ใช่ ฉันลบการสนทนาที่เราคุยกันไว้ตลอด 1 ปี ทิ้งไปแล้ว
บ่อยครั้งที่ฉันกดเขาไปในกล่องข้อความของเรา
สิ่งเดียวที่เรายังติดข้างกันคือ
พี่บอกว่าถ้าน้องเรียนจบ พี่จะเลี้ยงขนม
ใช่ฉันมีแรงฮึดกับความหนักหน่วงที่ฉันกำลังจะเจอ
เพียงแค่ขนมของเขา
ขอแค่ได้เจอ
สุดท้าย
เรื่องราวก็อวสาน
มันจบแบบที่ฉันล่องลอยอยู่กลางอากาศ
ฉันจัดการกับความรู้สึกฟุ้งซ้านไม่ได้เลย
ฉันกดปิดเปิดเฟสบ่อยมาก
หวังว่าคุณจะมาอธิบายอะไรบ้าง
เปล่าเลย ฉันไม่สำคัญขนาดนั้น
เขามีความสุขดี นั่นคือสิ่งที่เราอยากให้คนที่รักมีความสุข
แต่ทำไมเราไม่สุขใจว่ะ
สุดท้าย ฉัน....ลบการสนทนาของเรา
ฉันไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ในห้วงความรู้สึกของฉันไปนานแค่ไหน
ฉันไม่อาจรับรุ้ได้เลย
แม้แต่ตอนนนี้ฉันก็ยังรู้เลย ว่าจะจัดการกับความเศร้าครั้งนี้ยังไง
อ่อนแอจัง
พรุ่งนี้ไม่ต้องแกล้งทำตัวสดใสได้ไหมนะ
ทำหน้าเฉาๆเหมือนความรู้สึกข้างในได้ไหมนะ
หรือฉันต้องยิ้มสดใส ทั้งที่ข้างในมันมีแต่รอยแผล
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in