Photo by Ronan Furuta on Unsplash

เป็นเวลาเกือบบ่าย 3 โมง ในที่สุดโจก็เดินทางมาถึงยังท่าเรือ พร้อมด้วยกระเป๋าเป้สัมภาระหนึ่งใบ เนื่องจากเขาตกลงรับงานพิเศษที่เซลีนเสนอให้เมื่อสองสัปดาห์ก่อน งานที่เขาต้องรับหน้าที่เป็นนักดนตรีหลักบนเรือที่มีเป้าหมายเพื่อ ‘ออกล่าเมอร์เมด’ ในรายละเอียดสัญญาบอกว่าเขาจะได้รับค่าจ้างที่มากกว่าเซลีนให้ถึง 5 เท่าพร้อมด้วยสวัสดิการต่าง ๆ ครบครัน 

เซลีนบอกว่าเจ้าของเรือลำนี้มาทานอาหารที่ร้านแล้วชอบใจกับการร้องเพลงของเขา เลยติดต่อผ่านทางเซลีนมา แต่เขากลับนึกไม่ออกเลยว่าเจ้าของเรือลำนี้จะเป็นลูกค้าคนใดไปได้ เพราะตามปกติแล้วเซลีนจะไม่ค่อยคุยงานเป็นการส่วนตัวกับใครเท่าไหร่นัก เธอมักจะนัดพบที่ร้าน แล้วสั่งจัดโต๊ะในโซนวีไอพีสำหรับการนั่งคุยกับลูกค้าเสียมากกว่า เพราะอย่างนั้นไม่ว่าใครมาติดต่องานกับเธอ พวกโจเองก็จะได้รับรู้เรื่องด้วยตลอด แต่ครั้งนี้แปลกไปจากทุกที ไม่ว่าโจจะพยายามนึกเท่าไหร่ เขาก็นึกไม่ออก 

ไม่ยักรู้ ว่าช่วงก่อนหน้านี้มีนักธุรกิจที่ไหนมาคุยงานกับเจ๊เซลีนด้วย…

หลังจากโจผ่านการตรวจคนขึ้นเรือมาได้ เขาก็นำสัมภาระต่าง ๆ ไปเก็บยังห้องพักในส่วนด้านหน้าของเรือ และด้วยความที่อีกเกือบ 2 ชั่วโมงกว่าที่งานแรกจะเริ่ม เขาจึงได้โอกาสเดินเล่นสำรวจเรือลำนี้ระหว่างรอเวลา 

เรือล่าเมอร์เมดลำนี้เป็นเรือขนาดกลาง ลักษณะคล้ายกับเรือที่ใช้ล่าวาฬทั่วไป แต่อาจใหญ่กว่าเสียหน่อย สามารถแบ่งพื้นที่ในเรือได้เป็น 3 ส่วนหลัก ๆ ส่วนแรกคือ พื้นที่กว้างบริเวณท้ายเรือ ใช้สำหรับเก็บเชื้อเพลิง และอุปกรณ์ต่าง ๆ เพื่อเตรียมพร้อมกับการล่าเมอร์เมด ไม่ว่าจะเป็นตู้กระจกขนาดยาวกว่าสองเมตร ที่ในขณะนี้เหล่าคนงานกำลังทยอยขนขึ้นมาบนเรือ เท่าที่โจเห็นในตอนนี้ก็มีวางเรียงอยู่ 3 ตู้เห็นจะได้ นอกจากนี้ยังมีแหขนาดใหญ่ เครื่องช็อตไฟฟ้า และอุปกรณ์การประมงมากมาย ทั้งที่โจคุ้นตาและไม่คุ้นตาวางเรียงรายอยู่ตามพื้นเรือ 

เห็นที การล่าเมอร์เมดคงไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่นของพวกเศรษฐีเสียแล้วสิ… 

ต่อมาในส่วนที่สองคือ ส่วนที่อยู่บริเวณด้านหน้า ชั้นแรกของเรือ เป็นพื้นที่สำหรับเก็บสัมภาระอื่นๆ และเสบียง รวมไปถึงเป็นพื้นที่พักของคนงานส่วนมาก ที่ซึ่งไม่มีแม้สิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ เป็นเพียงพื้นที่ว่างให้เหล่าคนงานได้เอนหลังพิงพักไปกับพื้นเท่านั้น นั่นจึงทำให้โจคาสต้าอดนึกไม่ได้ว่าจะเป็นอย่างไร หากไม่มีสัญญาใบนั้นของเซลีน ถึงแม้เขาจะไม่โดนหิ้วปีกลงจากเรือ แต่การอยู่บนเรือลำนี้ของเขาก็คงลำบากน่าดู จะว่าไปพอพูดถึงใบสัญญาใบนั้น มันก็ดูจะมีอะไร แปลก ๆ อยู่ซักหน่อย

