...คำพูดจากคนที่ไม่เคยมีแมวหรือสัตว์เลี้ยงอะไรเป็นของตัวเอง อยู่ๆก็พูดคำนี้ออกมาจนได้ ไม่หรอก  น่าจะเพราะคนที่ชอบเค้าชอบแมวแล้วเค้ามีแมวสีดำแหละมั้ง ...

“ในที่สุดก็พูดคำนี้ออกมาจนได้... ที่บอกว่าชอบเค้าหนะ” ซึ่งก็ไม่รุ้ว่าชอบเค้าจริงๆหรือชอบที่มีเค้าอยู่ในชีวิตกันแน่หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง หรือไม่ก็อาจจะไม่ใช่ทั้งหมดที่กล่าวมาอาจจะเพราะว่าเจ็บหนักมามาก แล้วเค้าก็ดูจะตั้งใจฟังกับทุกเรื่องที่เล่าไป

ถึงอย่างงั้นก็เถอะเค้าบอกไว้อยู่แล้วว่าเป็นเพื่อน “หาเพื่อนคุย” ไม่ได้หาอย่างอื่นก็คุยกันไปค่ะเพื่อน 

ส่วนไอ้ทางนี้อ่ะหรอ แพ้ไปเรื่อยๆ  ค่อยๆแงะกำแพงตัวเองออกเรื่อยๆ  มีหวังวันนึงเค้าคงได้เห็นทั้งหมดที่ฝั่งเรามีแน่ๆซึ่งก็ไม่รู้ว่าวันไหน อาจจะเป็นวันที่เมามากๆ หรือวันที่พระจันทร์สวยมากๆหรือวันที่แน่ใจสุดๆแล้ว 

แต่เชื่อเหอะ เหตุผลไม่มีอะไรหรอก นอกจากไม่อยากเก็บไว้และความอยากรู้ส่วนตัวว่าคำตอบที่เค้าจะให้นั้นตรงใจกี่เปอร์เซน

แต่นี่มันยุคนิวนอร์มอล เก็บเค้าไว้เป็นเพื่อนไม่ดีกว่าหรอเรื่องผู้เบาได้ก็ควรเบามั้ย คนดีดีหน่ะ ถนอมไว้ไม่ดีกว่าหรอ

“ไม่รู้ใครจะไปรู้...”

“ทุกวันนี้ก็คุยกันผ่านตัวหนังสืออย่างเดียว...ไม่รู้เค้าอยากเจอมั้ยด้วย”

“แล้วใครขอไลน์?” “เค้า.. เค้าขอเพราะบอกว่าอยากอวดรูปงานที่ทำให้ดูแต่อวดไม่ได้ในทินเดอร์เค้าเลยบอกว่าไปคุยกันในไลน์ดีกว่า จะได้ส่งรูปได้ด้วย”

“อ่อ”

“ทำไมอ่ะ?”

“เปล่า”

เอาเข้าจริงๆต่างคนก็ต่างทำตัวน่ารักไปวันๆและพอมาน่ารักใส่กันมันก็จะใจบางลงไปทุกวันอ่ะแหละไม่อยากให้เป็นแบบนั้นแต่ทำไงได้ เป็นไปแล้ว ยิ่งวันที่เค้าบอกจะไปดำน้ำเป็นเดือนก็รู้สึกช้อคกับตัวเองไปเลย ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรที่ต้องช้อคด้วย

“กลัวเค้าหายไป...แบบที่มีคนเคยหายไป”

“แต่เค้าไม่เคยหายไปเลยซักวันอ่ะ...” หรืออีกนัยหนึ่งเค้าก็ไม่เคยอยู่(เพื่อเรา ฮา)

ไม่รู้ต้องแสดงความรู้สึกอะไรกับประโยคข้างต้นนั้นแต่ก็เผลอยิ้มมาออกมาแล้ว ยิ้มออกมาทุกครั้งที่เค้า โอ๋ๆ ..ที่เค้าชมว่าน่ารักทุกครั้ง..ที่เราใช้งองูเกินความจำเป็น นั้นคงเป็นสัญญาณว่าเรากำลังรื้อกำแพงตัวเองลงเรื่อยๆล่ะมั้ง...น่าสมเพชชิบเป๋ง

“แต่ไม่ได้ชอบเค้าเพราะจาให้เค้ามาแทนใครหรอกนะ..”

แม่งมันแทนไม่ได้หรอก ที่ใครก็ที่มันป่ะว่ะ อะไรที่แม่งจบไปแล้วก็คือจบไปแล้วไม่ใช่หรอ

“....แล้วที่บอกว่าจะไม่พยายามอะไรแล้วอ่ะ?”

“(หัวเราะดัง)ก็ไม่ได้พยายามอะไรเลยนะ แค่คุยกันไปเรื่อยๆอ่ะ”....โกหกแหละเพราะไอ้ที่ไม่พยายามอ่ะคือเรื่องหนักหนาสาหัส แต่ทุกวันนี้ก็พยายามทำอะไรก็แล้วแต่ที่จะไม่ทำให้เค้าหงุดหงิดอยู่นั้นแหละ

แม่งไม่จริงเลยซักอย่างพอตอนที่รู้สึกว่ากลัวเค้าจะหายไปก็เริ่มแพนิคติดตามมองหารอคอยสอดส่องไปทุกที่ที่คิดว่าจะเจอเค้าบ้าชิบหายไอ้ความรู้สึกของคนเนี่ยะ แต่เอาเหอะทำไรไม่ได้ทำเท่าที่ทำได้ในฝั่งเราดีกว่า

“...อย่าให้พังล่ะกัน...
ความรู้สึกของมึงหน่ะ”