มีใครกลัวการประสบความสำเร็จมั้ยคะ

การประสบความสำเร็จสำหรับเรามันเหมือนจุดจบ

เราพยายาม เราทุ่มเทเวลาและกำลังของเราเพื่อพาตัวเองไปยังจุดจบที่สมบูรณ์

แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความสุขกับจุดจบที่สมบูรณ์

สำหรับเราแล้ว สิ่งที่ทำให้เราพยายาม สิ่งที่ขับเคลื่อนนำพาเราไปยังจุด ๆ นั้น อยู่ที่ระหว่างทาง

เรามีความสุขกับระหว่างทาง เกินกว่าที่จะสูญเสียมันไปด้วยการทำให้มันจบลง

รู้สึกดีที่ยังเห็นเป้าหมายคอยอยู่ข้างหน้า และเพลินเพลินกับการฝ่าฝันอุปสรรคที่ขัดขวางอยู่

การเดินเข้าสู่ความสำเร็จทำให้เราเคว้งคว้าง ทุกครั้งที่ตั้งเป้าหมาย และเดินทางมาจนเข้าใกล้มัน มันเกิดความหดหู่ ความรู้สึกสูญเสีย ความเหงาแปลก ๆ เกิดขึ้นกับตัวเอง

ถ้าเราสำเร็จแล้ว เราจะทำอะไรต่อล่ะ
ถ้าเราชนะเขา แล้วเราก็ไม่เหลือใครให้ชนะแล้วสิ
ถ้าเราเป็นที่หนึ่ง เราก็ต้องรอจนกว่าจะมีคนเอาชนะเราได้หรอ เราต้องคอยกันให้ตัวเองในตกจากจุด ๆ นี้ไปเรื่อย ๆ เนี่ยนะ

ถ้าอย่างงั้นก็ไม่สนุกแล้วสิ

ถ้าอย่างงั้นการประสบความสำเร็จจะทำให้เรามีความสุขหรอ

ความรู้สึกคล้ายกับตอนอ่านหนังสือเล่มโปรด จนมาถึงท้ายเรื่อง แน่นอนว่าอยากพลิกไปดู อยากรู้อยู่แล้วว่าตอนจบจะเป็นอย่างไร แต่ก็แสนเหงาที่เราจะไม่ได้อ่านเรื่องราวต่อจากนั้นแล้ว พอมาถึงหน้าท้าย ๆ เราก็จะยิ่งอ่านมันช้าลง ค่อย ๆ ละเมียดละไมกับความสนุกที่กำลังจะจบลงด้วยความเสียดาย

หลังอ่านจบ เราอาจจะรับมือกับความเคว้ง ความคิดถึงด้วยการกลับไปอ่านมันอีกรอบ แต่การประสบความสำเร็จในชีวิตจริงมันไม่เป็นอย่างนั้น

เราถอยหลังกลับไปไม่ได้

ย้อนไปเริ่มใหม่เพื่อกลับไปเก็บเกี่ยวช่วงเวลาก่อนหน้านั้นไม่ได้

ต้องดำเนินเรื่องต่อไป พร้อมกับแบกรับคำว่า 'ผู้ประสบความสำเร็จ' แล้ว และคอยระวังไม่ให้ร่วงหล่น ตกต่ำจากคำ ๆ นี้

การประสบความสำเร็จสำหรับเราจึงช่างน่ากลัว เป็นคำที่ดูแสนเหงา และเยือกเย็นเหลือเกิน