หน้าม้า ตากลม ผิวขวา ตาเเป๋ว คือลักษณะของคนที่อยู่ตรงหน้า ร่างกายถูกปกปิดด้วยชุดนักเรียน ของสัมภาระต่างๆถูกจัดเก็บไว้ในกระเป๋าสะพายข้าง
“พี่ครับ เอางานมาส่ง” นักเรียนรุ่นน้องยื่นสมุดสเก็ตให้พร้อมกับกระดาษวาดรูปอีกหนึ่งเเผ่น จีวอนหลุดจากภวังค์ โดยมีรุ่นน้องคนหนึ่งเข้ามาดึงกระชากให้ออกมาจากความคิดของตัวเอง
“ครับ เดี๋ยวพี่เอาบัตรมาเช็ค เอ่ เราเหลืออีกกี่คลาสนะ 2 ปะ”
“คิดว่านะครับ ไม่แน่ใจ”
อันที่จริงจีวอนก็ไม่ได้เรียกตัวเองว่าอาจารย์สอนศิลปะอะไรมากมายเพียงเเต่ช่วงเรียนจบอยากลองทำงานที่ตัวเองรักดูบ้างก่อนที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ ซึ่งถือว่าประสบความสำเร็จ บางวันมีเด็กน้อย สาม สี่ ขวบ มาเรียนบ้าง บางวันก็มีเด็กวัยรุ่น มัธยมต้น มัธยมปลาย มาเรียนเพื่อเก็บฟอร์ต โดยส่วนใหญ่ทุกคนจะเรียกเขาว่า ‘ครูพี่จีวอน’
“นี่ครับ กลับบ้านดีๆนะครับ”
“ขอบคุณครับ” จีวอนยื่นบัตรสมาชิกให้กับลูกค้า จะเรียกว่าลูกศิษย์ก็ไม่ได้ผิดอะไร หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อย เวลาเกือบ 2 ทุ่ม เขาก็เตรียมเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ทั้งสีน้ำ สีน้ำมัน กระดาษดราฟ กระดาษหนังสือพิมพ์ที่วางเกลื่อนกราดเต็มห้อง ไม่นานนัก ฝนตกลงมาห่าใหญ่ จีวอนไม่ได้มีปัญหาอะไรเพราะเจ้าตัวมักจะขับรถมา จีวอนเดินไปยังที่จอดรถข้างตึกเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
ห้องที่ถูกจัดเรียบร้อยในเมื่อคืนตอนนี้อยู่ในสภาพเหมือนมีพายุขนาดย่อมๆเกิดขึ้น ในช่วงเช้า เด็กน้อยวัยอนุบาลมักจะมาเรียนศิลปะ ผู้ปกครองมากมายนั่งรอลูกหลานที่คาเฟ่ บ้างก็ไปทำธุระเเล้วกลับมาในตอนหลัง จีวอนนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์นั่งมองความภาคภูมิใจของตัวเอง วันนี้เป็นการฝึกแยกโทนสี จีวอนนั่งมองเด็กน้อยช่วยกันผูกผ้ากันเปื้อน
“ครูพี่ครับ ผูกผ้ากันเปื้อนให้ได้ไหมครับ”
“มาสิ”
บ่อยครั้งที่รูปของจีวอนจะถูกโพสต์ลงในโลกโซเชี่ยล เหตุผลหลักๆก็คงจะเป็นรังสีความเอ็นดูจากเป็นความใจดีของเจ้าตัวและความหน้าตาดีที่หลายคนต้องพูดถึงหากกล่าวถือจีวอน รูปน่ารักๆมากมายทั้งเวลาจีวอนยิ้ม อยู่กับเด็ก ถือว่าเป็นอะไรที่สามารถเติมเต็มและเรียกรอยยิ้มให้กับผู้ปกครองเเละในหมู่วัยรุ่นมากมาย
“ครูพี่ครับ มีคนมาหา”เด็กน้อยกล่าวพร้อมกับเดินไปหากลุ่มเพื่อนเพื่อลงมือทำงานที่ครูผู้สอนสั่ง
จีวอนเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อต้อนรับลูกค้าใหม่
“สวัสดีครับ สนใจลงเรียนตัวไหนดีครับ” หน้าม้า ตากลม ผิวขวา ตาเเป๋ว คือลักษณะของคนที่อยู่ตรงหน้า ร่างกายถูกปกปิดด้วยชุดนักเรียน ของสัมภาระต่างๆถูกจัดเก็บไว้ในกระเป๋าสะพายข้าง ต้องใช่เเน่ๆจีวอนสบสายตากับคนตรงหน้า ราวกับทุกอย่างหยุดหมุน
