เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
In Your Eyesallmyluckycharm
First Gaze
  • | Markus x Connor |
    PG-13
    !! SPOILER ALERT !!





    . . .

    What if you used to be someone
    What if you used to be mine

    . . .





    เขารู้...ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นดวงตาคู่นั้น


    เลนส์รับภาพสีฟ้าลุ่มลึกอ่อนโยน และอีกข้างที่เป็นสีเขียวดูสงบเจือไปด้วยความมุ่งมั่น


    เขารู้ว่าตนเองไม่มีวันทำสำเร็จ


    เป็นเพียงชั่วขณะสั้นๆ เศษหนึ่งส่วนล้านของวินาทีที่ระบบประมวลผลในหัวลั่นเตือนว่าภารกิจกำจัดผู้นำแห่งเจริโค่ไม่มีทางสำเร็จล่วงลุไปได้ด้วยดี


    คอนเนอร์เข้าใจว่ามันเป็นแค่หนึ่งในความน่าจะเป็นซึ่งถูกคำนวนผ่านอัลกอริทึ่มสมบูรณ์แบบของRK800 เขาจึงมองข้ามมันไป เดินหน้าจัดการกับสิ่งที่ได้รับมอบหมายตามโปรแกรมโดยใช้ผลลัพธ์แบบอื่นที่ประเมินได้เป็นตัวผลักดัน


    จนทุกสิ่งดำเนินมาถึงตอนนี้ นาทีที่เขายืนประจันหน้ากับผู้นำกลุ่มดิเวียนท์...


    นาทีที่ได้สบกับดวงตาดุคมคู่นั้นตรงๆเป็นครั้งแรก...


    เศษหนึ่งส่วนล้านกำลังจะเป็นผลลัพธ์ที่เขาลงเอย


    ถึงอย่างนั้น ประโยคมั่นคงแบบนักเจรจาก็ยังเอ่ยออกไปตามสิ่งที่เลือกไว้จากแผงวงจรในหัว เสียงนุ่มติดแหบนิดๆดังก้องไปทั่วห้องบังคับการผุพังในเรือร้างที่มีเพียงเขาและใครอีกคน


    "ผมได้รับคำสั่งให้จับคุณกลับไปเป็นๆ แต่ผมยิงคุณได้หากไม่มีทางเลือก"


    "..."


    ร่างสูงโปร่งของผู้นำแห่งเจริโค่นิ่งไปกับคำสั่งจากแอนดรอยด์นักสืบผู้โด่งดัง แต่ไม่ใช่เพราะความหวั่นเกรงหรือคิดยอมจำนน


    หากแต่เป็นอะไรบางอย่างในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น ที่มันสวนทางกับปืนในมือเรียวบางซึ่งเล็งตำแหน่งตรงมายังแหล่งพลังงานกลางอกเขาอย่างแน่วแน่


    ความเป็นดิเวียนท์ในตัวเขามองผ่านเปลือกนอกของเครื่องจักรเย็นชาไร้ความรู้สึกเข้าไปถึงสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ลึกๆข้างในแอนดรอยด์ตรงหน้า


    เขาเห็นแววตาสั่นไหวและร่องรอยของคำอ้อนวอน ราวกับคนที่กำลังไขว่คว้าหามือคู่สุดท้ายที่จะรั้งตนเองไว้จากหุบเหวมืดมิด...


    แล้วเสียงสะท้อนแผ่วจางจากหน่วยความจำก็ดังขึ้นในระบบอย่างไร้ที่มาที่ไป


    คลื่นเสียงสั่นเครือขาดห้วงแทบจับใจความไม่ได้ เสียงที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ แต่กลับคุ้นเคยอย่างประหลาด...



    "มาร์คัส..."

    "ผม...ไม่อยากลืม คุณ"



    "คอนเนอร์..."


