ปกติแล้วไม่ว่าจะไปที่ไหน เรามักจะหอบเอาเพลงโปรดไปด้วยเสมอ เพียงแต่ว่าความวุ่นวายและการทำงานอาจทำให้ความลึึกซึ้งในชีวิตหล่นหายไปบ้าง

หรือจริงๆมันอาจไม่เคยหายไปไหน เพียงแต่หน้าที่และความรับผิดชอบต่างๆในชีวิต ไม่ได้อนุญาตให้เราเป็นคนอ่อนไหวเกินไปแบบที่เคยเป็น หลายครั้งเราเลยเลือกที่จะไม่เก็บสิ่งต่างๆมาคิด จนอาจกลายส่งผลให้หัวใจเย็นชาขึ้นบ้าง

เวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืน หลังจากการทำงานทุกอย่างจบลง เราลากกระเป๋ามาถึงห้องนอนด้วยความเหนื่อยล้า อาบน้ำอาบท่าจนเสร็จสรรพหวังว่าคงได้ล้มตัวลงนอนสมใจอยาก เพียงแต่ว่า หิมะที่เริ่มโปรยลงมาทำให้เราละสายตาไปไม่ได้ แน่นอน เพราะนี่คือหิมะแรกในชีวิต เราเลยอดไม่ได้ที่จะนั่งมองมันอยู่นานสองนานพร้อมกับเปิดหลายเพลงของ Tom Odell วนไปในหัวซ้ำๆแบบนั้น

เรายังจำความรู้สึกตอนอายุสิบเจ็ดสมัยฟังเพลงจากอัลบั้มแรกของทอมได้ดี ตั้งแต่นั้นมา เรามักคิดเสมอว่า เพลงที่อบอุ่นของเขาคงเหมาะกับอากาศหนาวๆซักที่บนโลกเป็นอย่างดี 

และนี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เราได้กลับมาใช้หัวใจในการฟังเพลงอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง จึงเรียนรู้ว่า การปล่อยให้ตัวเองอ่อนไหวบ้างก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่นัก เพราะจิตใจมนุษย์คงไม่สามารถแข็งแกร่งได้ตลอดเวลา และบางทีการเมินเฉย อาจทำให้เราเป็นคนที่เฉยชาโดยที่ไม่รู้ตัว

สุดท้ายนี้ การได้ใช้เวลากับหิมะแรกในชีวิตที่เฮลซิงกิถือเป็นอีกเรื่องที่ดี และต่อให้อากาศจะหนาวขนาดไหน เพลงของทอมโอเดลยังคงทำให้เรารู้สึกอบอุ่นใจได้เหมือนเดิมเสมอ :)