02102018

เขาขมวดคิ้วนิดหน่อย ทั้ง ๆ ที่พยายามมองข้ามเสียงน่ารำคาญนั่นหลายต่อหลายครั้ง 

จริง ๆ วันนี้ควรจะเป็นวันที่เขาได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง

อ่านหนังสือที่ชอบ กาแฟ ห้องนอน และแดดอุ่น ๆ 

ทุกสิ่งที่อย่างควรจะเพอร์เฟ็ค แต่ว่า..

กึก กึก 

แกร่กกกก!!

'' นี่ เมื่อไหร่นายจะเลิกทำแบบนั้นสักที " เขาวางหนังสือเล่มหนาในมือลง มองเด็กตัวในปกครองชั่วคราวที่ควรจะเป็นเด็กดีโดยการวาดรูปบนกระดาษแผ่นใหญ่นั่นเงียบ ๆ แล้วปล่อยให้เขาใช้ชีวิตในวันหยุดที่หาได้ยากของเขาซะ

แล้วนี่มันอะไรกันวะ

'' ก็เมฆไม่สนใจเค้า.. " เด็กน้อยที่สูงไม่ถึงเอวเขาด้วยซ้ำ เริ่มทำหน้าง้ำงอ ก้มหน้ามองดินสอในสองมือพร้อมกับขมวดคิ้วน้อย ๆ นั่นเข้าหากัน

" แล้วนายอยากได้อะไร หิวหรือ? " เมฆมองนาฬิกาในมือ ก่อนจะเก็บหนังสือแล้วพับแพลนชีวิตแสนสุขในวันหยุดของเขาไป

" อื้อ เค้าอยากกินพุดดิ้ง เค้าอยากกินไอติมร้านนั้นด้วย ที่คราวก่อนเมฆพาไป " 

 เด็กน้อยหน้าเจื่อนลงนิดหน่อยเมื่อสบตาเข้ากับเจ้าของห้อง เค้าขอเมฆมากไปเหรอ เมฆอารมณ์ไม่ค่อยดีหรือเปล่า เค้าจะโดนเมฆดุไหมนะ..

เมฆถอนหายใจสั้น ๆ

โอเค เห็นแก่ตาใส ๆ เห็นแก่ปากงอ ๆ และแก้มบวม ๆ นั่น 

" ก็ได้ ๆ ไปกัน.. "

'' อื้อ อุ้มเค้าหน่อย '' เด็กดื้อฉีกยิ้มเต็มแก้มแล้วยื่นสองมือมา ก่อนเขาจะช้อนสองแขนนั่นขึ้นอุ้ม 

นี่เมฆคิดไปเองหรือเปล่า แต่หน้าผากของเด็กนั่นเหมือนมีคำว่าชนะแปะอยู่เลย 

ร้ายกาจจริง ๆ เลยไอ่ตัวดื้อ 

ลาก่อนวันหยุดของเขา 

ไว้คราวหน้าจะใช้ให้คุ้มแล้วกัน แต่ตอนนี้ขอไปทำหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กที่ดีก่อนนะ

'' เมฆ"

" ... "

'' เมฆปิดไฟสักที เค้าง่วง เค้าจะนอน ''

'' อื้อ ขอห้านาที '' 

'' แต่เมฆ.. "

" ... "

" เมฆ.. " 

" อ้าาาา ให้ตาย ปิดแล้วๆ " เมฆเก็บสมาร์ทโฟนในมือ เสียบที่ชาร์จ ก่อนเดินกลับไปปิดไฟตามคำบัญชาของเด็กในปกครอง 

เดินกลับมาที่เตียงอีกครั้งก่อนจะพบว่าเด็กที่ทำตัวเอาแต่ใจทั้งวันในวันนี้หลับไปแล้ว

'' หึ หลับเป็นหมาเลยไอ่ตัวดื้อ " มือหนาหยิกเข้าเบา ๆ ที่แก้มของเด็กชายที่อายุห่างกับเขาเกือบสิบปี 

" สั่งยังกะพ่อแน่ะ ตกลงนี่ใครฝากเลี้ยงใครกันแน่วะ " เขายิ้มน้อย ๆ  ก่อนจะห่มผ้าให้ทั้งเขาและก้อนกลม ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ด้วย  

*แล้ววัน ๆ อันสงบสุขของเมฆก็ถูกปีศาจตัวดื้อริดรอนไป*

จบ.