สำหรับคนอื่นเราไม่รู้นะ แต่สำหรับเรา เพราะอ่าน เราจึงเขียน เพราะรู้สึก เราจึงเขียน เพราะพบเห็น เราจึงเขียน ดังนั้นเวลาที่รู้สึกว่าตื้อตันเขียนอะไรไม่ได้ เราจะหาอะไรอ่าน ไม่ว่าจะนิตยสาร ข่าว หรือหนังสือที่ดองไว้นานตั้งแต่งานหนังสือครั้งก่อน ปฏิเสธไม่ได้ว่ายิ่งอ่านมาก ก็ยิ่งรู้จักคำมาก และช่วยขัดเกลาภาษาในการเขียนด้วยนะเออ

แต่สิ่งที่ควรระวังก็คือ เราอาจเผลอติดสำนวนการเขียนหรืออะไรบางอย่างจากสิ่งที่เราอ่านเข้ามาในงานของเราโดยไม่รู้ตัว ต้องหาวิธีหลีกเลี่ยงจัดการเรื่องนี้กันเองนะจ๊ะ (อย่างเราจะใช้วิธีไม่อ่านสิ่งที่เป็นประเภทเดียวกับงานที่เรากำลังเขียน เช่นเขียนนิยายก็จะไม่อ่านนิยาย เพราะกลัวเรื่องติดภาษามา ติดจังหวะการเล่าเรื่องมา)

โดยส่วนตัวแล้ว เรามีความเชื่อว่า เวลาที่เขียนอะไรไม่ได้ คิดอะไรไม่ออก มันเป็นเพราะสมองเราเหนื่อยกับการคิดหรือกังวลในเรื่องใดเรื่องหนึ่งมากเกินไป ดังนั้นการนอนสำหรับเราจึงเปรียบเสมือนการ shut down และกดเปิดเครื่องขึ้นมาใหม่ เมื่อสมดุลย์เคมีในสมองเปลี่ยนไป ก็จะสามารถเขียนอะไรออกมาได้เอง(นั่นแหละ)

เคยอ่านที่พี่แชมป์-ทีปกรพูดเอาไว้ เวลาที่เราไม่สามารถเขียนงานสักชิ้นได้เป็นเพราะเราคาดหวังจะเขียนมันออกมาให้ดีเกินไป หรือไม่ก็เพราะเรากำลังประเมินงานของตัวเองต่ำเกินกว่าความเป็นจริง   ซึ่งมันไม่โอเคทั้งสองทาง (จำคำเป๊ะๆไม่ได้ แต่น่าจะทำนองนี้) ดังนั้นการอาบน้ำเพื่อล้างใจไปจากความเชื่อและความคิดเหล่านั้นก็นับเป็นวิธีการที่ดีในการ refresh ตัวเอง เพื่อเริ่มต้นใหม่ในงานเขียนอีกครั้งและอีกครั้ง

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม และการโต้เถียงพูดคุยแลกเปลี่ยนทัศนคติก็เป็นเรื่องสำคัญ การมีเพื่อนดีๆสักคนเอาไว้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นในเรื่องต่างๆ จึงเป็นเรื่องพึงกระทำ โดยไม่จำเป็นว่าเพื่อนคนนั้นจะต้องคิดเหมือนกันกับเราไปทุกอย่าง หรือสนับสนุนในสิ่งที่เราคิดไปเสียทุกเรื่องก็ได้ บางทีเวลาโดนเพื่อนขัด หรือแย้งอะไรในมุมที่เราคิดไม่ถึงขึ้นมา ก็ช่วยให้เราได้ไอเดียใหม่ๆเหมือนกัน

อย่างตัวเราเวลาที่เขียนนิยายหรือฟิคชั่นแนวคอมาดี้ แต่คิดไม่ออก ตันๆ และเขียนได้ไม่ลื่นไหล เราจะเล่นเกมออนไลน์กับเพื่อนและเปิดไมค์พูดคุยกันไปด้วยระหว่างเปิดเกม และไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าหลายๆมุกตลกในงานเขียนของเรา ก็มาจากการคุยกับเพื่อนระหว่างเล่นเกมนี่แหละ

  

สุดท้ายคือท่าไม้ตาย มีวลีนึงที่เรามักจะพูดล้อเล่นชวนหัวกับเพื่อนเสมอคือ "งานไม่เร่งคืองานที่ไม่ได้ทำ" กล่าวคือ ถ้าจะได้ทำมันก็ต้องเป็นงานที่เร่ง มีกำหนดชัดเจนว่า มึงต้องส่งแล้ว จบได้แล้ว ดังนั้นเดดไลน์จึงกลายเป็นทางเลือกสุดท้ายในการทำงานให้ได้ คืออาจจะไม่ได้เลิศเลอเท่าที่คิดไว้ แต่เราก็คิดว่าต้องโอเคกับมันและจบงานได้แล้ว 

ซึ่งในบางครั้งความไม่เลิศเลอนั้นก็เป็นการนอยไปเองเพราะจมกับงานมากเกินไปด้วย เอาเป็นว่า รีบเขียนให้เสร็จทันเดดไลน์เถอะ ก่อนที่จะตาย(เดด)จริงๆ