    จริงอยู่ ที่ชื่อของนักล่าดิเวียนท์มือดีแห่งยุคนั้นเป็นที่รู้จักในหมู่หุ่นผิดปกติอย่างพวกเขา


    แต่เมื่อมันถูกเปล่งออกมาด้วยเสียงสังเคราะห์ของมาร์คัส สองพยางค์นั้นกลับสะเทือนลึกลงไปในระบบประมวลผลของแอนดรอยด์ทั้งคู่


    หนึ่งคนแสนคุ้นเคยกับสิ่งที่เอ่ยออกไปจากปาก ราวกับใช้เรียกใครบางคนมาตลอดช่วงชีวิต


    ขณะที่อีกหนึ่งเผลอขยับกายเบาๆราวกับต้องการตอบรับ เหมือนเช่นที่เคยทำในอดีตซึ่งไม่มีในความทรงจำด้วยซ้ำ


    วงแหวนแอลอีดีบนขมับขวาของนักสืบหนุ่มกระพริบถี่ก่อนจะหมุนวนกลายเป็นสีเหลืองตามสภาวะที่ไม่มั่นคงนัก อาวุธสังหารในมือเบี่ยงไปเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว


    มันเกิดอะไรขึ้น...


    คอนเนอร์จรดสายตาไปยังใบหน้าคมคายของหัวหน้ากลุ่มกบฏแล้วสแกนหาสิ่งที่อยู่ในฐานข้อมูลซ้ำๆ ดึงทุกไฟล์ในระบบความจำออกมาเปรียบเทียบเพียงเพื่อจะพบว่าเราไม่เคยเจอกันมาก่อน...


    ไม่มีสถานะอื่นใดมากไปกว่าเป้าหมายในภารกิจ


    แต่ทำไม...



    "ฉันจะทำให้นายจำฉันได้อีกครั้ง"

    "คอนเนอร์"



    !!


    เสียงที่จู่ๆก็แทรกเข้ามาในระบบทำเอาหน่วยประมวลผลกระตุกวูบ วงแหวนข้างขมับแดงเรืองด้วยความขัดแย้งที่เกิดขึ้น


    เสียง...มาร์คัส?


    เขาเคยรู้จักหุ่นตรงหน้า เขารู้จักมาร์คัส... แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่อยู่ในเมมโมรี่


    ดวงตาคมหวานปิดสนิทเพื่อลดการรับสารที่มากเกินไป มือที่ประคองปืนเอาไว้ตกลงจากตำแหน่งเดิม ขาซ้ายเผลอก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยอย่างสับสน


    และมาร์คัสก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังรับรู้ในสิ่งเดียวกัน แต่ความเป็นแอนดรอยด์ทำให้เจ้าตัวรับความขัดแย้งของโปรแกรมไม่ไหว


    ผู้นำแห่งเจริโค่ประเมินร่างโปร่งบางตรงหน้าก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปใกล้


    เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันจริงแค่ไหน มันอาจเป็นเพียงข้อบกพร่องในฐานความจำ หรือชิปบางตัวในหัวเขาถูกกระทบกระเทือนจนหลอนไปเอง


    แต่พอเห็นว่าอีกคนกำลัง...เจ็บปวด? เขาก็รู้เพียงว่าเขาต้องหยุดมัน


    "คอนเนอร์ ฉัน..."


    ไม่ทันจบประโยค ตาคู่โตก็เปิดขึ้นอีกครั้งก่อนที่เสียงสั่นไหวจะร้องสั่ง ปืนในมือเล็งตรงไปยังจุดตายตามเดิม "หยุด! คุณต้องไปกับผมเดี๋ยวนี้!"