ย้อนกลับไปเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะขึ้นเรือ เหล่าคนงานและพนักงานทุกคนบนเรือจำเป็นต้องผ่านจุดลงทะเบียนที่มีไว้สำหรับการตรวจสอบรายชื่อผู้รับจ้างเสียก่อน และเมื่อถึงคิวของหนุ่มนักดนตรีผมสีทอง

“ชื่ออะไรทำตำแหน่งอะไร ไอ้หนุ่ม” ชายวัยกลางคนที่ประจำจุดลงทะเบียนก่อนขึ้นเรือเอ่ยขึ้น

“ธาลัสซา โจคาสต้าครับ” เขาเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

หน้าของสมุดบัญชีรายชื่อถูกเปิดหน้าแล้วหน้าเล่า จนเปิดมาถึงหน้าสุดท้าย แต่กลับไม่มีชื่อของเขาปรากฎอยู่ในหน้าใดเลย แต่อย่างไรก็ตามยังโชคดีที่เขามีใบสัญญาของเซลีน นั่นจึงเป็นหลักฐานเพียงหนึ่งเดียวที่โจใช้ต่อรองขอขึ้นพบเจ้าของเรือได้สำเร็จ โจถูกเจ้าหน้าที่ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่พาไปพบกับผู้เป็นเจ้าของเรือลำนี้ ซึ่งในตอนนั้นเองที่โจได้รู้เสียทีว่าใครที่เป็นเจ้าของความคิดที่อยากจะล่าเมอร์เมดบ้า ๆ นี่… 

เจ้าของเรือลำนี้คือ 'อีริค' ชายวัย 40 ปลาย ๆ ที่ปกติทำธุรกิจอยู่ในแวดวงอสังหาริมทรัพย์ ถือได้ว่าเขาคือผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งในเกาะซาคินทอสเลยก็ว่าได้ ใคร ๆ ในเกาะก็รู้จักเขากันทั้งนั้น

แต่ทว่าค่อนข้างรู้จักกันในชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีนักหรอกนะ… 

ร่ำรวยล้นฟ้า มีอำนาจกว้างขวาง เอาแต่ใจและไร้ความเมตตา นี่คือภาพลักษณ์ที่บรรยายผู้ชายคนนี้ได้เป็นอย่างดี นักธุรกิจเลือดเย็นที่ ‘อยากได้อะไรก็ต้องได้’ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะยอมลงทุนกับธุรกิจการล่าเมอร์ดเมดนี้ด้วย แต่ก็อย่างที่มาร์ว่า พวกเศรษฐีคงคิดว่าคุ้มที่จะเสี่ยง

นี่แหละนะที่เคยได้ยินเขาว่า ‘มนุษย์’ เป็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่อันตราย โหดร้ายและเยือกเย็นที่สุด…

“อะไรกัน ข้าไม่เคยไปที่ร้านนั่นเลยสักครั้งเดียว นี่เจ้าแอบอ้าง เพราะหวังลอบขึ้นเรือข้ารึยังไง” ชายใส่สูทกล่าว หลังจากได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากผู้เป็นลูกน้อง

“ป่าวครับ ข้าไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี ข้ามาที่นี่เพราะรับการว่าจ้างมาจากคุณเซลีน เจ้าของร้านเซลินาที่อยู่ทางตอนใต้ของเกาะ” ชายหนุ่มตอบอย่างอ่อนน้อม

“ร้านเซลินาอะไร ข้าไม่รู้จักด้วยซ้ำ พวกเจ้าสองคนพาไอ้หนุ่มนี่ออกไปได้แล้ว” สิ้นเสียงผู้เป็นนาย ชายฉรรจ์ทั้งสองก็เตรียมท่าจะมาหิ้วปีกโจทันที แต่ดีที่ในตอนนั้นเองโจเหลือบไปเห็นใบสัญญาที่อยู่ในมือ

“เดี๋ยวก่อนครับคุณอีริค อย่างไรก็ตามรบกวนท่านอ่านใบสัญญาฉบับนี้ก่อนได้ไหมครับ พอดีคุณเซลีนเขาฝากมาด้วยครับ” เด็กหนุ่มยื่นใบสัญญาฉบับนั้นแก่นายใหญ่ของเรือ และหลังจากอีริครับใบสัญญาไปอ่านได้สักครู่ ในตอนนั้นเองที่โจสังเกตได้ว่ามีบางอย่างที่ผิดแปลกไป… 

ชายวัยกลางคนในชุดสูทยืนแน่นิ่งเสมือนแท่งหินที่ไร้วิญญาณ สายตาดุก้าวร้าวแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่ว่างเปล่า คล้ายคนโดนสะกดด้วยมนตร์คาถา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเรียบเฉย 

“ทุกอย่างจะเป็นไปตามสัญญา”

ข้าถึงได้บอกว่ามันไม่ปกติ…แปลกชะมัด

แต่อย่างไรซะ ในขณะนี้เขาก็ได้ขึ้นเรือมาแล้ว บุญหัวของไอ้โจจริง ๆ ที่พกใบสัญญาของเจ๊เซลีนมาด้วย ไม่งั้นมีหวังป่านนี้ต้องเดินหงอยกลับไปหาเจ๊เซลีนที่ร้านแหง ๆ  

