เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
⌜ #จนวบ17 ⌟jorjorjorx2
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน day4; seven



  •      เรือยอร์ช 7 ลำ     
         ทอดสมอเรียงเป็นระเบียบอยู่เหนือน่านน้ำสีคราม     
         ข้างตัวเรือ มีตัวอักษรแสดงความเป็นเจ้าของเด่นชัด

         PACIFIC SONG

         เรือยอร์ชเหล่านี้     
         เป็นหนึ่งในของสะสม     
         ของผู้บริหารบริษัทเดินเรือขนาดใหญ่

         แม้อายุการทำงานในวงการจะไม่มากนัก     
         แต่มากฝีมือจนเป็นที่ยอมรับในวงกว้าง

         ซงมิโน

         ฉายา วาฬเพชรฆาต แห่งธุรกิจเดินเรือ

         เจ้าตัวได้มาก็เพราะฝีมือของตัวเองทั้งนั้น
         มีไหวพริบ และการเอาตัวรอดอย่างร้ายกาจ
         ทำให้เหล่าบรรดาคู่แข่งต่างหวั่นเกรง
         ไม่กล้าโผล่มาปะทะกันซึ่งๆ หน้าซักเท่าไหร่

         ทำให้ช่วงนี้นักธุรกิจหนุ่มสุดฮอต
         มีเวลาว่างมากพอที่จะเอาเรือยอร์ช 1 ใน 7 ลำดังกล่าว
         ออกมาล่องบนผืนมหาสมุทรในยามนี้

         ยื่นเรื่องฝากงานไว้กับเลขาคนสนิท
         ก่อนจะลาพักร้อน 7 วันเต็ม
         หลังจากที่ตรากตรำทำงานหนักมาหลายปี
         เพื่อให้บริษัทมีความมั่นคง
         ตอนนี้ก็คงถึงเวลาที่มิโนต้องพักสมองเสียบ้าง

         "อ๊ะ.."

         เสียงครางหวานดังลอดริมฝีปากบาง
         บิดเร้าด้วยความกระสัน
         เมื่อยอดอกโดนครอบครองด้วยริมฝีปากร้อน
         ผิวเนียนขาวถูกจับยึดจนแดงเป็นปื้น
         ใบหน้าเรียวเชิดสูงตามแรงอารมณ์ที่พุ่งทะยาน

         "คุณซง! อย่าแกล้งเรา"

         "ฉันเคยบอกนายไปแล้ว
         ถ้าอยู่กันสองคน นายต้องพูดว่ายังไง"

         ผละใบหน้าคมคายออกจากยอดอกสีอ่อน
         เลื่อนกระซิบแหบพร่าข้างใบหู
         เอ่ยย้ำเตือนในสิ่งที่เคยตกลงกันไว้

         มือหนาสีคาราเมลลูบไล้ผิวเนียนนุ่มมือ
         สะกิดหยอกล้อตุ่มไตบนหน้าอกแทนริมฝีปาก

         "อ๊า.. แด๊ด.. แด๊ดดี้อย่า อื้อออ..
         อย่าแกล้งเค้า"

         เสียงครางหวานยังคงเล็ดรอดให้ได้ยินเป็นระยะ
         ซงมิโนยกยิ้มพอใจ
         คนตรงหน้าทำให้เขาอยากจะหยุดยาวไปอีกหลายๆ วัน


         องซองอู

         นายแบบหนุ่มสุดฮอต
         เป็นที่หมายปองและสนใจมากพอควร
         ถึงจะไม่ได้เป็นเบอร์ 1 ของประเทศในเวลานี้

         แต่สำหรับนักธุรกิจอย่างมิโน 
         ซองอูคือเบอร์ 1 เสมอมา

         มิโนและซองอู
         รู้จักกันผ่านงานเลี้ยงขอบคุณสปอนเซอร์
         ซึ่งเป็นงานที่มิโนเข้าร่วมด้วย

         วันนั้น..
         บรรยากาศในงานยังคงน่าเบื่อเหมือนเคย

         พวกประจบประแจง
         และพวกทอดสะพานหวังรวยทางลัด
         ต่างดาหน้าเข้ามาหาเต็มไปหมด

         จนกระทั่ง
         นัยน์ตาคม โฟกัสอยู่ที่นายแบบหนุ่ม
         ซึ่งกำลังยืนอยู่อีกฟากของงานเลี้ยง

