ส่วนมากจะถูกจัดขึ้นโดยนักกีฬาชื่อดังหรือไม่ก็ทีมดังระดับโลก ที่จะนัดวัน เวลา สถานที่ เพื่อมารวมตัวฝึกซ้อมและแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน 

 

          ทุกคนจะมาเจอกันที่สวนสาธารณะสักที่ และใช้เวลาตลอดทั้งวันฝึกซ้อมด้วยกัน คล้ายงานรวมญาติห่างๆ เพราะส่วนใหญ่คนเล่นกีฬานี้มักมีที่ซ้อมประจำของตัวเองและไม่ได้เล่นเป็นกลุ่มใหญ่ 

          งานแจมจึงเป็นงานที่จัดขึ้นเพื่อรวมตัวกันนานทีปีหน และเป็นงานโชว์ของที่แท้จริง

          ต้องบอกก่อนว่างานนี้ไม่ว่าจะเป็นที่ไทยหรือต่างประเทศใช่ว่าจะจัดขึ้นบ่อย ความจริงใครจะจัดก็ได้ ก็แค่งานนัดรวมตัวกันมาเล่น แต่ลองนึกภาพว่าใครก็ไม่รู้มาชวนคุณไปเล่นด้วยสิ ก็อาจไม่ดึงดูดเท่า

นักกีฬาระดับโลกหรือทีมดังๆ มาชวนอยู่ดีจริงไหมล่ะ

          งานแจมจึงเป็นงานที่ไม่มีกำหนดการชัดเจนใดๆ ทั้งสิ้น บทจะจัดก็จัดกันขึ้นมาดื้อๆ 

          ......

          ล่าสุดที่ผมไปมาจัดขึ้นที่ยิมแถวบางนา โดย Team Farang ที่มาเยือนไทยอยู่บ่อยครั้ง เรียกว่าอยู่ที่ไทยก็ว่าได้ เพราะมีสมาชิกคนหนึ่งเป็นคนไทยคือ อนัน อันวา อดีตนักร้องเด็กที่ผันตัวมาเล่นกีฬาผาดโผน 

          วันนั้นผมไปก่อนเวลาเกือบชั่วโมงเพราะคำนวณเวลาพลาดนิดหน่อย และได้พบกับเพื่อนใหม่สองคนที่ปกติจะซ้อมกันที่ต่างจังหวัดมารออยู่ก่อนแล้ว พวกเราพูดคุยทำความรู้จักกันตามประสา โชคดีที่อายุเท่ากันเลยคุยกันสะดวก

          พอเวลางานใกล้เข้ามา คนก็เริ่มเยอะขึ้น วินาทีที่ผมตื่นเต้นที่สุดคงหนีไม่พ้นตอนที่นักกีฬาที่เปรียบเสมือนไอดอลเดินทางมาถึง ความเป็นติ่งในอดีตผมนี่พุ่งพล่านขึ้นมาทันที 

          นักกีฬา 5 คนตรงหน้า ถ้าคุณเห็นภายนอกอาจคิดว่าเป็นเพียงฝรั่งธรรมดาๆ ที่มาเที่ยวประเทศไทย แต่ผมและเพื่อนใหม่อีกสองคนกลับสัมผัสได้ถึงออร่าความเทพที่แผ่ออกมารอบตัวพวกเขา

ผมทักทายและจับมือตามธรรมเนียมตะวันตก 

          ตอนเป็นติ่งผมยังไม่ได้ใกล้ชิดคนดังระดับโลกเท่านี้เลย คิดแล้วน้ำตาจะไหล 

          จากนั้นพี่อนันก็พูดเปิดงานพอเป็นพิธีกับกลุ่มคนที่มาร่วมแจมประมาณสี่สิบคน เรียกว่าอบอุ่น บัตรหกพันยังเทียบไม่ได้เลย(ฮา) พอกล่าวจบก็แยกย้ายกันไปเล่นตามสะดวก 

          ......

          ยิมแห่งนี้แบ่งพื้นที่ออกเป็นสามส่วน ส่วนแรกจะมีโครงเหล็กที่เอาไว้ฝึกโหนและกำแพงสูงสำหรับฝึกปีน รวมถึงแท่นไม้ต่างๆ ไว้ให้ฝึกกระโดด ส่วนที่สองจะเป็นพื้นที่โล่งๆ ที่ปูด้วยเบาะไว้ตีลังกา ส่วนที่สามเป็นแทรมโพลีน

          แน่นอนว่าสายปากัวร์อย่างผมต้องสิงอยู่ที่ส่วนแรก แต่ปัญหาก็เกิดขึ้นครับ ผมไม่เก่งเวลาเล่นบนบาร์หรือโครงเหล็ก แค่พอมีพื้นฐานอยู่บ้าง ในใจเริ่มกังวลและคิดว่าตัวเองคงได้มายืนง่อยดูมือโปรเขาเล่นกันแน่ๆ 

          แต่พอเห็นคนอื่นโชว์วิชาเราก็อยากโชว์บ้าง ผมก็จัดเลยครับ โดดระยะไกลตามวิชาที่มีไปยืนบนเหล็กท่อนที่สำหรับคนเล่นด้วยกันถือว่ายืนให้นิ่งนี่ยากพอตัวเพราะมีเนื้อที่ให้ยืนน้อยมาก ท่านั้นเรียกเสียงปรบมือไปไม่น้อย หลังจากนั้นก็มีคนทำตามผมบ้าง ผมทำตามคนอื่นบ้าง 

