“คุณฟื้นแล้ว” ชายหนุ่มกล่าว

หมายความว่า เขาหมดสติไประหว่างที่สนทนากับอีกฝ่ายขณะเดินกลับไปยังที่พักอย่างนั้นหรือ

“อย่าเพิ่งลุก คุณควรนอนต่อ” เคลลีย์จับไหล่ของเขาและผลักเบา ๆ ให้เอนหลังกลับลงไปนอนเหมือนเดิม “คุณหน้ามืดระหว่างเดินกลับบ้าน เล็บกับปากคุณซีด มือเท้าเย็นมาก” 

“ยังดีที่คุณไม่พูดว่า ผมตื่นเต้นกับข่าวดีของตัวเองจนเป็นลม” 

เคลลีย์หัวเราะ และเอื้อมมือไปดึงชายผ้าห่มควิลท์ให้คลุมเท้าของเขาที่โผล่ออกมาจากปลายผืนผ้าห่ม

“คุณตัวสูงเกินไปหรือไม่ผ้าห่มของผมก็สั้นไปหน่อย”

“น่าจะเป็นอย่างแรก” 

เขารู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนขึ้นมานิดหน่อย เมื่อเห็นดวงตาสีฟ้าและรอยยิ้มกระจ่างของอีกฝ่าย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เกิดความรู้สึกเช่นนั้นมากเท่ากับความเอาใจใส่ของคนตรงหน้า ทั้งที่เขาเป็นคนแปลกหน้าที่รู้จักกันอย่างผิวเผิน แม้จะเรียกได้ว่าเป็นคนข้างบ้านกันก็ตาม แต่ทว่าเขาไม่ใช่เพื่อนบ้านที่ดีเลย เพราะตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาจมจ่อมอยู่กับความอึดอัดขัดข้องและอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง

“มีอะไรหรือเปล่า” 

คำถามของเคลลีย์ทำให้เขาตื่นจากภวังค์ และเพิ่งรู้ตัวว่า เขากำลังเหม่อมองมือของอีกฝ่ายที่วางอยู่เหนือผ้าห่มที่คลุมเท้าของเขาเอาไว้ สัมผัสที่ส่งผ่านผ้าห่มที่เย็บขึ้นจากผ้าสีต่าง ๆ ด้นเป็นลายตารางเต็มผืนอย่างประณีตเป็นความอบอุ่นในแบบที่เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่าเคยสัมผัส

“ผม...” เหมือนมีบางอย่างติดอยู่ในลำคอ “ผมอดนึกถึงตอนเป็นเด็กไม่ได้...” 

“ทำไมหรือครับ” เสียงของชายเจ้าของร้านหนังสือเก่านุ่มนวล แม้ไม่ได้คะยั้นคะยอให้เล่า แต่บางอย่างที่อยู่ในน้ำเสียงนั้นกลับกระตุ้นให้เขาอยากเปิดใจในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะพูดกับคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนได้อย่างประหลาด 

“ผมเคยกลัวมาก ๆ ถ้าตื่นมาเจอว่า ผ้าห่มไม่คลุมเท้า” เขาพูดออกมาแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ “มันเป็นความกลัวแบบเด็ก ๆ กลัวว่าถ้าเท้าโผล่ออกมาจากผ้าห่มแล้วจะมีปีศาจหรือตัวอะไรน่ากลัวมาจับเท้า แต่คงเป็นเพราะเท้าเย็นมากกว่า เลยรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรมาจับ” 

เป็นเรื่องน่าตลก เป็นเรื่องจริงจังของเด็ก ในขณะที่เป็นเรื่องไร้สาระเหลือเกินสำหรับผู้ใหญ่ 

“ผมก็เคยรู้สึกแบบนั้นนะ” เคลลีย์บอก “แม่เคยบอกผมว่า ให้ซ่อนเท้าไว้ในผ้าห่มให้ดี ๆ จะได้ปลอดภัยจากสิ่งที่มองไม่เห็นและโชคร้ายทั้งหลายจะได้ไม่มาเยือน” 

รัสเซลล์อดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ “ผู้ใหญ่หลอกให้เรากลัวจะได้ไม่เป็นหวัด เพราะห่มผ้าไม่เรียบร้อยมากกว่า” 

เคลลีย์ยิ้มให้เขา “คุณควรจะนอนพักต่ออีกสักหน่อย ผมจะไปอุ่นซุปมันฝรั่งกับลีกมาให้”

