จิน : อ้าว ตื่นได้แล้วเหรอ...

จองกุก : ขอโทษครับ

เจโฮป : เออ ไม่เป็นไรหรอก เจออาร์มี่จังปลุกแบบนั้น เป็นใครก็...

นัมจุน : ไอ้บ้าเอ๊ย นายจะพูดเรื่องนั้นต่อหน้าพี่ยุนกิทำไม...

จองกุก : (เขิน)

ยุนกิ : หมายความว่าไง?

เจโฮป : ไม่มีอะไรครับ

ยุนกิ : อาร์มี่! อธิบายมา!

    "เอ๊ะ? ฉันเหรอ?"

ยุนกิ : ก็ใช่น่ะสิ

    "อ...อืม"

ยุนกิ : แมร่ง เธอน่ะ... ทีหลังห้ามออกจากบ้าน!

    "เอ๊ะ? ทำไม...?"

วี : แต่...จองกุกนี่ก็น่าสงสารเหมือนกันนะ...? ถ้าเป็นฉันนี่ฉันขย่ำตรงนั้นล่ะ...

จีมิน : ไอ้บ้า!

ท..ทำไม?

ทำไมถึง??? ทำไมถึงเป็นแบบนี้...

ที่เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกก็เพราะยุนกิเรียกฉันออกมาไม่ใช่หรือไง!!!

    "เข้าใจล่ะ! ถ้านายนอนคนเดียวได้ล่ะก็ เชิญเลย! แล้วอย่ามาเรียกฉันดึก ๆ ดื่น ๆ ด้วย! หลังจากนี้ชีวิตฉันจะได้สงบสักที!"

จิน : อาร์มี่...

    "ฉันอิ่มแล้ว! ไปล่ะนะ ขอโทษที่รบกวน"

จิน : แต่... เธอยังกินไม่หมดเลยนะ...

    "พอแล้ว ฉันอิ่มแล้ว บาย!"

แล้วฉันก็ออกมาจากหอพักของพวกเขาทั้งอย่างนั้น...

แต่ว่า... ถ้าเกิดฉันไปที่ค่าย...

ยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี

เป็นเช้าที่แย่ที่สุดเลย...