ในชีวิตของคนคนหนึ่ง จะมีการเปลี่ยนย้ายโรงเรียนในชีวิตเฉลี่ยแล้วไม่เกินห้าถึงหกครั้ง จากโรงเรียนอนุบาลที่เป็นก้าวแรกในการเรียนรู้ เตาะแตะเตาะแตะใส่กางเกงกระโปรงติดกระดุม ทาแป้งหน้าขาวก่อนกลับบ้าน ค่อยเปลี่ยนไปสู่วัยประถม เป็นวัยเริ่มเกรียน หัดบวกลบคูณหาร คิดว่าตัวเองโตแต่จริงๆแล้วหัวไม่ถึงเอวผู้ใหญ่ ก้าวเข้าสู่วัยมัธยม หัวเลี้ยวหัวต่อ ฮอร์โมนพลุ่งพล่านและฟุ้งซ่าน แต่ชีวิตจะมาเริ่มชัดเจนจริงๆตอนวิ่งสู่รั้วมหาวิทยาลัย จบคือจบ จะจบช้าจบเร็วก็คือจบ อยู่ที่การวางแผนและความรับผิดชอบของตัวเองล้วนๆ 100% นอกเหนือจากนี้แล้ว จะเข้าคอร์ส เรียนเอาประกาศนียบัตร หรือปริญญาโทหรือเอกเจ็ดสิบแปดสิบใบถือว่าเป็นประโยชน์ที่เพิ่มเข้ามาให้ชีวิต

ตั้งแต่เกิดจนโตมาถึงตอนนี้ อายุ 25 ปี ย้ายโรงเรียนมาแล้วทั้งหมด 14ครั้ง สิบสี่ครั้งงง พูดเลยว่าตั้งแต่มีเพื่อนมา เรานี่แหละ! สถิติสูงสุดแล้ว ฟังครั้งแรกจะดูเป็นเด็กมีปัญหา พ่อแม่ถึงต้องย้ายโรงเรียนให้ลูกเพื่อหนีความผิด แต่จริงๆแล้วไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ มีเหตุผลอยู่สองประการที่ทำให้ต้องเป็นเช่นนี้ หนึ่ง คือ ย้ายตามสภาพการทำงานของพ่อแม่ ซึ่งจะเล่าให้ฟังเรื่อยๆในทุกๆบทต่อจากนี้ และสอง คือ ความต้องการของพ่อกับแม่ที่อยากให้ลูกได้เรียนโรงเรียนหลายๆแบบ เพื่อจะได้ปรับตัวกับคนทุกประเภท ทุกสถานการณ์ และทุกสิ่งแวดล้อมได้ เรียกได้ว่า เป็นการเลี้ยงลูกแบบกิ้งก่านั่นเอง

เรื่องราวนี้จึงเหมาะกับพ่อแม่ หรือ คุณลูก ที่กำลังไปไม่เป็น อาจจะกังวลอยู่ว่าสิ่งใดคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูก นี่ทึ่งกับพ่อแม่ตัวเองอย่างหนึ่งคือ เขาทั้งสองตัดความกังวลทั้งหมดทั้งมวลนี้ออกไป แล้วทั้งผลักทั้งถีบให้ลูกได้ลอง ได้ทำ ได้รู้ ด้วยตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันก็ตีกรอบกรอบหนึ่งอยู่กว้างๆ ที่เรียกว่า ความรู้ผิดชอบชั่วดี ประหนึ่งว่า อยากจะทำอะไรก็ทำ แต่ให้รู้ไว้ว่า อะไรควรและอะไรไม่ควร

เราเกิดที่กรุงเทพมหานคร โรงพยาบาลสมิติเวชสุขุมวิท คุณหมอชื่อ คุณหมอชวลิต นามสกุลจำไม่ได้แต่ไม่ใช่ยงใจยุทธแน่นอน พออายุได้ประมาณ สามขวบ พ่อกับแม่ย้ายไปทำธุรกิจของตัวเองที่เชียงใหม่ อยู่จนถึงชั้น ป.1 เศรษฐกิจตอนนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ช่วงปี ๔๐ ก็ย้ายมาที่พัทยา (บ้านอากงอาม่า) แต่อยู่ได้แค่ปีเดียวเท่านั้นแหละ ก็ย้ายกลับไปอยู่กรุงเทพ ระหว่างนี้ก็ปาไปแล้วสี่ห้าโรงเรียน จนแก้วเข้า ม.1 ก็กลับมาอยู่พัทยา ถึงจุดนี้อย่าเพิ่งตาลายนะคะ ถ้างงก็ย้อนกลับไปอ่านใหม่ช้าๆจะได้ตามทัน จนจบมัธยมนั่นแหละ ถึงได้เข้ามากรุงเทพเป็นครั้งที่สาม และก็อยู่ยาววว จนถึงตอนนี้

เวลามีคนถามว่าเป็นคนที่ไหน บอกได้เลยว่า....ตอบยากมาก 

ย้ายโรงเรียนบ่อยก็ย้ายบ้านบ่อยไปด้วย ถือว่าครอบครัวนี้เป็นมืออาชีพในเรื่องย้ายบ้าน แม่เราเคยย้ายบ้านหลังนึง คนเดียว ในเวลาหนึ่งวัน จนของที่ย้ายไปย้ายมานั้น แม่สามารถจำได้หมดว่าอะไรอยู่ตรงไหน เก็บไว้หลืบไหนซอกไหน อย่าให้นับว่าย้ายมาแล้วกี่บ้าน เพราะแค่นึกก็เหนื่อยแล้วล่ะ :P

อยากให้คุณได้ไปโรงเรียนพร้อมๆกัน ตั้งแต่โรงเรียนแรกเลยนะ รีบๆใส่ถุงเท้ารองเท้า แล้วเดินมาพร้อมกันเลย รอไม่ไหวแล้ว

ปล อย่าลืมเอากระเป๋ามาด้วยล่ะ

(เรื่องนี้เขียนไว้เมื่อสามปีก่อน ไม่เคยเผยแพร่ที่ไหน)