เธอในวัยสิบหกกับความประทับใจต่อผู้หญิงตัวสูงลิ่ว แถมแผ่รังสีความโลกส่วนตัวสูงมากกกกกกกกก

สุดท้ายเธอก็วนกลับมาที่จุดเริ่มต้น ตั้งคำถามอีกครั้งว่าทำไม ทำไมต้องเป็นคนแบบนี้นะ

-

ในตอนนั้น

       เธอตกลงกับตัวเองว่าเป็นเพราะไม่เคยได้มีเพื่อนใหม่นั่นแหละ เป็นเพราะเข้าสังคมไม่เก่งนั่นแหละ

ตอนที่คุยกับเขาถึงได้ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าขนาดนี้ 

       เธอบอกกับตัวเองว่าเป็นเพราะเขาเป็นเพื่อนที่ดี เพราะแบบนั้นแหละความใจดีของเขาถึงได้ทำให้หัวใจเธอพองโตขนาดนี้ เธอบอกกับตัวเองว่า ไม่หรอก ไม่ได้ชอบหรอก แต่ในวันที่บังเอิญเก็บเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินของเขาได้ เธอกลับหยิบมันกลับไปด้วย แถมยังถ่ายรูปตัวเองที่มีเสื้อตัวนั้นพาดบ่าเก็บไว้อีกต่างหาก(อะไรล่ะนั่น) 

       เธอบอกตัวเองอีกหลาย ๆ ครั้ง ว่าเธอไม่ได้ชอบเขา ไม่มีทางชอบคนแบบนี้ในแง่นั้นได้หรอก 

ต้องเป็นแค่การชื่นชมและความประทับใจในตัวเขาแน่ ๆ แต่เธอกลับมีแพลนในหัวเต็มไปหมดว่าถ้าคิดถึงเขาขึ้นมา เธอจะสามารถเจอเขาได้ยังไง

-

       ไม่ใช่ครั้งแรกที่ีคิดถึงเขาแล้วร้องไห้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ก่นด่าความโง่ของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

มันผิดที่ตรงไหนนะ สุดท้ายเธอก็วนกลับมาที่จุดเริ่มต้น 

       ครั้งแรกที่เจอ ครั้งแรกที่ได้คุยด้วย ครั้งแรกที่ได้สัมผัส ครั้งแรกที่ทักหาก่อน ที่พบเจอครอบครัวอีกฝ่าย ที่ฝากซื้อของ ที่สัญญาว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน ที่แลกของแทนใจ ที่ไปดูหนัง ที่กอด ที่ร้องไห้ ที่เลิกรา 

       หรือเพราะเธอ(พยายามที่จะ)ไม่ชอบเขาขนาดนั้น เพราะไม่มัั่นใจว่าสมควรที่จะได้รับขนาดนั้น

เพราะไม่อยากเจ็บปวดกับความผิดหวัง ...เธอตกลงไปในหลุมการตั้งคำถามที่เธอขุด 

 

-

เธอยืนอยู่ระหว่างสองฝั่ง เธอในวัยสิบหกวันนั้น..ชอบ หรือไม่ได้ชอบกันนะ

ถ้าไม่ได้ชอบตั้งแต่แรก จะบอกตัวเองซ้ำ ๆ ทำไมว่าไม่ได้ชอบ 

เพราะชอบอยู่แล้วต่างหาก เพราะไม่ยอมรับว่ามันคือ'ชอบ'มาตั้งนานแล้ว

เข้าใจแล้วทำไมถึงยังไม่หยุดร้องไห้  แล้วทำไมถึงเสียใจที่เขาไม่อยู่ตรงนี้

แล้วเธอในวันนี้ ตอนนี้ล่ะ...

-

สุดท้ายก็ย้อนกลับมาที่จุดเริ่มต้น 

       สุดท้ายแล้วการตามใจตัวเองก็ทำให้คนอื่นเจ็บปวด เธอเสียใจเมื่อคิดว่าเขาจะเจ็บปวด 

(ต่อให้ความเป็นจริงคนที่ยังจมอยู่จะมีแค่เธอก็เถอะ) เธอเสียใจที่ความพยายามของเธอไม่เคยสำเร็จ

เธอเกลียดความคิดที่ว่า เขาจะประดักประเดิดแค่ไหนในตอนที่ได้รับรู้ว่าเธอชอบ ในแง่นั้น

ไม่ชอบแล้วได้ไหม เพราะชอบมาตลอด 

เธอพยายามกับการทำแบบนั้นเป็นร้อย ๆ ครั้ง 

บอกตัวเองเป็นพัน ๆ รอบว่าไม่ชอบ ไม่ชอบแล้ว

เธอกระชับผ้าห่มให้แน่นเข้า ก่อนจะหลับตาแล้วทิ้งความคิดวุ่นวายพวกนั้นไว้เบื้องหลัง

ความพยายามของเธอน่ะ..หวังว่ามันจะสำเร็จสักที สักวันน่ะนะ 

-

Talk

ไม่อยากชอบแล้วค่ะ(ร้องไห้)(ร้องไห้)