“ไม่ต้องก็ได้ แค่คุณพาผมจากในป่ามาถึงบ้านก็รบกวนคุณจะแย่อยู่แล้ว” เขารีบลุกขึ้นปฏิเสธ แต่ผลที่ได้รับกลับมาคือ หน้ามืดจนศีรษะแทบจะคะมำไปข้างหน้า “แย่ชะมัด ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย” 

“ไม่ต้องกังวลไปหรอก คุณโธมัส เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง พักให้สบายเถอะ” 

ชายเจ้าของบ้านประคองเขาให้ค่อย ๆ เอนหลังลงนอน ความมั่นคงของมือทั้งสองและกำลังแขนของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกว่า แม้ชายหนุ่มผู้นี้จะไม่ใช่คนตัวใหญ่มากนัก แต่ก็แข็งแรงอย่างน่าทึ่ง ถึงอย่างนั้นก็น่าประหลาดใจอยู่ดีที่อีกฝ่ายสามารถพาเขามาถึงที่นี่ได้ราวกับไม่มีอุปสรรคอันใดเลยแม้แต่นิดเดียว 

“รัสเซลล์... เรียกผมว่ารัสเซลล์ก็ได้” เขาบอก

“เบอร์แทรม” เจ้าของบ้านบอก “ผมไม่ค่อยชอบให้ใครเรียกผมว่าเบิร์ทเท่าไหร่” 

“ได้ ขอบคุณมาก เบอร์แทรม” เขายิ้มให้ ในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มตอบ และขอตัวออกไปจากห้อง

รัสเซลล์มองตามแผ่นหลังของเบอร์แทรมจนลับหายไปจากประตู ระบายลมหายใจยาว และหลับตาลงอีกครั้ง

ความอบอุ่นของผ้าห่มควิลท์ผืนใหญ่ที่นุ่มสบายทำให้เขาผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย 

เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขาสามารถหลับตาลงได้สนิททั้งที่ไม่ได้กินยานอนหลับหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เขาสามารถนอนหลับได้ยาวนานมากพอที่จะไม่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความหงุดหงิดและมึนงงไปตลอดทั้งวัน 

เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้ฝันร้าย และฝันนั้นดีงามเกินกว่าจะเป็นความฝันด้วยซ้ำไป... 

--------------------------------------- 

“แล้วไงล่ะครับ” เบอร์แทรม เคลลีย์ตอบกลับไปยังเจ้าของเสียงที่ปราศจากร่างกาย 

‘พวกเขา’ วนเวียนอยู่ในสตูดิโอสำหรับซ่อมและทำหนังสือที่แยกออกไปด้านหลังของบ้าน ‘คน’ เหล่านี้ไม่มีอันตราย ไม่สร้างความรำคาญ แต่ในบางครั้ง ก็ช่างซักช่างสังเกตตามประสาพวกว่างงานและไม่ต้องทำงานอีกต่อไปมากเกินไปหน่อย 

เธอพูดถูก... รัสเซลล์ โธมัสอ่อนแอทั้งด้านจิตใจและร่างกาย ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องดีเลย และนั่นคือเหตุผลที่เขาตัดสินใจยกผ้าห่มควิลท์ผืนใหม่เอี่ยมที่ญาติสาวของเขาส่งมาให้จากเคมบริดจ์ให้อีกฝ่ายหนึ่งใช้ห่มนอน

พลังของความตั้งใจดีที่แฝงอยู่ในทุกฝีเข็มที่เย็บด้นด้วยมือลงไปบนผืนผ้าที่ซ้อนกันสามชั้นจะช่วยเยียวยาความทุกข์และความป่วยไข้ของคนที่ได้ห่ม และถ้าหากคนคนนั้นได้หลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่มควิลท์เป็นครั้งแรกและฝันไป ความฝันนั้น ไม่เพียงเป็นความฝันที่ดี แต่จะเป็นความฝันที่จะเป็นจริงในอนาคต

เบอร์แทรมพยักหน้า 

“มีบางอย่างที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เกิดขึ้นกับเขาก่อนหน้านี้ และดูเหมือนว่าบางสิ่งที่ที่ว่าจะตามหาเขาจนเจอแล้ว”

เขาโบกมือห้าม ก่อนที่เสียงจากร่างโปร่งแสงนั้นจะทันได้กล่าวให้จบประโยค

“ผมจะพยายาม”