“สนใจคอร์สวาดภาพลายเส้นครับ”
“ได้ครับ รายละเอียดตามโบรชัวร์ จะเดินดูบรรยากาศก่อนก็ได้”
“งั้นผมขอลองดูบรรยากาศ”
“ได้ครับ กระเป๋าจะวางไว้ที่ล็อกเกอร์หรือเอาไปด้วยก็ได้นะครับ ส่วนรองเท้ารบกวนถอดหรือสวมถุงคลุมรองเท้านะครับ” จีวอนเเนะนำเเละบอกกล่าวข้อปฏิบัติที่เจ้าตัวกำหนดเพราะเขาเป็นคนที่ค่อนข้างรักความสะอาดเเต่ชอบงานศิลป์
“จริงสิ ผมจีวอนนะครับ เป็นครูเเละเจ้าของที่นี่”
“ผมฮันบิน คิมฮันบิน”
“โอเคครับคุณฮันบิน..ในด้านนี้เป็นโซนของห้องวาดรูป พื้นที่ตรงกลางถูกเว้นว่างสำหรับให้โมเดลและเก้าอี้รอบๆถูกจัดให้เห็นเป็นเเบบ 360 องศาเพื่อให้ทุกคนได้เห็นในมุมองศาของตัวเองที่ชัดเจน..” จีวอนพูดพร้อมบรรยายในขณะที่พาลูกค้าใหม่ชมบรรยากาศรอบๆ พวกเขาเดินผ่านห้องที่มีเด็กน้อยจำนวนมากนั่งผสมสี เขาชวนฮันบินเข้าไปในห้องนั้นเพื่อดูบรรยากาศที่ไม่ตึงเครียดจนเกินไป
“ส่วนนี่เป็นอีกห้อง ในส่วนนี้ช่วงเช้าจะเป็นสำหรับเด็กน้อย ในช่วงบ่ายจะเป็นสำหรับทุกวัย เเละช่วงเย็นจะเป็นสำหรับน้องๆที่ต้องการเก็บพอร์ตครับ เราจะเรียนกันห้องนี้”
“สวยไหมคะครูพี่จีวอน มินนี่เเยกสีเองเลยนะ”
“เก่งมากครับมินนี่ ครูพี่กำลังคุยงานอยู่นะ เดี๋ยวมาดูนะครับ” จีวอนพูดขณะย่อตัว เด็กน้อยยิ้มรับเเละให้ความสนใจกับคนด้านข้าง
“แล้วพี่คนนี้..พี่คนนี้เอาสีมาวาดเเขนครูพี่จีวอนหรอ ลงโทษให้ไปล้างจานสีเลย เหมือนตอนที่จุนเน่เอาสีมาวาดเเขนจีนาน”
“ฮ่าๆ พี่คนนี้ยังไม่ได้ทำผิดเลยนะครับ ครูคงเปื้อนตอนมาสอนเราเเหล่ะ” จีวอนพูดพลางๆถูเเขนที่เปื้อนสี เด็กน้อยในตอนนี้ให้ความสนใจกับฮันบินเเทน ฮันบินที่อยู่ด้านหลังของจีวอนในตอนเเรกตัดสินใจทำความรู้จักกับเด็กๆ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกมาภายนอกเพื่อพูดคุย
“เป็นไงบ้างครับ โอเคไหม”
“น่าเรียนมากเลยครับ” ฮันบินยิ้มพลางเกาท้ายทอย จีวอนยิ้ม
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ ปล่าวครับงั้นลงเรียนเลยครับ”
“ได้ครับ เชิญที่เคาน์เตอร์เลย”
เอกสารมากมายทั้งใบเสร็จ โบรชัวร์ถูกขีดเขียนให้เห็นถึงลายละเอียดเพื่มเติม ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ฮันบินบอกลาส่วนจีวอนก็กลับไปยังห้องที่ตอนนี้ถูกเด็กน้อยครอบครอง
เวลาผ่านไปเร็วเหมือนฝัน ไม่นานมากนัก นักเรียนมากมาายต่างทะยอยกันเก็บของ บ้างก็ยืนรอรถ บ้างก็นั่งรอผู้ปกครอง จีวอนนั่งพักที่เคาน์เตอร์สักพัก วันเวลาผ่านไปรวดเร็วก็จริงเป็นสัตจธรรมเเต่ทำไมวันนี้มัันผ่านไปเร็วเเปลกๆ หรือคำพูดที่ว่า "วันเวลาเเห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ" มันเป็นเรื่องจริง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in