เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
The Wizard Next Doorpiyarak_s
Day 1 : Leaves
  •  ฤดูใบไม้ร่วงกำลังคืบคลาน ท้องฟ้าสีเทาที่มีแต่ความหนาวเย็นจากสายลมและละอองฝนเข้าแทนที่ความสดใสของฤดูร้อนที่หายไปพร้อมกับดอกไม้ดอกสุดท้ายที่เหี่ยวเฉา ใบไม้เปลี่ยนสีจากเขียวสดสว่างเป็นสีแดง เหลือง ส้ม เหมือนเปลวไฟที่เผาผลาญผืนป่ามากกว่าการผลิบานครั้งที่สองของต้นไม้ ไม่เช่นนั้นก็เป็นแรงหายใจเฮือกสุดท้ายเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับสูญไปพร้อมกับใบไม้ใบเก่าที่โรยราและร่วงหล่นจากกิ่งก้านที่กลายเป็นเสมือนมือปีศาจที่แผ่กิ่งเปลือยเปล่าไปอีกนานนับเดือน 


    เป็นการมองโลกในแง่ร้ายเอามาก ๆ ... เขารู้ตัวดี แต่ความขุ่นมัวของอารมณ์ในเวลานี้ ไม่มีอะไรที่ช่วยบรรเทาให้เบาบางลงได้เลยแม้แต่การเดินเล่นในชนบทในช่วงปลายร้อนต้นใบไม้ร่วงที่เคยชอบ


    บาดเจ็บจนต้องนอนโรงพยาบาลอยู่เป็นเดือนยังไม่พอ ยังถูกพักงานชั่วคราวเพราะถูกร้องเรียนจากทนายที่พ่อแม่ของคนร้ายฟ้องว่า เขาใช้ความรุนแรงกับคนร้ายเกินกว่าเหตุ แม้โดยสถานะของเขาจะอยู่ระหว่างการพักฟื้น แต่ก็เป็นการพักที่วิตกกังวลอยู่ทุกขณะจิต การถูกตั้งกรรมการสอบข้อเท็จจริงไม่ใช่เรื่องสนุก และจากประสบการณ์ที่เคยถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องกับการสอบข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการปฏิบัติหน้าที่ของพวกเดียวกันก็ไม่ใช่เรื่องน่าภาคภูมิใจเลยแม้แต่นิดเดียว


    มันทำร้ายคู่หูของเขาจนยับเยิน เขายอมรับว่าตัวเองโกรธและตกใจ เมื่อมันกระโจนเข้ามาหาเขา เขาก็ตอบโต้มันด้วยสองมือเปล่า ทุกอย่างชุลมุนไปหมด ก่อนที่ความวุ่นวายจะสงบลง และเขาพบว่าไอ้หมอนั่นนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นข้าง ๆ เขา มือของเขาแตกยับ เช่นเดียวกับใบหน้าของมัน เสียงหายใจผิดปกติของมันทำให้เขารู้ว่า เขาทำซี่โครงของมันหัก แต่ในขณะเดียวกัน มีดของมันก็เสียบอยู่ระหว่างซี่โครงของเขาเหมือนกัน


    ไอ้เศษสวะนั่นไม่ตาย เป็นโชคดีและโชคร้ายของเขาไปพร้อมกัน แต่ค่อนไปทางโชคร้ายเสียมากกว่า
    เขาถอนใจยาว ก่อนสูดลมหายใจเข้าลึก วางมือลงเหนือลำต้นของต้นโอ๊คใหญ่ วางมืออีกข้างหนึ่งเหนือหน้าท้อง แผลผ่าตัดภายนอกสมานแล้ว แต่แผลภายในยังไม่หายดีนัก บาดแผลจากการถูกแทงอีกแผลที่อกซึ่งลึกถึงปอดทำให้เขาหายใจได้ไม่เต็มที่เท่าแต่ก่อน


    จนวันนี้แล้ว ก็ยังไม่มีข่าวความคืบหน้าเกี่ยวกับผลการพิจารณาข้อเท็จจริงเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำลงไปในวันนั้น


    ลมตุลาพัดวูบ ใบไม้ร่วงร่วงกราวจากต้น


    เขาเงยหน้าขึ้นมองใบไม้สีแดง ส้ม เหลือง และน้ำตาลปลิวตามลม


    “ลองยื่นมือออกไป แล้วรอจับใบไม้ที่ร่วงลงมาให้ได้สิครับ” 


    เสียงหนึ่งที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้เขาสะดุ้งเฮือก


    เขาแน่ใจว่าตลอดเวลาที่ยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้นนอกจากเขา หูของเขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครรายผ่านเข้ามาเลยแม้แต่นิดเดียว


    “ลองทำอย่างที่ผมพูดสิ” เสียงนั้นย้ำอีกครั้ง


    “ทำไมผมต้องทำแบบนั้น”