         สายตาสบมองกัน
         เพียงเท่านั้นก็เข้าใจได้
         เมื่ออีกฝ่ายวางแก้วแชมเปญในมือลง
         เอ่ยลาคู่ร่วมสนทนา

         ก่อนจะทิ้งสายตาให้มิโน
         แล้วเดินไปทางทิศของห้องน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกล

         มิโนยกยิ้มร้าย
         แววตาพราวระยับอย่างถูกใจ

         กระดกแอลกอฮอล์ที่เหลือในมือจนเกลี้ยง
         เอ่ยบอกลูกน้องถึงสิ่งที่กำลังจะทำ
         จากนั้นจึงเดินไปในทิศทางเดียวกันกับนายแบบคนนั้น

         มือหนาผลักบานประตูเข้าไป
         ภายในมีห้องน้ำเรียงอยู่อีก 7 ห้อง

         ยังหลงเหลือคนอยู่ในนั้น 2-3 คน
         ร่วมไปถึงร่างโปร่งที่กำลังก้าวเข้าไปในห้องน้ำห้องด้านในสุด

         มิโนเฝ้ารอให้คนอื่นในห้องน้ำที่ยังคงเหลืออยู่อย่างใจเย็น

         เพราะรู้ว่าอีกไม่นาน ภายในสถานที่แห่งนี้
         จะเหลือเพียงนักธุรกิจอย่างมิโนและนายแบบคนนั้นเท่านั้น

         รับประกันได้ว่าจะไม่มีใครเข้ามาขัดขวาง
         ลูกน้องที่ติดตามมาด้วย
         ต่างกำลังทำหน้าที่
         ที่เจ้านายได้สั่งเอาไว้อย่างเคร่งครัด


        "อย่าปล่อยให้ใครเข้ามาเด็ดขาด
         จนกว่าฉันจะเรียกหรือออกมาเอง
         เข้าใจไหม ?"

         "ครับท่าน"


         "จู่ๆ ก็เปิดเข้ามาแบบนี้
         เสียมารยาทนะครับ"

         ร่างโปร่งที่รอเวลา
         ให้อีกฝ่ายเปิดประตูเข้ามา
         กล่าวทักขึ้น 
         พร้อมรอยยิ้มกว้างอันเป็นเอกลักษณ์

         "ฉันควรออกไปอย่างนั้นสิ?"

         มิโนเพียงเลิกคิ้วถามกลับ
         ดูก็รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้เอ่ยจริงจังนัก

         "คุณควรออกไป.."

         "..."

         "ก็ต่อเมื่อ.. 
         คุณขอโทษผม
         เรื่องที่เสียมารยาทไปเมื่อครู่"

         นายแบบหนุ่มขยับเข้าใกล้
         วางมือเรียวลงทาบทับตรงอกแกร่ง
         ใช้ปลายนิ้วกรีดกรายไปตามผ้าเนื้อดีสีเข้ม

         ช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่าย
         ก่อนจะใช้ช่วงแขนทั้งสองข้าง
         ยกขึ้นคล้องรอบคอของนักธุรกิจตรงหน้า

         "หวังว่านาย..
         จะรับคำขอโทษจากฉันไหว"


         .


         "เหนื่อยแล้ว?"

         มิโนเอ่ยถามซองอู

         หลังจากร่างสูงผิวสีคาราเมล
         ถอนกายออกจากร่างโปร่ง
         กำลังนอนทอดกายอวดเนื้อเนียนนุ่มมือ
         ที่ตอนนี้แต่งแต้มไปด้วยรอยจ้ำสีกุหลาบเกือบทั่วทั้งตัว

         "เปล่า..
         เค้าร้อน
         ทำไมแด๊ดดี้ต้องทำตรงนี้ด้วย"

         ซองอูบ่นออกมา
         ตรงนี้ที่ว่าคือบริเวณส่วนหน้าของเรือ
         ที่เป็นพื้นที่โล่งสำหรับทำกิจกรรมต่างๆ

         คงไม่ต้องอธิบายหรอกใช่ไหม
         ว่ากิจกรรมที่ว่าคืออะไร?

