“แบร์”

“หือ”

“ไอ้แบร์….“

แฮซผลักผมเข้าให้

สองนิ้วชี้ตาสองข้างแล้วกลับมาที่ผม



"ไอ้คุณแบร์ครับ” เสียงคำลงท้ายเพราะแปร่งหูแทบจะทำให้ผมหยุดฟังมันจริงจัง 



หัวที่หมอกควันโดปามีนลงหนาจัดนี่หาทางออกยากชะมัด



(ใช่ว่าผมจะอยากออก–)



รู้ตัวอีกที ผมก็ยืนพิงล๊อกเกอร์ฝั่งหนึ่ง มือกำนวมมวยอยู่ข้าง ส่วนผ้าขนหนูพาดบ่าลงไปกองกับพื้น



“ตะกี้มึงฮัมเพลง ละต่อยทีซัดกูซะหมอบทุกยก–”



แฮซจ้องผมจากแถวล๊อกเกอร์ฝั่งตรงข้ามของห้อง



ตาคอยสอดส่องพิรุธจากตาผม



อย่างกับว่าสิ่งที่จับต้องไม่ได้จะปรากฏให้เห็นถ้าเพ่งมองหนักพอ



“–ใครอะไรสิ่งใดเกิดกับมึงมิทราบครับ”



ฉากเมื่อเย็นวานเล่นรัวเร็วผ่านตา ราวหนังสั้นที่ถูกกรอด้วยความเร็วสูง



ผมย่ำเท้าอยู่กับที่ ยอมสบตาแฮซ



ได้ยินตัวเองทำเสียง ‘หึ’ ในลำคอ



“ก็พี่นาย–”



เจ้าเพื่อนสนิทหายใจฮวบใหญ่ โผเข้ามาเขย่าไหล่ผม



“มึงจะบอกว่า–”



ช่างบ้าที่น้ำเสียงตกใจของมันตอนนี้ฟังเพราะกว่าคำสุภาพไหนๆ



“อือ”



ผมขยิบตา พยายามแกะแขนมันออกจากตัว แต่แฮซกลับจับผมแน่นขึ้น



“มึงอย่าบอกว่า–”



หนุ่มสถาปัตย์ไหวตัวหลบทันก่อนผมจะเฮดบล๊อกมัน กลายเป็นยืนเกาหัวยิกๆ ต่อหน้าผมแทน



“ไม่ต้องมาโกหก”



หากสายตางุนงงที่มองผมเต็มไปด้วยคำถามนับล้าน



ชนิดถ้าสกิดมันอีกนิด เครื่องหมายคำถามคงหล่นออกจากลูกตา



ผมโยนนวมทิ้งที่ม้านั่งไม้กลางห้อง ฮัมเพลง 'my junk’ เบาๆ



“กูจะโกหกมึงเพื่อ–”



แค่หลับตา เสียงครางของพี่นายก็แว่วเข้าหูแล้ว



—-



ห้องล๊อกเกอร์เงียบสงัด ไร้คน ผมเดินลากเท้าหนักๆ ออกจากบริเวณอาบน้ำ ตัวเปล่าเว้นผ้าขนหนูที่พันเอวไว้



“ชมแต่พี่ เราเองก็เก่งใช่เล่นนี่”



ผมหยุดที่มุมห้อง เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเจ้าของเสียงยืนพิงประตูห้องอยู่



“พี่นาย–”



พระเอกละครเวที(ที่เพิ่งลาโรงไป) ส่ายหน้า เสยผมหยิกยุ่งนั้นให้ยุ่งขึ้นไปอีก



“พี่–ว่าจะมายินดีด้วยที่เราชนะแมทช์” พี่นายพูดยิ้มๆ 



รู้สึกตัวอุ่นขึ้นมาใต้สายตาพี่นาย ทั้งๆที่เพิ่งอาบน้ำเย็นระดับขั้วโลกไปแท้ๆ



“ไม่คิดว่าห้องจะร้างขนาดนี้” เมลคิออลของผมก้าวเข้ามาครึ่งทาง ข้างฝั่งล๊อกเกอร์เดียวกับที่ผมยืนอยู่



