อั่ก!

ร่างเพรียวถูกเตะกระเด็นติดฝาผนังห้องน้ำในโรงแรมหรูของซานฟานซิโก ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหมายจะจัดการให้จบในดอกเดียวหลังจากที่การต่อสู้ยืดเหยือมาเกือบครึ่งชั่วโมง โดยไม่ทันระวัง คาเนจหยิบเศษกระจกแทงข้อเท้าอีกฝ่ายทะลุก่อนจะอาศัยจังหวะนั้นลุกขึ้นตวัดมีดที่มือซ้ายเฉือนหลอดลมพอดิบพอดี สร้างบาดแผลลึกสี่เซนติเมตรให้มันทรมาณเล็กน้อยก่อนจะตาย

โทรศัพท์Oppo F7 ถูกล่วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนต์ด้านหลัง ถ่ายรูปเป้าหมายก่อนจะส่งไปให้ผู้ว่าจ้าง ไม่ถึงสิบนาทีบัญชีของเขาก็ถูกโอนเงินจำนวนหนึ่งเข้ามา

30,000 dollars

กำแพงที่เรียกว่า โลก

คาเนจเป็นนักฆ่าก่อนจะถูกเวน่อมพามา จนถึงตอนนี้เขาก็ยังยึดอาชีพนั้นอยู่ แม้ว่าคนทีขึ้นชื่อว่าพ่อจะให้เงินเขาไว้ใช้ก็ตาม แต่ใครจะอยากไปใช้เงินของผู้ชายที่ทิ้งให้เขาตายทั้งเป็นไว้ในโลกโสมมกัน คาเนจไม่ว่าถ้าท็อกซินจะใช้เงินของปู่หรือรับเงิน แต่ตัวเขาไม่มีทางที่จะแตะต้องเงินของอีกฝ่ายแน่

...

คาเนจขับมอเตอร์ไซต์เก่าๆกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ คาดว่าคนอื่นๆคงหลับกันไปหมดแล้วเพราะนี่มันตีสองกว่าแล้ว งานของเขาเสร็จตั้งแต่ห้าทุ่ม เขาไม่กลับบ้านทันที เขาเลือกที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าและพาตัวเองไปนั่งดื่มที่ร้านเหล้าข้างทางจนรู้สึกเมาในระดับหนึ่งจึงยอมขับกลับ 

"กลับบ้านช้าอีกแล้วนะครับ" สลีปเปอร์เอ่ยทัก เขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นกลางบ้าน หากเข้าประตูหน้ามาไม่มีทางที่เขาจะไม่เห็น

"ไม่ใช่เรื่องของแก" คาเนจกล่าว ดวงตาสีเพลิงจ้องมองเจ้าคนน่าหมั่นไส้นั้นอย่างไม่ขอบใจ สลีปเปอร์ยืนขึ้นพลางถอดแว่นวางลงบนโต๊ะ "ไม่โมโหสิครับ ผมเตรียมอุปกรณ์ทำแผลไว้ให้ด้วยนะ" ขายาวสาวเข้าไปหาร่างเพรียวตรงหน้าอย่างรวดเร็วเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเดินหนีหายไปเสียก่อน

"ไม่ต้อง!" คาเนจบอกเสียงแข็ง ถึงอย่างนั้นสลีปเปอร์ก็ยังไม่ฟัง เขาถือวิสาสะจับข้อมือพี่ชายก่อนจะลากไปที่ห้องนั่งเล่น "ทำไมชอบเสือก!"

"ทำไมดื้อ?" คิ้วเข้มเลิกสูง

"Fuck!" คาเนจอยากจะด่าอีกฝ่ายให้ลั่นบ้านแต่ทำได้เพียงสบถลอดไรฟันเท่านั้น ถ้าเวน่อมลงมาเจอเขาสภาพนี้คงได้เป็นเรื่องแน่

"นั่งครับ" ซิมไบโอคนเล็กเชิญ

"ไม่ เฮ้ย" มือหนาผลักคนตัวเตี้ยกว่าให้ล้มลงนั่งบนโซฟาอย่างไม่อ่อนโยน มือหนาคว้าหน้าคมคายคล้ายตนหันซ้ายขวาสำรวจรอยแผลเหมือนสะเก็ดอะไรบาดประปราย ตรงคอมีรอยมือบีบชัดเจน สลีปเปอร์เลิกคิ้วสงสัย ไม่รอขออนุญาติเขาก็จัดการเลิกเสื้ออีกฝ่ายขึ้น มีรอยเขียวอมม่วงเป็นวงกว้างตรงหน้าท้องแกร่ง

"ไปโดนอะไรมาครับ?"