         แม้จะเข้าสู่ช่วงบ่ายของวัน
         แต่แดดก็ยังแรงอยู่ดี
         แบบนี้มันยิ่งทำให้เสียเหงื่อกว่าเดิมเสียอีก

         "ไหนบอกอยากอาบแดด"

         "อยากอาบแดด 
         แต่ไม่ได้อยากโดนแด๊ดดี้ทำตรงนี้
         เหงื่อออกเต็มเลย 
         เหนียวตัวอยากอาบน้ำแล้ว"

         อาบแดดมันก็แค่การนอนเฉยๆ
         รอให้แสงไล่เลียไปตามเนื้อผิว
         แต่อย่างที่ซองอูกำลังโดนเมื่อครู่
         มันไม่ใช่แค่การนอนเฉยๆ ไง

         "งั้นไปอาบน้ำกัน"

         "แด๊ดดด"

         ซองอูถึงกับเรียกอีกฝ่ายเสียงหลง
         เมื่อมิโนหยิบผ้ามาคลุมร่างซองอูเอาไว้
         และหยิบเสื้อคลุมมาสวม
         จากนั้นจึงจัดการรวบร่างของซองอูขึ้นมา
         เดินมาทางด้านหลังของเรือ
         ที่มีประตูสำหรับเข้าไปภายใน

         เรือยอร์ชลำที่นักธุรกิจหนุ่มเลือกมาวันนี้คือ
         Azimut atlantis 38
         เป็นเรือที่มีความยาวกว่า 3 เมตร

         มีส่วนเอ้าดอร์
         สำหรับทำกิจกรรมต่างๆ ทั้งทางหัวเรือและท้ายเรือ
         ด้านในมีโซนนั่งเล่น 
         โซนครัวที่ขนาดไม่ใหญ่นัก
         1 ห้องน้ำที่มีครบทุกอย่างภายใน
         1 ห้องนอนใหญ่ด้านในสุด
         1 ห้องนอนเล็กที่อยู่ถัดมา
         เป็นเรือที่เหมาะสำหรับ 5-6 คน

         แต่บนเรือตอนนี้
         มีเพียงมิโนและซองอูเท่านั้น
         เพราะเจ้าของเรืออย่างมิโน
         ไม่อยากให้มีผู้ติดตามอยู่บนเรือ
         เหล่าบอร์ดี้การ์ดเลยต้องไปอยู่บนเรืออีกลำ
         ซึ่งจะคอยคุ้มกันอยู่ไม่ไกล
         แต่ก็ไม่ใกล้เกินไปนัก

         หลังจากมิโนอุ้มอีกฝ่ายเข้ามาเสร็จเรียบร้อย
         เจ้าตัวก็ปล่อยให้ซองอูอาบน้ำตามที่ต้องการ
         โดยที่ไม่ได้เข้าไปช่วยแต่อย่างใด
         ขืนเข้าไปช่วยตอนนี้ 
         บอกได้แค่ว่า ไม่จบแค่การอาบน้ำแน่ๆ

         ร่างสูงตัดสินใจเดินเลี่ยงกลับออกมา
         ในมือถือกระป๋องเบียร์เย็นเฉียบ
         ก่อนจะทรุดนั่งลงตรงตำแหน่งคนขับเรือ

         การขับเรือไม่ใช่การขับง่ายๆ
         ต้องอาศัยทั้งทักษะและความชำนาญ
         เพราะเรือแล่นบนผืนน้ำที่ไม่มีสัญญาณไฟ
         ไม่มีป้ายบอกทิศทางเหมือนบนท้องถนน

         กระนั้น..
         ใช่ว่ามิโนจะทำไม่ได้

         ลืมแล้วหรือไงว่าเขาเป็นใคร?
         เป็นถึงผู้บริหารบริษัทเดินเรือ
         จะไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยคงเป็นไปไม่ได้
         เรื่องพวกนี้ เขาถูกปลูกฝังตั้งแต่จำความได้

         ชีวิตครึ่งหนึ่งอยู่บนฝั่ง
         ส่วนอีกครึ่งอยู่บนผืนน้ำ
         เส้นทางโดดเดี่ยวจนเคยชิน
         นั่นหมายถึงเมื่อก่อน
         ส่วนตอนนี้..

