ตุบบบ!! "โอ๊ยยย!" แจนล้มลงตามแรงกระแทก ส่วนคู่กรณีซึ่งมีทีท่าเซเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับล้มลงไป อีกฝ่ายตกใจรีบถลาเข้ามาช่วยพยุงขึ้น
"นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?!"
"ถามมาได้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า" แจนพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิม "เห้ย! นี่ล้มแค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ ⊙_⊙" อีกฝ่ายพูดด้วยท่าทีที่ตกใจ พร้อมกับพยุงตัวเธอขึ้น "ก็มันเจ็บนี่ ฮึก! ฮืออออ~ ฮึก!" แจนที่ทั้งร้องไห้ทั้งพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่ก็ไม่สำเร็จ
"เห้ย! ไอ้แจนเป็นอะไรวะ ร้องไห้ทำไม" แก๊กถามขณะที่กำลังเดินดุ่มๆเข้ามาอย่างรีบร้อน หลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะจากข้างนอกห้องเรียน "นี่มึงทำอะไรเพื่อนกูวะ!!" แก๊กสาวห้าวผู้ไม่ฟังเหตุผลทุกประการ พุ่งจับคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว "แก๊ก ใจเย็นๆก่อนดิวะ" ออมที่เข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่นั้นก็รีบเข้ามาห้ามแก๊กไว้ โดยที่ตะโก้ประคองร่างของแจนเอาไว้ "เธอก็เลิกร้องไห้แล้วบอกเพื่อนเธอไปซะสิว่าเธอเดินมาชนฉันแล้วล้มลงไปเองน่ะ" คู่กรณีไม่สนใจใจคนที่จับคอเสื้อของตนเลยแม้แต่น้อย แต่กลับไปสนใจคนที่ร้องไห้ขี้มูกโปงอยู่ข้างหลังเพื่อนของเธอแทน " แก๊ก กูเดินมาชนเค้าเองว่ะ" แจนพูด แก๊กทำท่ารู้สึกผิดแล้วปล่อยมือออกจากคอเสื้อของอีกฝ่าย แล้วหันมาดุแจนแทน "แล้วทำไมมึงพึ่งมากู~" "แล้วมึงเคยคิดจะใช้สมองอันน้อยนิดของมึงมาประมวลผลมั้ย ว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไง หาาาา!~~" ออมว่าพลางใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากของแก๊ก "โอ้ย ก็ใครมันจะไปรู้อ่าาา" แก๊กว่า
"แล้วนายจะรับผิดชอบยังไง มือที่ไอ้แจนเจ็บมันก็เป็นมือข้างที่ถนัดอีก" ออมถามอีกฝ่ายที่เป็นคู่กรณีของแจน "ฉันขอโทษละกันนะ เอาเป็นว่าเรื่องที่เธอมาชนฉัน ฉันจะถือว่าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น แล้วไอ้มือของเธอที่เจ็บอยู่ก็ขอให้หายไวๆแล้วกันนะ" อีกฝ่ายพูดแบบยิ้มๆแล้วเดินจากไป ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ ไฟล้างแค้นไว้ให้เป็นที่เรียบร้อย
"อ้ากกกก!!!! เห็นมั้ยกูบอกแล้วว่าให้บวกแม่งเลย เห็นมั้ย! พวกมึงเห็นมั้ยยยย เหอะเป็นไงล่ะมันรับผิดชอบอะไร!! ไอ้แจนก็เจ็บ แถมกูยังไม่ได้บวกอีก โอ้ยยยยยย!" แก๊กโวยวายหลังจากที่มาถึงห้องเรียน
"เงียบเหอะไอ้แก๊ก! เรื่องแม่งก็ผ่านไปแล้ว แล้วอีกอย่างกูก็เป็นคนเดินไปชนเค้าเอง" แจนว่า
"มึงแอบชอบมันเหรอแจน?" "ห๊ะ! ⊙_⊙" ออมทิ้งระเบิดลูกใหญ่มหาศาลอีกครั้งหลังจากโดนมาแล้วครั้งหนึ่ง "บะ..บ้าละออม กูจะไปชอบเค้าได้ไงวะ" แจนพูดตะกุกตะกักพร้อมทั้งหลบสายตาของออมและเพื่อนอีกสองคนที่จ้องมองมาด้วยสายตาคาดคั้น "แล้วอีกอย่างมือมึงก็ไม่ได้เจ็บด้วย กูพูดถูกมั้ย?" ออมยิ้มอย่างผู้มีชัย ที่สามารถจับผิดเพื่อนได้ "เห้ยจริงเหรอวะแจน" ตะโก้ทำตาโตพร้อมทั้งจับมือของแจนขึ้นมาแล้วเขย่าแรงๆเพื่อพิสูจน์ความจริง "โอ้ย! อิโก้กูเจ็บนะ" "เอ้าาา อิออมไหนมึงบอกว่ามันสำออยไง" ตะโก้หันมาพูดกับออมเพื่อต้องการคำตอบ "ก็ดูมึงเขย่ามันสิ เขย่าอย่างกับมันเป็นยาน้ำแก้ไอ" แก๊กว่า "แจน กูจะถามมึงอีกครั้ง มึงชอบมันใช่มั้ย?" สายตาทั้งสามคู่จ้องมองมาที่ร่างร่าเดียวเพื่อคาดคั้นความเป็นจริงจนเจ้าตัวต้องจำนน " เฮ้อออ เออกูชอบเค้า" แล้วหลังจากประโยคนั้นแจนก็โดนบังคับให้พูดความจริงที่รู้สึกต่อผู้ชายคนนั้นจนหมดเปลือก...
"โหยยยยยยย แจนแม่งก็มีโหมดแอบชอบกับเค้าเป็นนี่หว่า ง่อววววว" แก๊กแซวเพื่อนหลังจากที่ได้ยินความรู้สึกสุดเลี่ยนของแจนเข้าไป "แล้วมึงจะรุกเมื่อไหร่?" ออมถาม "เออ มันจะจบกันแล้วนะโว้ย" ตะโก้เสริม "กูไม่กล้าว่ะ" แจนอย่างนอยๆ "แม่เสือซุ่มก็ช่วยอุปการะเพื่อนหน่อยดิหว่าาาาา" แก๊กพูดเสียงกวน "ตะโก้มึงชำนาญไม่ใช่เหรอ?" ออมโยนภาระหน้าที่ให้ตะโก้อย่างไม่ลังเล "กูบอกพวกมึงกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียนซินดี้ ๆ เข้าใจมั้ยคะกูชื่อซินดี้ค่ะชะนี" ตะโก้พูดย้ำๆเพื่อให้เพื่อนยอมเรียกชื่อในวงการที่เธออุปโหลกขึ้นเอง โดยเพื่อนลงความเห็นว่าไม่เหมาะอย่างยิ่ง -_-|| "เออออออ ก็กูเรียกซินดี้แล้วมันจักจี๋นี่หว่าาาาาา" ออมว่า
"กูจะสารภาพเอง พวกมึงไม่ต้องช่วยกูหรอกแต่กูขอเวลาอีกหน่อยละกัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in