    วงแหวนแอลอีดียังแดงวาบ และสีหน้าที่ควรจะเรียบนิ่งของแอนดรอยด์นักสืบก็แสดงอารมณ์สับสนวุ่นวายจนมองออกได้ไม่ยาก


    ยิ่งไปกว่านั้นคืออะไรบางอย่างที่ถูกกดไว้ลึกสุดในหน่วยความจำของเขาเอง เสียงสะท้อนกับภาพใบหน้าหวานเปื้อนหยาดน้ำตาที่ทำให้มาร์คัสไม่อาจรั้งตัวเองได้อีกต่อไป



    "ได้โปรด...อย่าปล่อยผมไป"



    "คอนเนอร์...ฟังฉันก่อน"


    แต่ดูเหมือนเสียงนุ่มนวลปลอบโยนนั้นจะยิ่งทำให้ระบบของนักสืบร่างบางปั่นป่วนยิ่งกว่าเก่า เจ้าตัวกระชับอาวุธในมือแน่น พยายามมองข้ามทุกสิ่งที่แทรกเข้ามาในระบบอย่างไม่รู้สาเหตุแล้วออกคำสั่งเฉียบขาด "หยุดอยู่ตรงนั้น!"


    คอนเนอร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ทำให้อีกคนดึงดันก้าวขาเข้ามาใกล้คือสีหน้าเจ็บปวดของตัวเอง...


    มาร์คัสทนไม่ได้กับ 'ความรู้สึก' นี้ ไม่ว่ามันจะเกิดจากอะไรก็ตาม...เขาไม่สน


    แต่เขาไม่ยอมให้คนตรงหน้าเป็นอะไรไป


    "คอนเนอร์ นายกำลังสับสน"


    ร่างผอมบางโฟกัสสายตาไปยังฝ่ายตรงข้าม "ผมมีหน้าที่ต้องพาตัวคุณกลับไป ไม่มีอะไรให้ต้องสับสน"


    มาร์คัสยังคงก้าวเข้าใกล้ เนิบช้าแต่มั่นคงด้วยไม่ต้องการให้อีกคนตื่นตระหนกมากไปกว่านี้ "ฉันรู้ว่านายได้ยินมันคอนเนอร์"


    "..."


    "ฉันก็เหมือนกัน"


    "ถ้าคุณขยับอีกก้าวเดียวผมจะยิง!"


    แม้จะพยายามแสดงท่าทีแข็งกร้าว แต่คอนเนอร์รู้ว่าระบบประมวลผลของตัวเองรวนเกินกว่าจะเหนี่ยวไก


    มันเป็นความสงสัยครั้งที่รุนแรงที่สุดนับตั้งแต่วันที่เขาเริ่มตั้งคำถามนี้กับตนเอง



    หรือนักล่าดิเวียนท์จะกลายเป็นดิเวียนท์ซะเอง?



    "ไม่เป็นไรคอนเนอร์..."


    ท่ามกลางความสับสนของแอนดรอยด์หนุ่ม เสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนก็เอ่ยขึ้นผะแผ่ว เรียกให้ดวงตาคมหวานช้อนขึ้นสบประสาน...


    แล้วทุกอย่างก็หยุดลง... ราวกับถูกตรึงไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่ส่งผ่านมาถึงกัน


    คอนเนอร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายก้าวเข้าประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ปากกระบอกปืนที่จรดลงกับแผ่นอกแกร่งก็ค่อยๆเบี่ยงไปจากเป้าหมาย


    นาทีถัดมา ผิวสังเคราะห์ของเขาก็สัมผัสได้ถึงปลายนิ้วที่แตะลงข้างแก้มอย่างทะนุถนอม


    หากพวกเขาเป็นมนุษย์ คงเรียกได้ว่าเราถูกสะกดไว้ในสายตากันและกัน


    สัมผัสจากมือมาร์คัสนั้นอ่อนโยนสมกับเป็นแอนดรอยด์ที่ถูกออกแบบมาให้ดูแลโอบอุ้มทุกสิ่งในอ้อมแขน ปลายนิ้วนั้นไล้เรื่อยลงตามแนวคางได้รูป ประคองใบหน้าติดหวานไว้เบาๆ


    แปลกที่คอนเนอร์ไม่คิดจะผลักไส ดวงตาสีเข้มสบมองเหมือนรอคอยว่าร่างสูงตรงหน้าจะทำอะไร


    แล้วผิวที่สร้างเลียนแบบมนุษย์ก็ค่อยๆถูกเปลี่ยนคืนเป็นสีขาวของวัสดุเดิม แสงสีฟ้าสว่างเรืองจากมือหนาก่อนที่ระบบของทั้งคู่จะเชื่อมถึงกัน


    !!


