทยาลัย และหนึ่งในนั้นคือผมเอง

    คืนนี้สมาชิกสองคนแยกย้ายกันไปอ่านหนังสือกับเพื่อนห้องอื่นๆที่เรียนคณะเดียวกันและดูท่าทางว่ากว่าจะกลับมาอีกทีก็คงจะพรุ่งนี้เช้า

    ในห้องเหลือเพียงผมกับไอ้โจ รูมเมทคณะวิศวะที่พรุ่งนี้มันไม่มีสอบ และนั่งดีดกีต้าร์ร้องเพลงกวนสมาธิในการอ่านหนังสือของผม

    “ครืด ครืด ครืด” เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นจากในลิ้นชักโต๊ะไอ้โจ

    เสียงเงียบลงไปประมาณสามวิพร้อมๆกับที่ไอ้โจวางกีต้าร์ลงและเดินไปทำท่าจะเปิดลิ้นชักแล้วมันก็ดังขึ้นมาอีก

    “ครืด ครืด ครืด”

    “โหล” ไอ้โจหยิบโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นขึ้นมากดรับสาย

    “เออ ได้ๆๆ เดี๋ยวกูไป รอแป๊บ” ไอ้โจคุยโทรศัพท์กับอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะชวนกันไปทำอะไรซักอย่าง

    “มึง กูไปหลังหลังมอนะ คืนนี้อาจจะไม่กลับ” ไอ้โจหันมาบอกผม 

    คำว่าหลังมอเป็นคำที่พูดแล้วเป็นอันรู้กันว่าไปทำอะไร เพราะด้านหลังมหาวิทยาลัยนั้นมีเพียงร้านเหล้า และร้านข้าวต้มอย่างละสองสามร้านเท่านั้น และเพื่อนไอ้โจคงไม่โทรมาชวนไปกินข้าวต้มโต้รุ่งแน่ๆ

    เวลาเกือบเที่ยงคืน ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเพียงลำพัง เรื่องเล่าอาถรรพ์ลี้ลับต่างๆผุดขึ้นมาในหัว จินตนาการทำงานพลุ่งพล่านภายใต้ความเงียบงัน

    ผู้หวังดีจำนวนหนึ่งช่วยทำลายความเงียบลง ช่วยให้บรรยากาศเปลี่ยนไปได้เล็กน้อย 

    “เชี่ย! หลอนกว่าเดิมอีก จะมาซ้อมดนตรีไทยอะไรกันตอนนี้!” ผมพึมพำกับตัวเองเมื่อพวกเอกดนตรีไทยจากห้องใกล้ๆเริ่มซ้อมเพื่อเตรียมสอบปฏิบัติ ผมเกิดคิดถึงเสียงกีต้าร์ของไอ้โจขึ้นมาทันที

    ตีหนึ่งครึ่ง ความง่วงเริ่มเข้าครอบงำและรู้สึกว่าไอ้ที่อ่านอยู่ไม่ได้ทะลุหัวกะโหลกเข้าไปสู่สมองเลย จนบางครั้งผมแอบคิดว่าสมองก็เหมือนกับเซลล์สืบพันธุ์เพศหญิงที่เมื่อมีความรู้หรือความคิดทะลุเข้าไปได้แล้วมันจะสร้างเกราะป้องกันไม่ให้ความรู้อื่นทะลุเข้าไปได้อีก ส่วนความรู้ที่ทะลุเข้าไปได้ก็จะค่อยๆเจริญเติบโต

    และสิ่งที่กำลังเจริญเติบโตอยู่ในสมองผมขณะที่ปิดไฟนอนคือไอ้ความคิดเรืี่องสยองขวัญต่างๆเท่าที่จะจินตนาการได้จากทั้งเรื่องเล่าที่เคยได้ยิน หนังสือที่เคยอ่าน หนังที่เคยดู ผุดขึ้นมาเป็นผักตบชวาในแม่น้ำท่าจีน

    ผมล้มตัวลงนอนบนชั้นล่างของเตียงสองชั้นที่ชั้นบนยังคงมีกีต้าร์ของไอ้โจวางทิ้งไว้อยู่ 

    ผมไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปตอนไหน แต่มารู้ตัวอีกทีเมื่อมีอะไรมากดทับอยู่กลางอกจนแทบจะหายใจไม่ออก

    “ตื่นๆๆ มึงกำลังฝันอยู่ มึงแค่ฝัน” ผมพยายามสะกดจิตตัวเองให้ตื่นจากภวังค์แต่ไม่สำเร็จ ไม่ใช่เพราะผมไม่ตื่น แต่เพราะผมไม่ได้ฝัน มันมีอะไรบางอย่างกดอยู่บนตัวผมจริงๆ 

    ผมไม่แน่ใจว่าผมแค่อุปาทานคิดไปเองหรือเปล่าเพราะหลังจากถามตัวเองว่า “นี่กูโดนผีอำใช่มั้ย” ผมก็เริ่มได้ยินเสียงเล็กแหลมฟังไม่เป็นศัพท์ และกลิ่นเหม็นเน่าของอะไรซักอย่าง ทุกอย่างเกิดขึ้นตรงตำราการสร้างหนังผีเป็นอย่างมาก ขาดก็แต่เพียงเสียงหมาหอน และกลิ่นธูปเท่านั้น

    ตอนนี้เสียงดนตรีไทยได้หายไปแล้ว เหลือเพียงเสียงของความเงียบ ผมอยากจะลืมตาดูเวลา และภาวนาให้เช้าเร็วๆเพื่อที่เพื่อนทั้งสามคนจะได้กลับมาที่ห้อง แต่เหมือนสมองจะสั่งการไปไม่ถึงเปลือกตา มันจึงยังคงปิดอยู่อย่างนั้น

    “ถ้าผีอำกูต้องขยับตัวไม่ได้” ผมบอกกับตัวเองก่อนเริ่มทำการท้าทายโดยการขยับแขนเล็กน้อย

    เห้ย! ขยับได้ แต่…

    ผมขยับแขนไปเจอเข้ากับอะไรบางอย่างเป็นเมือกๆ ก่อนที่จะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างคล้ายเส้นผมที่เข้ามาสัมผัสที่ใบหน้า

    เมื่อรวบรวมความกล้า และสติสัมปชัญญะเพียงพอ ผมจึงรีบปะติดปะต่อเรื่องราว และสะบัดความกลัวทิ้งไปรวมถึงไอ้สิ่งที่ทับอยู่บนตัวผมด้วย

    ผมรีบวิ่งไปเปิดไฟ

    “ไอ้เชี่ยโจ!!!”

    ผมรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปสอบในตอนเช้า ปล่อยให้ไอ้โจนอนจมกองอ้วกของตัวเองอยู่บนเตียงต่อไป โดยหวังว่าเมื่อผมกลับมามันจะหายเมา แล้วเอาผ้าปูที่นอนไปซักให้ด้วย
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
tongsupaporn (@tongsupaporn)
ไอ้โจจจจจจจจจจจจจจ
Ong Hold-on (@fb1021200640512)
เสียงเหล็กแหลมที่ฟังไม่ได้ศัพท์ มีที่มาไหม เรางงว่ามีส่วนอะไรกับอ้วกของไอ้โจ 555
Nopportunity (@fb1020331791474)
@fb1021200640512 มันเมา แล้วก็งึมงัมอะไรไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกันฮะ5555
airchyn (@airchyn)
ทำไม....ทำไมต้องกดมาอ่านเจอเรื่องนี้ ผ่าม! หนุกดีค่ะ><
Nopportunity (@fb1020331791474)
@airchyn ด่าได้แต่อย่าแรงนะครับ555