    “เถอะน่า” ผู้ชายคนนั้นบอก ยังคงยิ้มละไม แม้จะถูกเขาถามย้อนด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรนัก


    เขาขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า


    ถึงหมอนี่จะดูเพี้ยน แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่า คนคนนี้ไม่น่าจะเป็นคนเลวร้าย และเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขาอยากกลับมาเชื่อความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง


    ลมพัดมาอีกระลอกหนึ่ง คลื่นใบไม้ส่งเสียงเหมือนน้ำทะเลที่ถูกซัดเข้าฝั่ง เขายื่นมือออกไปตามคำบอก
    ใบไม้ใบหนึ่งลอยเข้ามาใกล้ เขากำมันเอาไว้ในมือ


    สัมผัสของใบไม้สีเหลืองที่ยังคงมีความอ่อนนุ่มของความชุ่มชื้นจากฤดูร้อนหลงเหลืออยู่ทำให้เขายิ้มออกมาได้


    เขาก้าวไปข้างหน้า เหมือนเด็กชายที่กำลังตื่นเต้นกับของเล่นใหม่


    จากนั้น ใบไม้ใบแล้ว ใบเล่า ก็เข้ามาอยู่ในมือของเขา


    ไร้สาระ แต่เป็นความสำเร็จเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้เขาพอจะยิ้มออกมาได้บ้าง


    “คุณรู้ไหม เขาว่ากันว่า ถ้าจับใบไม้ที่ร่วงลงมาจากต้นในฤดูใบไม้ร่วงได้ ใบไม้แต่ละใบที่คุณคว้าสำเร็จ คือ ตัวแทนของเรื่องดี ๆ ที่จะผ่านเข้ามาในชีวิตของคุณนับแต่นี้ต่อไป” 


    คนแปลกหน้ากล่าวขึ้นหลังจากเงียบมองเขาไล่คว้าใบไม้อยู่นาน แต่ไม่ทันที่เขาจะกล่าวตอบ โทรศัพท์ในกระเป๋าแจ็คเก็ตก็สั่นและส่งเสียงเรียกให้เขาตอบรับ


    สิ่งที่ปลายสายบอกกลับมาเป็นข่าวดีที่สุดเท่าที่เขาได้ยินมา ดีเสียจนเขานึกว่าตัวเองฝันไป


    ผลการสอบข้อเท็จจริง กรรมการทั้งชุดเห็นเป็นเอกฉันท์ว่า เขาทำไปเพื่อป้องกันตัวเองและปกป้องคู่หู และการกระทำนั้นเป็นการกระทำที่ไม่เกินกว่าเหตุ ไม่เป็นการใช้ความก้าวร้าวรุนแรง และทนายที่ดันทุรังจะฟ้องเรียกค่าเสียหายจากเขาให้ได้เริ่มมีท่าทีว่าจะถอย เพราะสิ่งที่ได้อาจไม่คุ้มเสีย แต่ทั้งนี้ เขายังคงต้องลาพักเพื่อรักษาสุขภาพต่อไปอีกเดือนหนึ่งเช่นเดิม 


    เขาวางสายโทรศัพท์และเก็บมันเอาไว้ที่เดิม หันไปมองชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ยืนมองเขาอยู่พร้อมรอยยิ้ม
    มันอาจเป็นความบังเอิญ แต่เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า ความบังเอิญนั้นได้จังหวะเหมาะสมเกินไป


    “คุณเป็นใคร” เขาเอ่ยปากถาม รู้ว่าเป็นคำถามที่ค่อนข้างไร้มารยาท แต่เขาก็ถามออกไปแล้ว


    ชายหนุ่มผู้นั้นยิ้มให้เขา และยื่นมือออกมาหาเพื่อสัมผัสทักทาย


    “ผมชื่อเบอร์แทรม เคลลีย์ เป็นเพื่อนบ้านของคุณ ยินดีที่ได้รู้จัก” 


    To be continued >>> Day 2 Blanket



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
salmonrism (@salmonrism)
น่าสนใมากค่ะ ติดตามนะคะ?
ยย.เองจ้า (@two64okeydokey)
น่ารักมากเลยค่ะ แง๊งงงงงง พี่ส้มมมม น้องยังเชื่อเรื่องใบไม้อยู่เลย กลีบดอกซากุระก็ด้วย
piyarak_s (@piyarak_s)
@two64okeydokey แง ขอบคุณค่ะ มันเป็นความเชื่อที่น่ารักดีนะคะ ><
bullettransth (@bullettransth)
เป็นใต้ต้นไม้ที่ดูสีชมพูมากกว่าสีของฤดูใบไม้ร่วงอีกค่ะ
piyarak_s (@piyarak_s)
@bullettransth สีชมพูด้วยบรรยากาศสินะคะ :)
smile515903 (@smile515903)
เป็นการพบกันที่น่ารักนะคะ ;-;
piyarak_s (@piyarak_s)
@smile515903 มุ้งมิ้งมากเลยค่ะ ><