         "คุณแด๊ด ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้"

         ซองอูที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
         เดินสวมชุดคลุมมาหามิโน
         ที่กำลังนั่งจิบเบียร์อยู่ตรงที่นั่งคนขับ

         "มานั่งดูวิว"

         มือหนาดึงร่างโปร่งให้ขยับมานั่งบนตักแกร่ง
         โอบแขนรอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้หลวมๆ

         "แดดลงแล้ว
         เห็นวิวสวยกว่าเดิมอีก"

         "อืม.. สวย
         แต่นายสวยกว่า"

         กล่าวเสียงพร่า
         ฝังจมูกลงยังซอกคอ
         ขบเม้มแผ่วเบา ไม่ถึงกับเป็นรอย

         "คุณแด๊ด! เค้าเพิ่งอาบน้ำเสร็จนะ"

         ซองอูทุบอกอีกฝ่ายไปทีหนึ่ง
         พยายามหดคอหนีลมหายใจร้อนๆ จากมิโน

         "แล้วยังไง?
         ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ
         ว่าเมื่อไหร่ที่เรือจอด..
         นายมีหน้าที่แค่เรียกชื่อฉันเท่านั้น"

         "อื้ออ"

         มิโนขยับยกอีกฝ่ายเป็นคร่อมตัก
         จับขาเรียวแยกออกกว้างเพื่อให้ร่างกายขยับแนบชิดมากขึ้น

         มือแกร่งจับท้ายทอยอีกฝ่ายให้โน้มเข้าหา
    กดริมฝีปากเน้นย้ำลงไป
         เมื่อระยะห่างแนบสนิดกันพอดี
    แลบลิ้นเลียปากบางเพื่อให้เผยออก
         จากนั้นจึงส่งเรียวลิ้นเข้าไปซอกซอนภายใน

         ซองอูเกาะกุมไหล่กว้างของมิโนเอาไว้แน่น
         รสชาตแอลกอฮอล์จากอีกฝ่ายคละคลุ้งอยู่ภายในจนมึนไปหมด
          บดเบียดเรือนร่างเข้าหาอีกฝ่ายอย่างโอนอ่อน

         มือหนาปล่อยท้ายทอยซองอูให้เป็นอิสระ
         โดยที่ริมฝีปากยังคงแบ่งปันความหวานให้แก่กัน

         จากนั้นจึงเลื่อนมือมายังช่วงขาเนียนขาว
    ลูบไล้เข้าไปภายในเสื้อคลุมสีขาว
          ผิวเนียนมือยังเย็นชื้นจากการอาบน้ำเมื่อครู่
          คาดว่าอาบน้ำเสร็จคงจะเดินขึ้นมาหาเขาเลย

          เพราะตอนนี้..
          นอกจากเสื้อคลุม
          ซองอูก็ไม่ได้ใส่อะไรเลย

          มิโนจัดการดึงสายเสื้อคลุมออก
          ทำให้เรือนร่างเปลือยเปล่าของซองอูปรากฎขึ้นอีกครั้ง

         มือหนาเปลี่ยนตำแหน่งอีกครั้ง
         อยากจะเล้าโลมให้อีกฝ่ายรู้สึกดีเสียก่อน
         จึงเลื่อนมือขึ้นไปสะกิดจุกสีน้ำตาลอ่อนตรงหน้า

         "อ๊ะ.."

         กดครอบริมฝีปากลงบนยอดอกอีกข้าง
    ดูดกลืนอย่างหิวกระหาย
         ใช้ฟันงับดึงเบาๆ จนอีกฝ่ายถึงกับแอ่นอกเข้าหา

         "ด แด๊ด.. อย่ากัด
    เค้าเจ็บ"

         ซองอูเอ่ยห้ามเสียงสั่น
         แม้จะเจ็บ แต่มันเสียวเกินจะเอ่ยห้ามจริงจัง

         "เลียก็หาย"

         กล่าวจบ
         คนตัวโตก็รัวลิ้นยังยอดอกซองอู
         ส่วนอีกข้างก็ใช้ปลายนิ้วเขี่ยรัวอย่างไม่น้อยหน้า

         "อ๊าา.. อ๊ะ..
         พ พอ เดี๋ยวเค้าใส่เสื้อไม่ได้"

         "ทำไม?"

