เคยเป็นบางมั้ย เมื่อทุกอยากถูกเดิมพันด้วยความอยู่รอด คงมีถนนมากมายปรากฏขึ้นต่อหน้าคุณ การเดิมพันครั้งนี้อาจจะไม่ใช้ความอยู่รอดเฉพาะตัวเรา แต่เป็นครอบครัว พ่อ แม่ คุณคงคิดหนักเลยสินะ

เราเคยผ่านเหตุการณ์นี้เมื่อตอนอายุ 20 ต้นๆ มีถนนปรากฏขึ้นมาพร้อมกันสองเส้น 

ด้วยความกดดันทุกอย่างในตอนนั้นทำให้ฉันต้องเลือกถนนเส้นที่2 เราตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อ รู้สึกเสียใจนะ แต่ทำยังไงได้ล่ะ

เราวาดฝันถนนเส้นนั่นไว้อย่างสวยงามด้วยคำพูดของรุ่นพี่ "ฉันทำงาน ฉันจะมีเงิน และมีโบนัส" แต่ในความเป็นจริงเมื่อวางเท้าลงบนถนนเส้นที่สองรู้สึกได้เลยว่าถนนเส้นทางนี้คงไม่ได้สวยงามอยากที่คิด

ในช่วงต้นของการเดินทางถนนเส้นนี้เป็นถนนลาดยาง บริเวณข้างทางที่มีดอกไม้สีสดใสเกิดขึ้นทั้งสองฝั่ง อากาศเย็นสบายมีลมพัดผ่านไปมา แต่เมื่อเดินไปไม่ถึง 1 กิโลเมตรมันกับมีหลุมขนาดใหญ่ขวางอยู่ตรงหน้า เมื่อมองลงไปมีแต่ความมืด ไม่มีที่สิ้นสุดของก้นหลุม เดินทางมาไม่เท่าไหร่ก็เจอทางตันซะแล้ว แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความหวังเล็กๆอยู่บ้าง มีเส้นทางเล็กๆบริเวณขอบปากหลุม มันเสี่ยงที่จะเดินไป แต่ก็เดินย้อนกลับไปไม่ได้เพราะเส้นทางนั้นหายไปแล้ว

เหมือนความหวังเล็กๆจะพาให้เราผ่านมาได้ เมื่อมองทอดสายตาออกไป ถนนเส้นนี้กลายเป็นถนนรุกรังไปซะแล้ว มีหลุมมากมายเหมือนกับผิวของดวงจันทร์ มีหนองน้ำ และพื้นที่เปียกแฉะ เท้าที่เคยสะอาดตอนนี้เต็มไปด้วยโคลนตม และบาดแผลจากก้อนกรวด

ร่างกายเริ่มอ่อนแอ่จากสภาพแวดล้อมที่มีถึงสามฤดูในเวลาไม่กี่ชั่วโมง แต่ยิ่งเดินไปไกลเท่าไหร่ก็ยังมองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง มีเพียงหมองสีขาวขุ่นปกคลุมยังเส้นทางข้างหน้า ถ้าเป็นอย่างนี้จะต้องไปที่ไหนกัน ต้องเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้เหรอ

นี้ก็ผ่านมาเกือบ 3 ปีแล้ว เรายังจำความรู้สึกนั้นได้ดี มีคำถามมากมายที่ทำให้ฉันท้อ ไม่รู้ว่าต้องการอะไร คิดแค่อยากได้เงินเพื่อเลี้ยงครอบครัว เราไม่มีความสุข ยิ่งทำยิ่งเหนื่อย ความลำบากในตอนนั้นเงินก็ช่วยเราไม่ได้ เพราะสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ เราเครียด และหวาดกลัว สถานที่แห่งนั่นน่ากลัวจนไม่กล้าออกไปไหน ที่ที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนั้นคือห้องสี่เหลี่ยม มีแต่กำแพง ประตู และหน้าต่าง ที่ปิดกั้นเราจากโลกภายนอก เราอยากกลับบ้าน อยากออกจากกรงสี่เหลี่ยมนี้ แต่ก็ยังมีสิ่งที่ต้องคิดหนัก ถ้ากลับไป พวกเขาจะเข้าใจถึงเหตุผลที่กลับมามั้ยนะ 

สุดท้ายสิ่งที่เรากลัวที่สุดก็คลี่คลาย พวกเขาเข้าใจการกลับมาของเรา เมื่อมีเวลาอยู่กลับตัวเองก็ต้องมานั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องเป้าหมายในชีวิต ประสบการณ์ในครั้งนั่นเราไม่อยากให้มันสูญเปล่า เรามีภูมิต้านทานเกี่ยวกับเรื่องความลำบาก การจัดการสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ เราอยากมีเป้าหมายของชีวิตที่ชัดเจนขึ้น เรายังไม่กลัวที่จะเดินบนถนนเส้นใหม่ อยากไปให้ถึงจุดหมายที่ตั้งเอาไว้

เราเชื่อว่าการที่ไม่มีจุดหมายที่แท้จริงมันคือการเดินทางที่ไร้ประโยชน์ เสียเวลา และพลาดโอกาศ เราควรมีจุดหมาย แม้ว่าเส้นทางนั้นจะเดินทางลำบากแค่ไหน แต่อย่างน้อยก็ยังมองเห็นปลายทางที่ต้องไปให้ถึง

ฝากถึงเพื่อนๆ ที่กำลังหลงทางหรือว่าเส้นทางที่คุณเลือกเดินกำลังอยู่ในช่วงที่ลำบาก ผ่านมันไปให้ได้นะ ถ้าคุณทำได้ คุณจะมองเห็นเป้าหมายหรือปายทางที่ชัดเจนขึ้น สู้ๆนะ