เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
fictionjanuary jay
dear my blue jay (1/2)


  • Park Woojin x Kang Daniel / Kang Daniel x Park Woojin

    * Warning : เหมาะสำหรับคนที่ไม่ซีเรียสเรื่อง position









    BGM : Pause - รักเธอทั้งหมดของหัวใจ  *คลิกขวาที่คลิป กด loop*





    นาย จิตรภาณุ ยอดพินิจ (เจ)
    ชาตะ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2542
    มรณะ 27 พฤศจิกายน  พ.ศ. 2559 

    เช้าวันอาทิตย์ แดดจ้า ตัวผมที่ตื่นสาย
    และน้องชายสุดที่รักของผมจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา



    /


    "เมื่อไหร่ต้นมะปรางแกจะออกลูกซะทีวะ" ดินถามไปพลางหย่อนก้นพิงกับต้นจำปาที่สวนหลังบ้าน
    "ใจเย็นดิพี่ มะปราง ไม่ใช่ถั่วงอก เป็นปีนู่นแหละกว่าจะได้กิน" 
    "โห เป็นปีเลยหรอวะ" 
    "ทำไม จะย้ายบ้านไปไหนหรอ" คนเด็กกว่าถามกลับ
    ดินหัวเราะเบาๆทันทีกับคำถามที่ได้รับกลับมา เขาน่ะหรอจะย้ายบ้านไปไหน ก็ในเมื่อตั้งใจแล้วว่าจะอยู่ที่นี่ไปจนแก่พร้อมกับคนที่นั่งอยู่ข้างตัว
    "แกอย่าลืมนะ ออกลูกเมื่อไหร่ ต้องเอาลูกที่อร่อยที่สุดให้ฉันนะเว้ย"
    "เออน่า อะไรจะอยากกินขนาดนั้น" เจบ่นอุบกับการจองมะปรางของพี่ชาย เขาลุกขึ้นปัดเศษดินที่กางเกง ก่อนจะเดินไปรดน้ำต้นมะปรางที่ตัวเขาบรรจงปลูกเมื่อหลายเดือนก่อน

    เจชอบปลูกต้นไม้ แต่มะปรางเป็นผลไม้ต้นแรกที่เจปลูก แม่บอกว่าแถวบ้านดินดี ปลูกอะไรก็งาม 
    แต่เจว่าเพราะฝีมือเจด้วยหรอกที่ทำให้สวนหลังบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้งามๆแบบนี้



    /


    "พี่ดิน สัญญาอะไรกับเจอย่างสิ" เด็กหนุ่มพูดออกมาในตอนที่ยังนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน
    "อะไร" ดินถามกลับพร้อมกับยิ้มอ่อนโยนให้กับน้องชายที่ตอนนี้ดูเหนื่อยล้าเหลือเกินหลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล
    คนบนเตียงพยายามสูดลมหายใจยาวๆเข้าปอด เรี่ยวแรงที่มีของอดีตนักฟุตบอลโรงเรียน ในเวลานี้อ่อนแรงเหลือเกิน 
    "ถ้าเจหาย .." เจเว้นจังหวะหายใจเพราะร่างกายที่ไม่แข็งแรง 
    "แล้วตอน 30 พี่ดินไม่มีใคร...  แต่งงานกับเจนะ" เขาพยาพยามยิ้มอย่างทุกที สายตาเหนื่อยล้าฉายความจริงจังขึ้นมาจางๆ
    คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงนิ่งไปครู่นึงก่อนจะยิ้มออกมา ในตามีน้ำใสๆคลอ คนเด็กกว่าที่จ้องอยู่รู้ดีว่าคนเป็นพี่ไม่ได้ซึ้ง แต่เพราะคงรู้ว่าคำพูดของเขามันยากจะเกิดขึ้นจริง
    "พี่ดินไม่เศร้าสิ"
    "ตกลง.. ตกลง พี่สัญญา" ดินตอบกลับไปตะกุกตะกัก ที่ตอบช้า ไม่ใช่เพราะลังเล แต่เพราะพยายามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ต่างหาก 


    ขอแค่เจ น้องรักของพี่ สุขภาพแข็งแรง
    พี่ดินก็ให้เจได้ทุกอย่าง



    /


    blue jay unsent a message 
    blue jay unsent a message 
    blue jay unsent a message 