          เสน่ห์อย่างหนึ่งของงานแจมคือ ต่อให้เจอคนต่างชาติ เราก็ใช้ภาษากายหรือท่าทางนี่แหละคุยกันได้ มีชาวต่างชาติคนหนึ่งเขาเล่นกระโดดลอดไปมาตามโครงเหล็ก ซึ่งเขาเห็นผมมองอยู่ พี่แกก็กวักมือทำนอง “ลองดูไหม” ผมก็จัดตามครับ ซึ่งบางท่าก็เกินฝีมืออยู่บ้างแต่ทักษะที่สั่งสมมาก็พอจะช่วยถูไถไปได้อยู่ แต่บางท่าก็ต้องยอมครับ เราฝึกมาต่างกันจริงๆ

          งานแจมเป็นงานประเภทที่ผมทำท่าไหนได้ก็จะมีคนลองทำตาม เขาทำไม่ได้ผมก็จะบอกเทคนิคและสอนเขา เวลาเขาเล่นและผมทำตามไม่ได้ เขาก็จะบอกเทคนิคผม 

          เรียกว่าคุณสามารถเก่งขึ้นได้ภายในเวลาอันสั้นเหมือนมาเรียนหลักสูตรเร่งรัดจากคนเก่งในสาขาวิชาที่ต่างกัน

          สิ่งที่ผมปลื้มมากที่สุดในวันนั้นคงหนีไม่พ้นพี่อนันมาเล่นด้วย คือผมก็เล่นของผมแหละ ผมเล่นสายไลน์ คือพวกชอบคิดท่าทางการเคลื่อนไหวให้ดูลื่นดูสวยงามแต่ไม่เน้นท่ายาก ซึ่งพี่อนันแกก็เล่นสายนี้ พี่แกก็มาแจม ซึ่งผมกับพี่เขาก็ช่วยกันคิดและออกแบบท่ากัน คนอื่นก็มาร่วมเล่นด้วย เรียกเหงื่อกันชุ่มไปไม่น้อย  

          คือในงานแจมเนี่ย เราจะเดินไปเล่นมุมไหนกับใครหรือไปแจมตรงไหนก็ได้ คือเห็นเขาเล่นอะไรก็ไปเล่นตามๆ เขา เล่นไม่ได้เดี๋ยวเขาก็สอนเราให้เล่นได้ แล้วพวกนักกีฬาดังๆ ก็จะเดินไปแจมตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้างนิดหน่อยตามประสา มีงัดท่าโหดมาโชว์บ้างประปรายสร้างสีสันกันไป

          งานวันนั้นจัดแค่ 3 ชั่วโมง แต่เป็นสามชั่วโมงที่ทำผมน่วมปวดเนื้อปวดตัวไปหลายวันมากๆ

 

          หนึ่งเพราะมันสนุกเวลาเราได้มาเจอเพื่อนใหม่และคนที่เล่นกีฬานี้เหมือนกัน ซึ่งในไทยตอนนี้เหลือน้อยมากๆ เรียกว่าทั้งประเทศไทยจากการคุยกับพี่ๆ ที่เล่นมาในยุคแรกมีไม่ถึง 200 คน แล้ว

          สองคือด้วยความอยากเล่นกับคนอื่น แต่ตัวเองไม่มีพื้นวิชาเกี่ยวกับโหนหรือเล่นบนโครงเหล็ก อาศัยพื้นที่ปูมาดีงัดแรงออกมาเล่นจนหมดตัว(จริงๆ กลัวเสียหน้านั่นแหละ เลยต้องงัดของออกมาโชว์ซะหน่อย) ผมเองยังงงอยู่เลยว่าบางท่าผมทำไปได้อย่างไรไม่เคยฝึกด้วยซ้ำ(ฮา)

          เเละยิ่งได้มาซ้อมกับนักกีฬาดังแบบใกล้ชิด แถมเขายังมาสอนท่าให้ คือหาความฟินเท่านี้ได้ยากมากแล้วสำหรับคนเล่นกีฬานี้ คือถ้ามีประกาศจัดที่ไทยนี่ผมต้องสละเวลาไปให้ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปต้องรออีกนานแค่ไหน ยิ่งประเทศไทยคนเล่นน้อย โอกาสที่เขาจะจัดก็ยิ่งยาก เพราะไม่รู้จะมีคนมาไหม

          เมื่อเวลาเลิกมาถึง ก็มีการถ่ายภาพหมู่ ก่อนแยกย้ายไปถ่ายเซลฟี่กับนักกีฬาที่ชื่นชอบ แน่นอนว่าผมไม่พลาดอยู่แล้ว(ฮา) จากนั้นก็กล่าวลากันตามธรรมเนียม ด้วยความอยู่ไทยมานานนักกีฬาเหล่านี้จะพูดประโยคไทยได้บ้าง 

          "โชกดีขั่บ"

          "ไว้เจอกันใหม่ขั่บ"

          "ซาหวัดดีขั่บ"

          "ขอบขุ่นขับ"

          เป็นประโยคหลักๆ ที่ผมได้ยินตอนเลิกงาน มือโปรทั้งห้าคนยืนอยู่หน้ายิมและกล่าวลาพร้อมกับจับมือกับทุกคนก่อนแยกย้ายกันกลับ 

          เป็นหนึ่งวันที่ผม(โคตร)มีความสุขเลยครับ

          ......

          ว่าเเล้วก็ขอทิ้งท้ายวิดีโองานวันนั้นที่ทีมฝรั่งถ่ายไว้ครับ

         

          ......

          ขอ ฝาก  IG : pkdaily.n  อีกเช่นเคยนะครับ 

          ตอนนี้ยังไม่มีอัพเดทอะไรมากมายครับ กำลังคิดอยู่ว่าจะลงเทคนิคการเล่นเบื้องต้นเลยหรือว่าลงคลิปเล่นไปเรื่อยๆ จนมีคนสนใจก่อนดี อย่างไรก็ขอฝากด้วยครับผม  :)