มันเป็นคำถามที่คนถามก็เบื่อที่จะถาม คนตอบก็เบื่อที่จะตอบ 

เพราะถามไปก็ไม่เคยได้คำตอบ

เพราะตอบก็ตอบแต่ประโยคเดิมๆ 

เฮ้อ!..เรามั่นใจว่าไม่มีใครที่ไม่เคยเจอปัญหานี้แน่นอน 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่ประโยคนี้กลายเป็นชนวนให้เกิดสงครามย่อมๆระหว่างบทสนทนาไปได้

และสงครามจะยิ่งทวีคูณความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆถ้ายังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนว่า 

พอคนถามไม่ได้คำตอบก็เริ่มหงุดหงิด คนตอบก็หงุดหงิดตาม

แปลกดีคนเราอยากกินอะไรก็ไม่รู้ ท้องเราแท้ๆแต่ทำไมมันคิดไม่ออกนะ 

หรือเป็นเพราะเราเบื่ออาหาร เบื่อรสชาติฝีมือเดิมๆ ลองเปลี่ยนไปนั่งร้านอาหารดูบ้างมั้ย

อ่ะ โอเค ในเมื่อหาทางออกไม่ได้ก็ไปนั่งที่ร้านแล้วกัน

ถึงตอนนั้นคิดไม่ออกก็ต้องสั่งแล้วล่ะ ถ้ามัวแต่โยนกันไปมาคงได้ถูกโยนออกนอกร้านแน่ๆ

มื้อเย็นลงเอยที่ร้านอาหาร ทันทีที่พนักงานหยิบเมนูมาให้ สายตาไล่ชื่ออาหารดูที่ละอย่างๆ

สมองสั่งการอย่างรวดเร็ว ปากก็พูดออกไปอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน

ไม่นานอาหารก็เต็มโต๊ะ...

แล้วทำไมตอนอยู่บ้านมันคิดไม่ได้แบบนี้นะ ? 

หรือเป็นเพราะเราไม่เห็นชื่ออาหาร ไม่เห็นรูป ทำให้ตัดสินใจไม่ได้  

หรือต่อไปนี้ควรจะมีเมนูเป็นเล่มๆติดไว้ที่บ้านสักเล่มนึง คิดไม่ออกก็หยิบเมนูมาดู 

มันจะเวิร์คมั้ยวะ ? 

แต่มันไม่ใช่ทุกครั้งหรอกนะที่ร้านอาหารช่วยให้เราตัดสินใจเมนูได้

เพราะบ่อยครั้งที่ก็ตัดสินใจไม่ได้ตั้งแต่เลือกร้านแล้ว 

ไปห้างกับแฟนเราสองคนยืนอยู่กลางห้าง มองหน้ากันเป็นการเพื่อต้องการคำตอบว่ามื้อนี้จะกินอะไรดี  ?

เดินผ่านร้านมากมาย แต่ก็สรุปไม่ได้สักที 

วนกลับไปอ่านใหม่แบบนี้เกือบสิบรอบได้ นานเกือบครึ่งชั่วโมง 

ไหนเมื่อคิดไม่ได้ งั้นก็โยนเหรียญเสี่ยงทายแม่งเลยเรามาถึงจุดนี้กันแล้วค่ะคุณ!! 

เหมือนทุกอย่างจะดี เหรียญหมุนติ้วๆๆ .... 

ออกก้อยลงเอยที่ร้านนี้ โอเค! ป่ะไปกินกัน หิวแล้ววว 

พูดเสร็จก็คว้ามือแฟนให้ตามมา แต่เธอไม่เดิน หันไปมองหน้าเธอ

ก็รับรู้ได้ถึงกระแสจิตบางอย่างที่กำลังบอกว่า 

จ๊ะ งั้นที่รักอยากกินร้านไหน ? ....

วนกลับไปอ่าน A B ใหม่อีกสักสองสามรอบ โยนเหรียญใหม่ตัดตัวเลือกร้านที่ไม่อยากไปออก 

ได้อันไหนก็กิน ไม่กินก็ไม่ต้องแด-ก มันแล้วโว้ยย!!!

กว่าจะตัดสินใจได้ว่าจะกินอะไร ก็เกือบจะได้หาแฟนใหม่ล่ะ 

ปัญหานี้ยังคงเกิดอยู่เรื่อยๆ วันเว้นวันบ้าง อาทิตย์ละสามวันบ้าง หนักหน่อยก็ทุกวันเลย

และยังคงไม่มีทางออกจริงๆจังในเรื่องนี้ เรื่องนี้ต้องนำเสนอครม.หาทางแก้โดยด่วน

ก่อนที่ส่งครามย่อมๆจะกลายเป็นสงครามโลกบนโต๊ะอาหารไปเสียก่อน.