         มิโนชะงักการกระทำชั่วคราว
         ก่อนจะเอ่ยถาม

         "มัน.. บวม
         ใส่เสื้อแล้วมันเจ็บ"

         เอียงหน้าซบคอมิโน
         หอบหายใจแผ่วเบา

         ก่อนหน้านี้..
         คนผิวแทนดันเล่นแต่อกซองอูตั้งแต่ขึ้นเรือมา
         ว่างเป็นบีบ ว่างเป็นจับ
         พอถึงช่วงอย่างว่า
         คราวนี้เล่นหนักกว่าเดิมเสียอีก
         ทั้งดูด ทั้งกัด ทั้งดึง บีบขย้ำ
         อย่างกับหน้าอกเขาใหญ่เสียเต็มประดา

         จนเมื่อครู่ตอนที่อาบน้ำนี่แหละ
         ถึงได้สังเกตเห็น
         ว่ามันทั้งบวม ทั้งแดง โดยเฉพาะตรงหัวนม
         ตอนใส่เสื้อคลุมนี่ก็เจ็บอยู่หน่อยๆ

         พอมาโดนทำอีก
         เห็นทีว่าคงใส่เสื้อไม่ได้แน่หากไม่เอ่ยห้ามก่อน

         "บวมเพราะนมขยายรึเปล่า?
         เขาบอกว่านมขยายคือช่วงท้องหรือคลอดลูกนะ
          ไหนลองดูดดูหน่อยสิ ว่ามีน้ำนมรึเปล่า"

          "แด๊ด! ท้องอะไรกัน 
          ไปกันใหญ่แล้ว
          แล้วก็หยุดวุ่นวายกับนมเค้าซักที"

         "ไม่ท้องเหรอ?
         สงสัยต้องทำบ่อยๆ อย่างนั้นสินะ"

         "ไม่! อื้อออ"

         มิโนปิดปากคนที่กำลังประท้วงอยู่บนตัก
    ด้วยริมฝีปากอีกครั้ง

         ยอมผละมือออกจากช่วงอกตามที่ซองอูร้องขอ
         กอบกุมลิตเติ้ลซองอูที่แข็งขืน
         รูดรั้งขึ้นลงช้าๆ ราวกับกำลังลองเชิง

         "แด๊ดอย่าแกล้ง"

         ร่างโปร่งทุบไหล่กว้าง
         เมื่อโดนคนตัวโตชะงักจังหวะมือ
         พอจะใช้มือตัวเองแทน
         อีกฝ่ายกลับไม่ยอมเสียอย่างนั้น

         "อื้อ.. อ๊ะ.."

         มิโนยกยิ้ม
         ก่อนจะสาวแท่งร้อนในมือ
         เพียงไม่นานส่วนหัวก็ปริ่มน้ำ
         ปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่นเปรอะมือมิโน

         "ด เดี๋ยว แด๊ด"

         "ไม่เดี๋ยวแล้วที่รัก"

          นิ้วกลางที่โชกชุ่มไปด้วยน้ำรักของซองอู
          ถูกสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลัง
          ไม่ฝืนเท่าใดนัก เพราะเพิ่งพักช่วงไปไม่นาน
         นิ้วที่สองและสามถูกสอดตามไปในไม่ช้า
         ขยับเข้าออกเพื่อขยายช่องทาง

          ก่อนจะสอดแก่นกายที่แข็งขืนเข้าไปแทน

         "ซี๊ดด ที่รักอย่ารัดแน่น"

         เพียงแค่สอดเข้าไปจนสุด
         มิโนก็ต้องกดแช่ไว้
         เนื่องจากโดนซองอูตอดรัดภายในจนขยับไม่ได้

         "แด๊ดอยากแกล้งเค้าก่อนเอง"

         "อ๊าา.. จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม"

         มิโนจัดการขบเม้มจุดอ่อนตรงใบหู
         มือหนาวนกลับไปสะกิดยอดอกซองอูอีกครั้ง

         ร่างโปร่งครางหวานออกมา
         เผลอตัวปล่อยให้มิโนขยับตัวได้อย่างอิสระ

         "ควบหน่อย"

         เสียงทุ้มกระซิบข้างหู

         ซองอูสูดลมหายใจลึก
         ขยับตัวขึ้นลงช้าๆ เพื่อทำความคุ้นเคย
         พอเข้าที่ก็ร่อนสะโพกใส่ สอดประสานเข้ากับจังหวะเด้งสวนของมิโน

         "ต ตรงนั้น.. อ๊ะ.. แด๊ดแรงหน่อย"

         เมื่อกระแทกโดนจุดไวต่อสัมผัส
         ซองอูเอ่ยร้องขอ พร้อมอ้าขากว้างแนบชิดอีกฝ่ายมากขึ้น
         มือแกร่งจับยึดสะโพกซองอูไว้แน่น
         ก่อนจะกระแทกย้ำยังส่วนที่อีกฝ่ายร้องขอ

         "ชอบรึเปล่า"

         "ม ไม่!"

