“แรงบันดาลใจจากเรื่องจริง”

คำโปรยสั้นๆบนโปสเตอร์หนังที่โคตรจะคาวาอี้ตามสไตล์หนังวัยรุ่นญี่ปุ่น และด้วยความใจง่าย ผมเดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์ขายตั๋วและรู้ตัวอีกทีเงินในกระเป๋าก็หายไปกลายเป็นตั๋วหนังที่อยู่ในมือแทน

ไม่รู้ว่าเพราะความคาวาอี้ของปกหนัง หรือความคิดถึงบรรยากาศของเวทีและการแสดงที่ดึงดูดผมเข้ามา (พูดให้ดูดีไปงั้นแหละ ถ้าบอกว่าเข้ามาดูชะนีมันดูไม่เท่) แต่เสียเงินมาแล้วก็ต้องเข้าไปดูแหละ

Let’s go Jets เรื่องราวของทีมเชียร์แดนซ์ของโรงเรียนต่างจังหวัดในญี่ปุ่น ที่มีความฝันอยากไปเป็นแชมป์นานาชาติที่อเมริกา

หนังดำเนินเรื่องไปตามสูตรสำเร็จของหนังแนวนี้ที่มักจะเริ่มที่การมีพวกไม่เอาไหนมารวมตัวกัน ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ และพัฒนาตัวเองจนประสบความสำเร็จในที่สุด แทรกด้วยปมขัดแย้งของตัวละคร ใส่ดราม่าเข้ามาอีกนิด โรแมนติกเข้ามาอีกหน่อย ให้รู้สึกอร่อยกลมกล่อม

ความอูมามิของหนังทำให้ดูแล้วอุ่น และอิ่มทั้งๆที่ไม่ได้กินป๊อบคอร์น เป็นความอิ่มในความรู้สึก อาจเพราะจุดร่วมบางอย่างระหว่างหนังกับชีวิตจริงที่ดันไปสัมพันธ์กันโดยบังเอิญ

แน่นอนว่าคนที่แค่เต้นแอโรบิคยังผิดจังหวะอย่างผมไม่เคยเป็นสมาชิกชมรมเชียร์แดนซ์มาก่อน แต่ด้วยความเป็นนักดนตรี และเป็นเด็กกิจกรรม ทำให้ได้รู้จักมักคุ้น สนิทสนมกับนักเต้น นางรำ เชียร์หลีดเดอร์ คัฟเวอร์แดนซ์ หลายๆคนจนจะเป็สาวตามพวกนางอยู่ละ

ระหว่างที่ดูหนัง ภาพของหลายๆคนก็ผุดขึ้นมาในหัว ซ้อนไปกับตัวแสดงในเรื่อง

เสียงกรีดร้องตอนฝึกงอตัว ฉีกขา

เสียงบ่นเวลฝึกซ้อม

“ทำไมต้องเปิดเหม่งด้วย”

“ยิ้มหน่อย ทำไมไม่ยิ้มเลย”

“ถ้าเต้นผิดก็อย่าหยุด เต้นต่อไป”

“ดูคนที่เป็นหลักไว้”

ประโยคที่ผมมักได้ยินบ่อยๆในชีวิตจริงจนอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้แปลคำบรรยายเป็นญาติฝ่ายไหนของผมหรือเปล่า

เพราะบนเวทีไม่มีเทคที่สอง ทุกคนจึงต้องเข้าใจความสำคัญของตัวเอง และทำออกมาให้เต็มที่ นี่คือหัวใจของการแสดง และประโยคนึงในหนังที่ได้ยินแล้วรู้สึกติดตรึงคือ 

“ไม่ว่าจะอยู่ตำแหน่งไหน ก็ต้องเต้นให้เหมือนว่าเป็นเซ็นตอร์เสมอ”

ผมเห็น...หลายๆคนร้องไห้กับข้อผิดพลาดบนเวที เพราะความไม่พร้อมจากการซ้อมไม่พอ ก่อให้เกิด รอยแผลในความรู้สึกของตัวเอง

ผมเห็น...ผู้ใหญ่สองประเภทคือ ผู้ใหญ่ที่ไม่เคยให้ความสำคัญกับความฝันของเด็กๆ แต่คอยขโมยความสำเร็จไปเป็นความดีความชอบของตัวเอง กับผู้ใหญ่ที่คอยผลักดันเต็มกำลังโดยหวังผลตอบแทนเป็นความสำเร็จของเด็กๆ เป็นสองประเภทที่เรามักเห็นได้ในชีวิตจริง

ผมเห็น...นักเต้นที่ซ้อมอย่างหนักเพื่อผลักตัวเองให้บินได้สูงขึ้นกว่าที่เป็น เพื่อเข็นตัวเองให้ก้าวข้ามขีดจำกัดที่มี

ผมเห็น...คนที่ไม่ทิ้งความฝัน แม้มันจะดูเป็นไปไม่ได้

ผมเห็น...ทีมเต้นที่ซ้อมกันเป็นปี กับการเต้นไม่กี่นาที เพื่อวินาทีทีจะจดจำไปทั้งชีวิต

ผมเห็น...เรื่องราวของทีม Jets ทีมเต้นจากโรงเรียนต่างจังหวัดในญี่ปุ่นที่ก้าวสู่การเป็นแชมป์โลก และส่งต่อความฝันและการเป็นแชมป์ต่อกันมาถึง 5 สมัย จนเป็นทีมที่แข็งแกร่งทีมหนึ่งของโลก

ผมเห็น...ขาอ่อนขาวๆเต็มไปหมดเลย

ปล.แอบไปหาข้อมูลเกี่ยวกับทีม Jets ตัวจริงมาว่า ในปีนี้ทีม Jets ได้แชมป์ที่ญี่ปุ่น และเป็นตัวแทนไปแข่งที่อเมริกาอีกปีแล้ว