** เนื้อหาในบล็อกแทบไม่เกี่ยวข้องกับ Taylor Swift **

ใช่ ไม่มีอะไรเขียน 55555 จริงๆ เอนทรี่นี้เราจองไว้ให้ไลฟ์นึง ที่เราไม่ได้ไปดูเอง ต้องขอขอบพระคุณความดีงามของเว็บไซต์ที่ชื่อว่า YouTube (แหงล่ะ นายคงไม่ดูคอนเสิร์ตในพรฮับจริงแมะ) แต่เราขี้เกียจเขียนต่อทั้งที่ดูไปครึ่งไลฟ์แล้ว อีบ้า...

เอนทรี่นี้จะบอกว่ามาจากความขี้เกียจของเราล้วนๆ เราขี้เกียจแม้กระทั่งไปดูคอนเสิร์ตวงที่เราหมายมั่นปั้นมือว่ากรูจะไปให้ได้ แต่ไม่ถึงกับต้องดูก่อนตาย (จริงๆ วงก่อนตายของเราก็อยู่ในลิสต์โดนเทนี่ด้วย) เรียกตัวเองว่าเป็นคน 'เท' คอนเสิร์ตระดับเดียวกับที่แม่ Taylor Swift เทผู้ชายของนาง หลายคนอาจจะมีประสบการณ์แบบเรา เป็นต้นว่าซื้อบัตรคอนเสิร์ตไว้แล้วตั้งแต่แม่งเปิดขาย Early Bird แล้วอีกสามวันคือวันโชว์ ปรากฏว่า...อืม ไม่ติดงานอะไรหรอก แค่กินข้าวกับผู้ชายนิดหน่อย แต่ขี้เกียจไปอะ ประกาศขายบัตรในเพจอีเวนท์แม่ง แล้วก็เสือกขายได้ เบาใจไปเปลาะ

CHVRCHES คือวงที่ถูกเรากระทำนิสัยขี้หมูไก่แบบที่พูดไป (แต่น้องลอว์เรนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนขี้หมูไก่อยู่บนโลกด้วย ถถถ)

ย้อนไปเดือนไหนอะ จำไม่ได้แล้ว สิงหา 2016 มั้ง เราไปร่วมกิจกรรมกับเพจ CHVRCHES Thailand มาจนได้โค้ดลดราคาบัตรในโค้งสุดท้าย ก่อนวันคอนเสิร์ตในช่วงต้นเดือนกันยา โค้ดที่ทำเอาเซเว่นแถวหอเด๋อซูเปอร์เด๋อจนจ่ายเงินไมได้ ต้องแถกไปเซเว่นคณะ (เฮ้อ) ได้บัตรมาหนึ่งใบ ทุ่มทุนไหม ทุ่มเนอะ วางแผนการเดินทางจากอนุสาวรีย์ไปบางนา ขาไปสุดประหยัดด้วยรถเมล์ ขากลับพึ่งองค์เทพเจ้าความเร็วจับรถไฟฟ้าเที่ยวสุดท้ายให้ทัน เพราะคอนเสิร์ตเลิกเที่ยงคืนเป๊ะ...

ระยะห่างระหว่างอนุสาวรีย์ชัยกับไบเทคทำให้เราคิดหนัก คราวที่แล้ว TDCC ที่พระรามเก้าเลิกเร็วกว่านี้เรายังถึงหอ 00:00 ใครเอ่ย ซินเดอเรลล่ารึเปล่า?

เอาไงดี

เทสิจ๊ะ

ประกาศขายบัตรสามวันก่อนโชว์ด้วยราคาขาดทุนค่าธรรมเนียมนิดหน่อย โชคเข้าข้างที่ยังมีดีมานด์หลงเหลือ ขายบัตรได้ จบดีล เราได้เงินคืน คนอยากดูก็ได้ดู

จบการเทครั้งที่เท่าไหร่ ไม่ใช่ครั้งที่หนึ่งแน่ๆ เพราะครั้งแรกของเราเกิดขึ้นในคืนนั้นตอนปีหนึ่ง

เรายังพูดถึงการเทคอนเสิร์ตอยู่นะทุกคน...

ใส่รูปเพื่อพักสายตาเถอะนะคนดี หลับลงตรงนี้

Cat Expo ทั้งสามครั้งที่สวนสนุกวันเดอร์เวิลด์ ครั้งที่สามคงอยากแก้แค้น ชิงเทเราก่อนแม่ง (ซึ่งความจริงเกิดจากเหตุจำเป็นที่ทุกคนคงรู้กัน เราล้อเล่น เราขอโทษ)

ครั้งแรกกับครั้งที่สองก็เหมือนกัน แต่ครั้งแรกเราเสียใจมากกว่า ตอนนั้นเราชอบ Death of a Salesman มากชนิดที่ไม่รู้ว่าวงจะคัมแบ็คในปีนั้น สรุปมึงชอบแบบไหนวะ พอรู้ว่าเดธฯ จะขึ้นโชว์บนเวทีแคท เราจำไม่ได้แล้วว่าเรากดซื้อบัตรด้วยความเร็วเท่าไหร่ สุดท้ายเรามีบัตรอยู่ในมือ โดยลืมไปว่าระยะทางระหว่างศาลายาและรามอินทรา ไอ้เหี้ยแม่งไกลสัดๆ สำหรับเด็กที่ไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ มาก่อนจนกระทั่งเรียนมหาลัยแบบเรา

เอาไงดี เทสิจ๊ะ #2

ขายเลยจ้า คนซื้อแฮปปี้ คนขายแฮปปี้ก็ได้วะ

ส่วนครั้งที่สามที่มีเหตุให้เฟสติวัลต้องเลื่อนไปนั้น เราซื้อบัตร Early Bird วันสุดท้ายพอดี ตั้งใจว่าจะไปทิ้งทวนก่อนกลับมาเรียนต่างจังหวัด ลาก่อยชีวิตติ่งตะลุยคอนเสิร์ตทั่วกรุง เพราะเสาร์อาทิตย์นั้นคือวีคเอนด์สุดท้ายที่เราอยู่ในกรุงเทพฯ เราถามคนที่จะไปด้วยว่าเอาไงดี จะเก็บไว้แล้วไปด้วยกันทีหลังไหม แต่เราต้องเข้าเมืองเพื่อมานะ ไม่รู้จะว่างรึเปล่า หรือจะ Refund ดีเอ่ยยยย

กลายเป็นรู้สึกโชคดีที่รีฟันด์ไปเลย เพราะหลังจากประกาศวันครั้งใหม่ไม่นาน ก็ประกาศย้ายสถานที่กลับถิ่นเดิม ตามมาด้วยคำก่นด่าจากคนที่แบบถ้ารู้ว่าจะย้ายที่กูรีฟันด์ไปนานโล้ว ซึ่งสำหรับเรายังไงก็ไกลอยู่ดี

ส่วนคนที่กำลังจะไป เก็บความสนุกไว้เยอะๆ นะ ถ้ามีโอกาสเราก็คงจะไปเหมือนคุณ :)

มีอีกสองไลฟ์ที่เราตั้งใจจะเล่า แต่มันยาวเกินไปแล้ว เราง่วง หนังสือก็ไม่อ่าน โฮ ตอนต่อไปพีคกว่านี้เชื่อเรา เดี๋ยวมาเล่าต่อ บัย