สำหรับผม

          บรรทัดเเรกของการเขียน หรือการจะเล่าอะไรสักอย่างช่างยากเย็นเสมอ

          ต้องทำอย่างไรถึงจะน่าสนใจจนคนอยากอ่านต่อ อาจเป็นเพราะคลังคำศัพท์ในหัวของผมช่างน้อยนิดจนกว่าจะกลั่นออกมาเป็นประโยคสวยๆ ได้ 

          เเต่รู้อะไรไหมครับ?  

          ตอนนี้ผมไม่ต้องคิดเรื่องพวกนั้นเเล้วล่ะ  

          เพราะเหมือนผมจะผ่านมันมาได้ซะเเล้ว

          สำหรับผมการเขียนก็เหมือนกับการพูด อาจเพราะในความเป็นจริงผมพูดไม่เก่ง การที่ผมต้องต่อบทสนทนาที่ดูท่าจะริบหรี่ลงเต็มที หรือชวนคุยให้ได้เกินห้านาทีนับเป็นเรื่องหิน การเขียนเลยดูจะกลายเป็นสิ่งที่ผมชอบไปในที่สุด

          เเต่เรื่องพูดเก่งหรือเขียนเก่งไม่ใช่เรื่องที่ผมจะมาเล่าเป็นฉากๆ ตอนๆ ต่อจากนี้หรอกนะ

เเต่เป็นมุมมองเล็กๆ น้อยๆ จากเสี้ยวหนึ่งของประสบการณ์ชีวิตของผมเองนี่เเหละ ที่ได้ไปรู้จักเเละลองเล่นกีฬาที่ผมคิดว่าน้อยคนนักจะรู้จัก

          คือชื่อกีฬาที่ผมเล่น ถ้าเพื่อนๆ ไม่รู้จักก็ไม่แปลกหรอกครับ เเต่ถ้าผมบอกว่า ฟรีรันนิ่ง เพื่อนๆ หลายคนน่าจะมีถึงบางอ้อกันบ้างไม่มากก็น้อย เเต่ถ้านึกไม่ออกจริงๆ หนังตระกูลวิ่งสู้ฟัดของเฉินหลงอาจทำให้เห็นภาพมากขึ้นครับ

......

          ที่ผมจะเล่าอาจไม่ใช่เเนวคิดหรือปรัชญาที่ลึกซึ้งกินใจ เเต่ก็พอจะเป็นบทเรียนสอนการใช้ชีวิตให้กับเพื่อนๆ ได้บ้างไม่มากก็น้อย(หวังเช่นนั้น) 

          เป็นเรื่องราวขณะที่ผมวิ่งพาร่างตัวเองเคลื่อนไปข้างหน้า ผ่านสิ่งกีดขวางเเละก้าวข้ามผ่านอุปสรรคที่พยายามขวางกั้นทิศทางในการวิ่งของผม การเอาชนะใจตนเองแบบชนิดที่หืดขึ้นคอ เหงื่อเเตกพลั่ก บางครั้งถึงกับน้ำตาเอ่อ

          ก็หวังว่าเพื่อนๆ ที่กดเข้ามาอ่านเเละกดติดตาม จะได้ข้อคิดเเละเเรงบันดาลใจเล็กๆ น้อยๆ จากผมเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เพื่อนๆ ไม่เคยพบ ไม่เคยเห็นหน้า เเต่รู้จักได้ผ่านตัวหนังสือ

          ......