ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยคิดว่าพ่อมดมีตัวตนอยู่จริงนอกจากในหนังสือและภาพยนตร์ แต่ในเวลานี้ เขาเชื่อหมดใจแล้วว่าสิ่งเหนือธรรมชาตินั้นมีอยู่จริง และในเวลานี้ นอกจากพ่อมดและนีโครแมนเซอร์ผู้เรียกวิญญาณให้กลับคืนมาจากโลกแห่งความตายแล้ว เขาพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในวงสังสรรค์ของเหล่าสมาชิกไร้ร่างที่สิงสถิตอยู่ในหนังสือและเครื่องเงินในเวิร์กช็อปสำหรับซ่อมหนังสือที่อยู่หลังบ้านของเบอร์แทรมที่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจอนุญาตให้เข้าไปใช้ได้ เนื่องจากตรวจสอบแล้วว่าไม่มีร่องรอยใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการก่อคดีอย่างอุกอาจของโจนาห์ แอดดิงตัน

เขาเป็นคนที่ไร้ซึ่งสัมผัสพิเศษเกือบจะสิ้นเชิง แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ด้วยคำแนะนำของเบอร์แทรมให้เขาลองมองไปที่ตู้กระจกสำหรับเก็บหนังสือเก่าในเวิร์กช็อปผ่านรูกลวงที่อยู่บนแฮ็กสโตน

เป็นประสบการณ์ที่แปลกแต่จริง และเขามั่นใจว่า เขาอยู่ในภาวะที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนทุกประการ แม้สมองจะเหนื่อยล้ามาจากการเป็นพยานในคดีที่อาชญากรหลบหนีฆาตกรรมตำรวจในบ้านของคนที่เขามาพักอาศัยอยู่ด้วยก็ตาม

“สวัสดีค่ะ คุณโธมัส” หญิงสาวหน้าตาน่ารักในชุดของสุภาพสตรีสมัยรีเจนซียิ้มให้เขา พร้อมกรีดนิ้วทักทายด้วยกิริยาของสาวยุคมิลเลนเนียม “ยินดีที่ได้รู้จักคนที่เบอร์แทรมชอบนะคะ” 

“เอลิซาเบธ ผมไม่อยากเย็บหนังสือพลาดนะ” เจ้าของชื่อที่เธอเรียกปราม หยุดมือจากการเย็บเล่มเข้าหนังสือด้วยการเย็บด้ายเส้นใหญ่ตรึงเข้ากับเชือกเส้นหนาที่ขึงไว้เป็นแกนตั้งเพื่อสร้างสันหนังสือ 

เธอยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะคิกกับสุภาพสตรีชราที่เบอร์แทรมแนะนำว่า ชื่อเฟลิซิตี้ที่สิงสถิตอยู่ในเครื่องเงินที่เธอทำหน้าที่ดูแลและทำบัญชีมาตลอดในฐานะหัวหน้าแม่บ้าน ความร่าเริงและเบิกบานของพวกเธอทำให้รัสเซลล์แทบไม่อยากเชื่อว่า พวกเธอเองก็เพิ่งผ่านพ้นช่วงเวลาอันเลวร้ายมาจากการพยายามขัดขวางแอดดิงตันและส่งสัญญาณเตือนพวกเขาให้รู้ตัวถึงการบุกรุกของฆาตกรศาสตร์มืดรายนี้มาเช่นเดียวกัน โชคดีที่วิญญาณของพวกเธอไม่ได้ถูกทำลาย แม้ว่าแอดดิงตันจะพยายามทำเช่นนั้นก็ตามที 

“ก็คุณชอบเขาจริง ๆ นี่นา” 

เบอร์แทรมมองหน้ารัสเซลล์ตาปริบ ๆ พร้อมทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก หูที่แดงอยู่แค่ครึ่งเดียวยิ่งแดงจนทั่วทั้งใบหู

“คุณอย่าเอาคำพูดใน Pride and Prejudice ที่คุณสิงอยู่มาแปลงตามใจชอบสิ เอลิซาเบธ”

  

“หรือไม่จริงล่ะคะ” เธอไม่ยอมแพ้ พลางลอยไปนั่งเท้าคางมองเบอร์แทรมที่หมดสภาพของการเป็นพ่อมดผู้น่าเกรงขามในคืนวันที่เผชิญหน้ากับโจนาห์ แอดดิงตันไปโดยสิ้นเชิง “พวกเราทุกคนยินดีกับการเริ่มต้นของคุณสองคนนะ”

“ขอบคุณ เอลิซาเบธ” นายตำรวจหนุ่มตอบ แม้จะรู้สึกแปลกนิดหน่อยเพราะเหมือนพูดกับอากาศ แต่ก็เป็นประสบการณ์การสื่อสารที่แปลกดี

เธออมยิ้มและเอียงศีรษะไปหาเจ้าของบ้านที่พวกเธอร่วมอยู่อาศัย “เอาอย่างคุณโธมัสบ้างสิคะ อย่ามัวแต่เขิน”

“ผมยอมแพ้แล้ว” พ่อมดยกสองมือขึ้นแทนการยกธงขาว “เลิกกวนผมที ไม่อย่างงั้น ผมคงทำงานไม่ได้”

ประโยคสุดท้ายของเธอทำให้รัสเซลล์ที่ถึงกับชะงักและปฏิกิริยาของเขาก็ทำให้เธอหยุดพูดทันที

เอลิซาเบธยกมือขึ้นแตะริมฝีปากเมื่อเห็นสีหน้าของนายตำรวจหนุ่ม เหลือบมองเบอร์แทรมและเขาสลับกันไปมา

“ฉันพูดอะไรผิดไปอีกหรือเปล่าคะ”

---------------------------------------------- 

To be continued >>> Day 30 : Haunted House / Cemetery