และมาถึงในส่วนสุดท้าย นั่นก็คือ ส่วนด้านหน้าของเรือเช่นเดิม แต่เป็นบริเวณชั้นสอง ประกอบไปด้วยห้องต่าง ๆ โดยมีห้องแรกคือสะพานเดินเรือ หรือห้องที่ใช้สำหรับการควบคุมทิศทางการเดินเรือนั่นเอง ห้องที่สองคือ ห้องรับรองสำหรับอีริค มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน มีพื้นที่กว้างขวางเหมาะสำหรับการสังสรรค์ รวมถึงมีห้องเล็กสำหรับการพักผ่อน นอกจากนี้บริเวณชั้นดังกล่าวยังมีห้องเล็กหลายสิบห้อง มีไว้สำหรับเป็นที่พักของเหล่าพนักงานที่มีตำแหน่งสำคัญบนเรือ และโจเองก็ได้พักอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกันตามข้อตกลงที่เซลีนเคยได้บอกไว้ ถึงแม้ว่าภายในห้องจะไม่ได้มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรมากมาย แต่การมีพื้นที่ให้เก็บสัมภาระ และมีเบาะนอนเป็นของตัวเอง นั่นก็ถือว่าดีมากแล้วบนเรือลำนี้ 

มื้ออาหารสุดหรูของผู้ที่เป็นเจ้าของเรือดำเนินไปอย่างสวยงามด้วยเสียงดนตรีของเด็กหนุ่มผมสีทอง
อีริคพึงพอใจกับการแสดงของโจคาสต้าเป็นอย่างมาก ทั้งยังเอ่ยชมเกี่ยวกับความสามารถทางดนตรีของเขาอีกด้วย และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงเกือบห้าทุ่ม ขณะนี้หน้าที่ประจำวันของโจก็หมดลงแล้ว เขาจึงตัดสินใจออกมานั่งเล่นที่แถวท้ายเรือ เป่าฮาร์โมนิก้าบรรเลงเพลงเล่นเหมือนครั้งตอนยังเป็นเด็ก 

การใช้ชีวิตบนเรือท่ามกลางผืนน้ำทะเลอันกว้างใหญ่

เขาห่างหายไปจากบรรยากาศแบบนี้นานหลายปีแล้ว 

ดีใจเหลือเกินที่ได้กลับมาอีกครั้ง

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวในขณะนี้ชวนให้เขาคิดถึงครั้งยังเป็นเด็ก แต่ไม่สิ ไม่ใช่ทุกอย่าง เพราะถ้าจะให้เหมือนต้องมีลุงคริสโตเฟอร์ ลุงดีแลน และเธอคนนั้น…นึกย้อนไปก็แอบตกใจกับสิ่งที่เขาเจอ ไม่แปลกเลยที่ใคร ๆ อาจไม่เชื่อในเรื่องการมีอยู่ของสิ่งมีชีวิตบางเผ่าพันธุ์ เพราะถ้าตัวเขาไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเอง ทุกวันนี้เขาก็คงมองมันเป็นเรื่องไร้สาระเช่นกัน ดังนั้นความทรงจำในวัยเด็กของเขาจึงถือเป็นเครื่องพิสูจน์และสิ่งสอนใจได้เป็นอย่างดีว่าบนโลกใบนี้ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่มนุษย์ยังไม่มีการค้นพบและพิสูจน์ได้เป็นข้อเท็จจริง

อย่างที่ตัวเขาได้พบเจอด้วยตัวเอง…ว่าเมอร์เมดมีอยู่จริงบนโลก

สิ่งมีชีวิตที่มีร่างกายส่วนบนเช่นมนุษย์ ทว่าต่างกันตรงที่ร่างกายส่วนล่างทั้งหมดมีลักษณะคล้ายหางปลา

มีใบหูที่แหลมและยาว รวมถึงบนใบหน้าบริเวณช่วงโหนกแก้มไปจนถึงขมับมีพื้นผิวคล้ายกับเกล็ดปลา

แต่ความจริงแล้วก็เป็นการเจอกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น 

เพราะตั้งแต่วันนั้นมาเขาก็ไม่ได้เจอเธอเลย…

…ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะคิดถึงข้าบ้างไหม

แต่ที่ข้ารู้คือข้าคิดถึงเจ้าสุดหัวใจ…

หากนี่เป็นการแข่งขันว่าผู้ใดคิดถึงอีกฝ่ายก่อนจะเป็นผู้แพ้ 

ข้าคงแพ้ตั้งแต่วินาทีนั้นที่เจ้าหายตัวลงไปพร้อมกับความมืดใต้ผืนสมุทร…

ถ้าโชคชะตาเห็นถึงความมั่นคงในตัวข้าบ้างก็คงจะดี

เราสองคนจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง…ขอเพียงซักครั้ง แค่ซักครั้งก็ยังดี

- ☾ -