Iวันแรกที่เราพบกัน ณ โรงอาหารหอพักนักศึกษา สถานที่ที่ฉันไม่เคยลืม มันจับใจจนจดจำ ที่ได้เห็นแววตาคู่นั้นของเธอ สายตาสองเราแลกเปลี่ยนมองกัน ฉันมองเธอ เธอมองฉัน ห้วงเวลานั้นหัวใจฉันสั่นระรัวอยู่หลายที ไม่รู้ว่าหัวใจของเธอจะสั่นระรัวอยู่หลายทีเหมือนกับฉันหรือเปล่า ในใจได้แต่ภาวนาให้เธอรู้สึกเหมือนกันกับที่ฉันรู้สึก คือฉันชอบเธอ(ผู้ที่ฉันไม่รู้จัก)

IIต้นเดือนมีนาฯปีสองพันสิบสี่ เย็นวันหนึ่งฉันใส่หูฟังวิ่งอยู่ในสวนสาธารณะ สองเท้าของฉันสลับกันแตะพื้น นับๆได้หลายร้อยครั้ง ในใจนึกเห็นแต่หน้าเธอ อยากเห็นเธอเหมือนอยู่โรงอาหาร ให้ตายเถอะแฮร์รี่ฯ!! ฉันแทบไม่อยากเชื่อในสายตา ไม่คิดว่าเธอจะออกมาวิ่ง ใช่ เธอออกมาวิ่งจริงๆ มัดผมเกล้า เสื้อคลุมสีฟ้า ใส่ยีนส์ขาสั้น รองเท้าผ้าใบขาว สามสิบกว่าก้าวคือระยะห่างของเธอ หัวใจฉันเริ่มทำงาน เต้นแรงจนฉันสัมผัสเสียงตึกๆ ตึกๆ กระทบตรงหน้าอกข้างซ้าย กระทันหันตั้งตัวจนไม่ทัน ทันใดนั้นฉันจึงวิ่งเลี้ยวหลบเธอ(ผู้ที่ฉันอยากรู้จัก)

IIIเวลาผ่านไปจบเพลง"ย้ำ" แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองในรอบสอง โอ้..เธออยู่ใกล้ฉันเหลือเกิน สองเท้าฉันเริ่มสลับกันอย่างเชื่องช้า ตรงกันข้ามกับหัวใจที่เต้นระบำอย่างรวดเร็ว เราทั้งสองหยุดอยู่พื้นไม่ไปไหน เหมือนสายตาเธอจ้องมองมาที่ฉัน ก็เช่นกันกับฉันที่มองเธอ(ผู้เป็นทุกอย่าง)

ณ ที่แห่งนั้น จึงมีสองรอยยิ้มบังเกิดขึ้นพร้อมๆกันกับเพลง"กันและกัน"กำลังบรรเลง

เรื่องราวทั้งหมดที่เพิ่งเล่า ริเริ่มเราให้พบกัน เราพบกันจนคบกัน มานานถึงทุกวันนี้

แด่เธอที่รัก :)