"รถล้ม"

"ผมจะทำแผลให้" 

"ไม่จำเป็น" ถึงจะบอกแบบนั้นแต่คาเนจก็นั่งเฉยๆปล่อยให้คนตรงหน้าทำแผลให้ 

สลีปเปอร์ใช้เวลาสำรวจอีกฝ่ายอย่างไม่รู้เบื่อ ดวงตาสีสนิม ผมสีดำไล่มาแดงเลือด ผิวสีขาวเหลือง ถึงจะตัวบางกว่าเขาแต่ก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ โครงหน้าเราอาจจะเหมือนกันแต่เขามีดวงตาสีแดงสดกว่า ผมสีดำทั่วทั้งหัว มองก็รู้ว่าเป็นพี่น้องกัน

พี่น้องที่เพิ่งมาเจอกันเมื่อสองปีก่อน

สลีปเปอร์ยังจำได้ดีตอนที่พ่อพาอีกฝ่ายเข้ามาในบ้าน 

จำได้ไม่เคยลืม

“แกจิ้มแผลฉันแรงไปแล้ว คุณหนู” คาเนจกัดฟันพูดเมื่ออีกฝ่ายเล่นทาแผลให้เขาเสียแรง เหมือนขยี้แผลเขามากกว่ารักษา

“ผมนึกว่าพี่ชอบซะอีก”

“อย่ามาเรียกพี่ได้ไหมว่ะ!” พี่คนโตของบ้านเริ่มหงุดหงิดกับใบหน้ายิ้มกวนตีนของไอ้เด็กตรงหน้า

“งั้นให้เรียกอะไรล่ะครับ?”

“เรียกห่าอะไรก็เรียก”

“เรียก พี่ ดีแล้วครับ เราได้สนิทกัน มากขึ้นไงครับ” สลีปเปอร์ยิ้ม ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทำแผลแล้วบอกลาขึ้นนอน พรุ่งนี้เขาต้องเข้ากะตอนเช้า

“…”

“ฝันดีครับ พี่ชาย”

...

คาเนจเกลียดสลีปเปอร์ นั้นคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของพี่ชายคนโตของบ้านตั้งแต่มันทำแผลให้เสร็จ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง วันไหนที่เขาบาดเจ็บกลับมาบ้าน เขาจะเห็นมันนั่งรอเขาอยู่เสมอที่เดิม

เพราะแบบนี้คาเนจเลยยิ่งเกลียด

ยิ่งเห็นมันดีเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเกลียด เกลียดทั้งมัน เกลียดทั้งตนเอง

คนมันจะดีเพราะสภาพแวดล้อมการเติบโตมันดี พ่อแม่เลี้ยงมาดี

แล้วเขาล่ะ?

เกิดมาเป็นสวะ รับจ้างฆ่าคนเอาชีวิตรอดจนชีวิตขาดมันไม่ได้ เพราะผู้ชายที่ชื่อเวน่อม ที่ให้กำเนิดเขาและทำลายชีวิตบัดซบของเขาอย่างไม่มีชิ้นดี

ที่จริง โชคชะตาแม่งไม่ควรให้เวน่อมหาเขาพบเลย

ไม่ควรเลยแม้แต่น้อย

"พ่อครับ กลับมาช้าจังครับ" ท็อกซินเอ่ยเสียงงัวเงียเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง ลูกชายของเขาที่เขาไม่เคยรักเลยเพราะเขาไม่รู้จักคำนั้น ที่ดูแลและเลี้ยงมาเพราะมันคือสิ่งที่เขาควรจะทำในฐานะคนเป็นพ่อเท่านั้น

"อืม แกนอนต่อเถอะ"

"ครับ" เด็กน้อยว่าก่อนจะกลับตาพริ้ม

คาเนจอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ร่าเพรียวนั่งข้างเตียงจ้องมองใบหน้าของลูกชายที่หน้าตาคล้ายปู่ของมันมากกว่าคนเป็นพ่ออย่างฆ่าเวลา

ท็อกซินต้องมีชีวิตที่ดี

คาเนจคาดหวังไว้แบบนั้น เขาจึงยอมมาอยู่บ้านหลังนี้