วันที่เราเดินจากกัน วันนั้นวันที่สายฝนพรำท่ามกลางเสียงคลื่นที่กระทบฝั่งวันที่น้ำตาฉันไม่สามารหยุดไหลได้ มันไหลเหมือนสายฝนที่กำลงตก จริงหรือ......เปล่าเลย ในความเป็นจริง เป็นเพียงแค่ฉันหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ถือกระเป๋าเดินออกมา มีเพียงประโยคเดียวที่อาจจะถือเป็นการร่ำลาระหว่างเรา "ฉันวางกุญแจบ้านไว้ที่โต๊ะนะ" เธอหันมามองแล้วส่งเสียงพึมพำแสดงการรับรู้เบา
ไม่มีคำพูดใดๆมากกว่านี้ ไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงทะเลาะ ถ้อยคำถูกกลืนหายไปในสายลม ฉันไม่รู้ว่าความรักเราหายไปตอนไหน มันค่อยๆโบยบินออกนอกหน้าหน้าต่าง เรารักกันนานเกินไปหรือ สิบปีที่มีเสียงหายใจของเเธออยู่ข้างกาย สิบปีที่เราเคยกุมมือกันเดิน สิบปีที่เรามีกันและกัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in