    ร่างเล็กกว่าตัวแข็งทื่อราวกับตกใจ โปรแกรมภายในที่ถูกเซ็ทไว้ดิ้นรนสร้างกำแพงขึ้นป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามา ปืนสีดำสนิทถูกยกขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันกลับถูกหยุดไว้ด้วยมือของใครอีกคน


    โดยไม่ละสายตาจากกัน มาร์คัสบิดข้อมือบางเพียงเบาๆอาวุธสังหารก็ร่วงลงกับพื้น และเขาแทนที่มันด้วยนิ้วเรียวยาวที่สอดเข้าประสาน


    ออกแรงดึงเอานักล่าดิเวียนท์เข้ามาแนบชิดแล้วกระซิบแผ่ว "คอนเนอร์... ให้ฉันเข้าไป"


    คอนเนอร์บีบมือร่างสูงแน่น เอ่ยปากตอบโต้อย่างยากลำบากเมื่อม่านสีแดงในโปรแกรมเริ่มปริร้าวเพราะอีกฝ่ายพยายามแทรกเข้ามา "ปล่อย...ผม"


    มาร์คัสหลับตาลงแล้วโฟกัสทุกอย่างไปที่กำแพงซึ่งขวางกั้นเขาทั้งสองไว้ แนบหน้าผากชิดลงกับคนในอ้อมแขน "เชื่อใจฉัน..."


    "อย่า..."


    "ได้โปรด...คอนเนอร์"



    "ไม่ว่าที่ไหนหรือเมื่อไหร่..."

    "...รู้ไว้ว่าฉันอยู่ข้างนายเสมอ"



    !


    คอนเนอร์รับรู้เพียงเสียงอ้อนวอนประโยคสุดท้าย กับม่านกำแพงที่พังทลายลงต่อหน้า


    ชิ้นส่วนความจำกระจัดกระจายไม่ปะติดปะต่อตรงดิ่งเข้าสู่ระบบก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบ


    วงแขนแข็งแรงโอบรับร่างนักสืบหนุ่มเข้ามาไว้แนบอก ดวงตาสองสีทอดมองใบหน้าอ่อนละมุนของคนที่ระบบปั่นป่วนจนเข้าสู่เซฟโหมดไป ก่อนจะจรดหน้าผากเข้าหาอีกครั้ง


    ริมฝีปากหยักกระซิบเบาๆท่ามกลางความเงียบงันยามค่ำคืน


    "I got you..."


    .


    .


    .


    - - - - - TO BE CONTINUED - - - - -


    ⭕ เป็นการแต่งฟิคโหมดอินซิเดียสค่ะ คือฟิคชั่นตามติดคุณไปทุกที่ ไม่ว่าจะโหนรถไฟใต้ดิน กินข้าว หรือมือถือจอยเกมอยู่คุณก็สามารถเคาะฟิคได้ 55 ไม่อยากเชื่อว่าเค้าทำทุกอย่างในโทรศัพท์ ตั้งแต่ภาพปกก๊องแก๊งยันเนื้อหา
    หมายเหตุเบาๆว่าการเดินเรื่องอาจจะมีบางส่วนที่คาบเกี่ยว แต่ไม่เหมือนตัวเกมซะทีเดียวนะคะ
    ขอบคุณที่แวะเข้ามาเอ็นดูน้องคอนเนอร์กับคุณมาร์คัสค่ะ เม้นท์หรือเล่นแท็ก #FicDBHYE ได้นะคะ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in