—



“พี่นายแม่งร้ายว่ะ” แฮซตบเข่าฉาด ผมนั่งพิงหลังล๊อกเกอร์ เหยียดขายาวกับพื้น ไอ้แฮซเท้าคางอยู่บนม้านั่ง พร้อมรับประทานเผือกเรื่องผมแทนข้าวเย็น



“ทำมาเป็นไม่ร่งไม่รู้!” มันบ่น “เย็นขนาดนั้นหลังแมทช์ ก็ไม่มีใครอยู่ละว้า…”



เอียงตัวมาใกล้ ดีดกล้ามหน้าท้องผมดัง ป้าบ!



“แต่ถ้าพ่อเทพบุตรอยากเป็นอมตะวิธีนี้ ใครจะไปห้าม”



ผมเขม่นมองมัน



“ไอ้นี่ มึงจะฟังต่อมะ”



—-



“ถ้าแบร์ยังไม่พร้อม–” เสียวในหัวใจ เมื่อรู้สึกตาพี่นายไล่ตามตัวผมแต่หัวจรดเท้า



พี่นายเพิ่งจะเริ่มเรียกชื่อเล่นผมสองสามวันที่ผ่านมา



ครั้งแรกที่ได้ยินผมแทบสำลักมาร็อคชิโน่คาร้านกาแฟใจกลางลอนดอน (ต่อหน้าพี่นายอีกนั่นแหละ)



“–พี่ไปรอข้างนอกก่อนได้นะ”



—-



“มึ๊งงงงง" ไอ้แฮซทำเสียงสูง “เค้าแ-กมึงทางสายตาแล้วมั้ย–”



มันหัวเราะเสียงดัง



“ประโยคอ่อยชัดๆไอ้เ-ี้ย!”



ผมเลียริมฝีปาก นึกถึงรสปากคู่นั้นที่ผมบรรจงจูบเมื่อเย็นวาน



—-



ยอมรับว่าผมเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาพี่นายเอง โอบร่างจากข้างหลัง แล้วแอบพักคางที่ไหล่พี่เค้า



“เห็นหน้าพี่ก็หายเหนื่อยแล้ว…” ผมอ้อน จูบเบาๆที่ฐานคอ “…อยู่ต่อสักพักนะฮะ–“



พี่นายปล่อยให้ผมกอด ยอมเอนคอให้ผมซุกไซ้ 



ไฟเขียวเปิดทางขนาดนี้แล้ว จะรออะไรอีก 



หอม กลิ่นผิวขาวๆที่ผมพรมจูบตรงซอกคอ 

หวาน กับเสียงครางเบาๆใต้ลมหายใจของพี่นาย เมื่อปากผมสัมผัสจุดอ่อนที่คอเข้า



ฝ่ามือผมค่อยๆไล่ลงอกพี่นาย ปลดกระดุมเสื้อขาวตัวบาง พอดีเจ้าตัวหันกลับมาหาผม

ช่วยถอดเสื้อออก สองมือประคองแก้มผมไว้ 



ริมฝีปากหาปากของผมจนเจอ



เหมือนเราเต้นรำถอยหลังไปชนล๊อกเกอร์

หลังเปลือยเปล่าของพี่นายกระทบตู้สีแดงดัง โครม! ขณะเราทั้งคู่ยังหลับตา

รู้รสแต่ปากของกันละกันในความมืด



— —



“งั้นที่เค้าเม้าท์กันเรื่องพี่นายใส่ผ้าพันคอในห้องเรียน…” ไอ้แฮซอ้าปากค้าง



ผมยักไหล่ นิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเอง



“เออ ฝีมือกู.”


———


notes: ฟฟฟฟฟฟ

เขียนมากกว่านี้จะเลือดออกหมดตัวค่ะ

แอบติดภาษาด้วย อยากบรรยายให้สลวยกว่านี้ แต่สู้อังกฤษที่ลื่นกว่าไม่ไหว
ติดประโยคทีนี่เขินไปนาน555 เหมือนภาพค้างในหัวเลย

รอติดตามตอนต่อไป: lollipop สีลูกกวาดนะคะ <3

x