    27 พฤศจิกายน  พ.ศ. 2559 
    เจ กับจักรยานที่เรามักจะแย่งกันประจำ ถูกรถบรรทุกชนที่หน้าหมู่บ้าน
    ผม ไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดสิ่งที่อยากพูดกับเขามากที่สุด


    งานของเจถูกจัดขึ้นที่วัดใกล้บ้าน ยุ่งเสียจนไม่มีเวลาเศร้า 
    แต่ทุกคืนหลังจากส่งแขกกลับบ้านจนหมด เหลือแค่สองครอบครัว 
    ผมก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้สักคืน 

    สามวัน ตามที่เจเคยแอบบอกน้าจูนไว้ "อย่าจัดนานเลยแม่ เปลืองตัง แม่เอาตังไปซื้อของอร่อยๆให้ไอโอเลี้ยงกินดีกว่า" เจว่าพลางหันไปลูบหัวลูบหางแมวอ้วนตัวดำเจ้าของชื่อโอเลี้ยงที่เค้าเก็บมาเลี้ยงเมื่อหลายปีก่อน 

    เจ เด็กหนุ่มเจ้าของผิวแทน รอยยิ้มสดใส นิสัยติดตลกและอารมณ์ดีอยู่เสมอ แม้จะป่วยแค่ไหน ก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้คนเป็นแม่เห็น 

    เจ ที่วันนี้ ไม่อยู่แล้ว



    /


    "น้าเพิ่งได้เข้าไปเก็บห้องเจ้าเจ เจอจดหมายที่เขียนถึงดิน ในถังขยะ
    คงเพิ่งทิ้งไปคืนนั้นเพราะปกติน้าเข้าไปทำความสะอาดห้องเจทุกวัน"

    "น้าว่าดินน่าจะได้อ่าน"

    หลังจากเสร็จงานของเจได้สองวัน น้าจูนมาที่บ้าน ยื่นกระดาษให้หลานชายข้างบ้าน จดหมายยับยู่ยี่ 
    เธอแตะไหล่ ยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างเคย นัยตายังคงเศร้าหมอง 
    ดินคงทำให้คิดถึงลูกชายคนเล็กของเธอ


    ลายมือที่คุ้นเคย จดหมายที่ถูกฉีกเป็นสองส่วน ขยำจนยับ แต่ข้อความที่เขียนเอาไว้ยังชัดเจน
    เจ้าตัวคงเปลี่ยนใจไม่อยากให้จดหมายฉบับนี้ถึงมือ เพราะข้อความที่เขียนไว้ ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ตัดสินใจแล้ว

    แต่เพราะเหตุการณ์ในเช้าวันอาทิตย์ จดหมายลาของเจที่ถูกทิ้งลงถังขยะ
    จึงเป็นข้อความสุดท้ายที่ฝากเอาไว้ให้กับพี่ดินของเขา


    ไม่ต้องพยายามจะกลั้นน้ำตา เพราะแค่อ่านคำว่า 'พี่ดิน' ที่เขียนไว้บนหัวจดหมาย ดินก็ไม่สามารถจะยืนได้อย่างมั่นคงอีกต่อไป ครึ่งนึงของจิตวิญญาณของเขาได้จากไปแล้ว 
    ถึงจะทรุดลงนั่ง และน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนั้นจะไม่สามารถหยุดได้เลย
    แต่ดินก็พยายามอย่างมากที่สุด ที่จะอ่านข้อความที่เจทิ้งไว้อย่างตั้งใจ

    ภาพเหตุการณ์ต่างๆซ้อนทับขึ้นมา 
    วันที่เราวิ่งเล่นกันตอนเด็กๆ
    วันที่ชักชวนกันเตะบอลที่สนามหมู่บ้าน
    วันที่ตัวเขาสอนการบ้านคนเด็กกว่าแทบทุกเย็นตอนอยู่มัธยม
    วันที่เขาร้องไห้วิ่งไปหาเจตอนรู้ผลสอบหมอ




    ฟันเขี้ยว เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มขี้เล่นประจำตัว
    เหมือนกับเจยังอยู่กับเขา ที่สวนหลังบ้านของเรา
    ต้นมะปรางยังไม่ออกลูก แต่เจไม่อยู่แล้ว





    .



    /dear my blue jay

    ตอนหน้า ไปอ่านจดหมายที่เจทิ้งไว้กันนะคะ :) 



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in