         ร่างสูงเปลี่ยนจังหวะ
         ขยับเข้าหาอีกฝ่ายอย่างเนิบช้าแทน
         ซองอูที่โดนแกล้ง 
         พยายามร่อนเอวใส่ 
         แต่กลับโดนยึดสะโพกไม่ให้ขยับ

         "งื้อ อย่าแกล้ง"

         "ให้โอกาสตอบอีกที"

         "ไม่ชอบ"

         "..."

         "แต่รักเลย"

         จบประโยคจากปากของซองอู
         มิโนดับอีกฝ่ายแนบไปกับพวงมาลัยเรือ
         มือข้างหนึ่งจับสะโพก 
         อีกข้างก็จับต้นขาอีกฝ่ายแน่น

         เดินหน้ากดสะโพกเข้าหารัวเร็ว
         ขาเรียวอ้ากว้างตวัดโอบเอวสอบ
         เชิดหน้าครางลั่นกับจังหวะกระแทกที่แปรเปลี่ยน
         จุดกระสันโดนกดย้ำจนเสียวซ่าน
         สมองมึนเบลอไปในทันที

         เพียงไม่นาน
         หลังจากรัวกายสอดใส่
         มิโนกระแทกย้ำอีกไม่กี่ที
         แนบกายโอบกอดอีกฝ่าย
         กดแช่แก่นกาย
         กระตุกเกร็งปลดปล่อยในร่างซองอู

         ต่างฝ่ายต่างหายใจหอบ
         มิโนเอนหลังพิงเบาะตามเดิม
         โดยมีร่างโปร่งเอนซบตามมา

         "แด๊ด.. เอาของแด๊ดออกไปหน่อย
         เค้าขยับไม่ไหว"

         แข้งขาพลันอ่อนแรง
         มั่นใจได้เลยว่าถ้าลุกตอนนี้
         ต้องลงไปกองที่พื้นแน่
         ครั้นจะให้อีกฝ่ายคาอยู่แบบนีเ
         มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเช่นกัน

         มีหวังโดนอีกแน่ๆ

         "ให้แด๊ดเอาออก
         ที่รักก็อย่ารัดสิครับ"

         "ไม่ได้ตั้งใจรัด ก็มันอึดอัด"

         "..."


         "อ๊ะ.. ด แด๊ด ไม่! พอแล้ว อึก"

         เรื่องอะไรมิโนจะยอมปล่อย
         หายจากกันไปเกือบเดือน
         มันก็ต้องมีเอาคืนกันบ้าง


         .


         "วันหลังลองเรือยอร์ชลำอื่นดูบ้างดีกว่า"

         "ไม่เอาแล้ว!"

         "อืม.. เหลืออีก 6 ลำ
         หาวันลาไว้ด้วยนะที่รัก"

         "ไม่! ข้อตกลงแด๊ดเอาเปรียบ!"

         ไม่ได้เอาเปรียบเสียหน่อย
         ก็แค่..

         จอดเรือเมื่อไหร่
         ก็ have fun เมื่อนั้น
         เท่านั้นเอง


         ;)













    .

    O4; seven
    #จนวบ17
    #novelber2017

    แค่กๆ คนบาป
    seven yorch ((เจ็ดเรือยอร์ช)อย่าผวนเด้อ)
    เกิดขึ้นจาก #ซงแปซิฟิก ล้วนๆ
    เกรงว่าถ้าเขียนเรือยอร์ชทั้งเจ็ดลำ 
    คงจะโดนแม่ๆ #ซงอง สาปแช่งเสียก่อน

    เจอกันใหม่หากมีโอกาส
    สำหรับคู่นี้น่ะนะคะ

    by จอเอง

    .

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in