Dear, You



I used to think that I better stay alone

but one day

you walked into my life

and changed me








สองทุ่มกว่า

ผมเงยหน้าจากนาฬิกาก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

ความหนาวทำให้อากาศที่ถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากผมกลายเป็นควันสีขาว

ไม่มั่นใจเพราะอากาศ

หรือ เพราะควันบุหรี่






รู้เพียงมันคือกลุ่มควันสีขาว

ก่อนจะจางหาย

เสียงพูดคุยของคนรอบข้างไม่ได้เข้าหูของผมเท่าไหร่นัก

อาจเป็นเพราะ

บทเพลงจากความทรงจำของผมและเธอดังขึ้น

ยังคงติดตรึง

อยู่ในความนึกคิด ของ

ผม










ผม คิดถึง คุณ










ความรู้สึกแสนชัดเจนท่วมท้นล้นออกมา

หากรู้ตัวเองนั้นไม่มีสิทธิ์ทักท้วง

ในเมื่อสถานะของเราทั้งคู่นั้นเป็นอะไรกัน

ผมยังหาคำตอบ ไม่ ได้เลย











อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ

พร้อมกับความเหงา

ความเศร้า

และ

ความรู้สึกนึกถึงคนไกล












ผมเดินเตร่ในเมืองที่ขึ้นชื่อว่าผู้คนมากมายอยากมาอาศัยอยู่

เท่าที่ผมได้ยินมาหน่ะนะ

เสียงกีตาร์ดังแผ่วมาตามสายลมชวนให้นึกถึงตอนที่เราสองคนสื่อสารกัน

ผ่านเจ้ากล่องสี่เหลี่ยมใบจิ๋วที่เราพกมันไปไหนมาไหนตลอด

เวลาที่คุณคอยเล่นเพลงโปรดของ เรา

และร้องเพลงไปพร้อมๆกัน

ช่วงเวลานั้น

เป็นฉากที่ดีที่สุดในภาพยนตร์ที่ชื่อว่าชีวิตผมเลยหล่ะ














ผมก้มมองหน้ากล่องสี่เหลี่ยม สร้างโลกของตัวเอง-

ท่ามกลางผู้คนมากมาย

เฝ้ารอการตอบรับจากเธอ

บางครั้งคุณอ่าน

บางครั้งคุณไม่

ไม่แม้แต่จะเปิดดู

บางครั้งคุณตอบ

บางครั้งคุณไม่

ไม่แม้แต่จะใส่ใจ

แต่ผมก็ยังรอเธอ












เพราะผม











คิดถึงคุณ












We wrote our story

And we sang our songs


We hung our pictures on the wall

Now those precious moments

That we carved in stone



Are only




memories