"ไอ้โจ ออกเรือคราวนี้เอ็งไปกับข้าด้วย" ประโยคบอกเล่าที่ดูเหมือนจะเป็นประโยคคำสั่งซะมากกว่าเอ่ยออกมาจากปากของผู้เป็นลุงเมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ที่แล้ว โจ หนุ่มน้อยวัย 12 ปีที่อาศัยอยู่กับลุงมาตั้งแต่จำความได้ ลุงของเขาเป็นชาวประมงธรรมดาที่ออกเรือทีก็หายไปเป็นอาทิตย์กว่าจะกลับมาครั้ง แต่หากเมื่อเทียบกับจำนวนเงินที่จะได้หลังการขายปลาพวกนั้นที่ตลาดแล้วก็ถือว่าคุ้ม 

หลายคนบอกว่าทะเลเป็นสถานที่ที่อันตราย ยิ่งในเวลากลางคืนแบบนี้ มองไกลไปสุดลูกหูลูกตาก็มีแต่ความมืดกับผืนน้ำสีเข้มอันกว้างใหญ่ หากจะก้มมองลงไปก็เจอแต่ความลึกของน้ำทะเลที่ทำให้ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าภายใต้ผืนน้ำนั้นมีอะไรซ่อนอยู่บ้าง

นอกจากจะอันตรายแล้ว ยังทั้งลึกลับ และน่ากลัว...

แต่นั่นไม่ใช่กับเด็กหนุ่มคนนี้ สำหรับเขาทะเลกลับเป็นเหมือนบ้านอีกหลัง เวลามีเรื่องไม่สบายใจเพียงแค่นั่งมองก็ช่วยให้รู้สึกสบายใจขึ้นได้อย่างบอกไม่ถูก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาชอบออกมานั่งเป่าฮาร์โมนิก้า หรือที่ใครอาจรู้จักกันในชื่อเมาท์ออร์แกน พร้อมกับนั่งมองทะเลสงบ ๆ อยู่คนเดียวที่ท้ายเรือทุกคืนหลังจากงานบนเรือเสร็จสิ้น และคืนนี้ก็เช่นกัน

“โหเพราะมาก เจ้าเป่าเก่งจัง” ระหว่างที่โจกำลังนั่งเป่าเครื่องดนตรีชิ้นโปรด ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็ก ๆ ของเด็กผู้หญิงดังขึ้น แต่ทว่าบนเรือประมงลำนี้มีแค่เขากับลุงสองคนไม่ใช่เหรอ?

ถ้าอย่างนั้นจะเป็นเสียงใคร…

เมื่อคิดได้ดังนั้นความกลัวก็เริ่มครอบงำความคิดของเด็กหนุ่มจนคิดไปต่าง ๆ นานาก่อนที่จะรวบรวมสติหันหลังกลับไปหาต้นตอของเสียง เพื่อให้รู้กันไปเลยว่าผีหรือคน แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อภาพที่เห็นกลับเป็นเด็กสาวที่คาดว่าคงรุ่นราวคราวเดียวกันโผล่ขึ้นมาจากน้ำเพียงแค่แนวไหปลาร้าขึ้นไปพร้อมกับส่งยิ้มแสนน่ารักมายังเขา

...ใช่ น่ารัก เป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดที่ข้าเคยเห็นเลยล่ะ 

ด้วยคืนนี้เป็นคืนจันทร์วันเพ็ญ แสงจันทร์ส่องลงมากระทบ
กับผิวเนียน ๆ พร้อมกับผมยาวสีน้ำตาลของเธอยิ่งชวนให้น่ามอง

“งั้นก็มาฟังใกล้ ๆ สิ แล้วเจ้าเป็นใคร? ว่ายน้ำเก่งจัง มันลึกมากเลยนะ” 
คนบนเรือเอ่ยถามพร้อมกับชะโงกมองลงไปใต้น้ำ
“ตัวข้าเป็นเมอร์เมด เราแตกต่างกัน รู้อย่างนี้แล้วเจ้าจะยังให้ข้าฟังด้วยอยู่ไหม…?”
เธอถามด้วยสีหน้าที่เศร้าลง
“ทำไมจะไม่ให้ฟังล่ะ” โจถามพรางเอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ 

แค่ข้ามีขา...แต่นางมีหาง ต่างกันแค่นี้เอง

“แล้วเจ้าไม่กลัวหรอ? ข้าไม่ใช่มนุษย์อย่างเจ้า” เธอถามย้ำ
ก่อนจะว่ายเข้ามาใกล้ตัวเรือพร้อมกับรอยยิ้มอีกครั้ง
“ไม่เห็นน่ากลัวเลย เจ้าน่ารัก…มาสิ เดี๋ยวข้าเป่าให้ฟัง” เขาตอบก่อนที่จะรีบหยิบฮาร์โมนิก้าขึ้นมาเป่าเพื่อแก้เขิน โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าแก้มขาว ๆ ของอีกฝ่ายก็กำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อไม่ต่างกัน

หลังจากการแสดงโชว์เป่าเครื่องดนตรีเป่าของโจจบลง พวกเขาทั้งสองก็ตกลงกันว่าจะผลัดกันเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง โดยเฉพาะเธอที่ดูจะตื่นเต้นกับทุกเรื่องที่เด็กหนุ่มเล่าไปหมด แต่ไม่ว่าอย่างไรงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ค่ำคืนที่เหมือนความฝันเด็กทั้งสองผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะหายลงไปในทะเลลึกพร้อมกับทิ้งสร้อยคอสีเงินเส้นนึงไว้ เธอบอกให้อีกฝ่ายใส่มันทุกครั้งที่ออกเรือ สร้อยเส้นนี้จะคุ้มครองเขาให้ปลอดภัย 

ตามจริงสร้อยคอวิเศษเส้นนี้ก็ดูน่าสนใจอยู่หรอก
แต่คงไม่น่าสนใจเท่าเมอร์เมดผู้น่ารักตนนั้น

พวกท่านว่าไหม?...

เขาแทบไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำว่าสร้อยคอเส้นนั้นจะมีพลังวิเศษหรือช่วยคุ้มครองให้ปลอดภัยยามเมื่อออกเรือได้จริงหรือเปล่า เพราะตอนนี้ในหัวของโจคิดแต่เพียงว่า เขาอยากเจอเธออีก

'เราจะได้เจอกันอีกไหม'

…นั่นคือความคิดสุดท้ายก่อนที่เด็กหนุ่มจะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา

- ☽ -