"ได้ ๆ"

นัมจุน : ครั้งนี้ฉันคิดว่ามันเวิร์คนะ

    "ใช้ได้เลยนะเนี่ย ฉันว่าเอาแบบนี้เลยดีกว่า"

นัมจุน : เย้!!! เมื่อวานขอบคุณมากนะ แต่ว่า ยุนกิเป็นคนเรียกใช้เธอใช่มั้ยล่ะ?

    "ใช่ ก็เรียกทุกครั้งแหละ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถูกเรียกออกมาเวลาแบบนั้น จริง ๆ ฝั่งฉันเองก็เต็มใจแหละ"

นัมจุน : ทั้ง ๆ ที่เธอจะปฏิเสธก็ได้นินา

    "นายคิดว่าฉันปฏิเสธได้งั้นเหรอ?"

นัมจุน : พวกเธอสองคนเป็นเพื่อนกันตอนเด็ก ๆ ใช่มะ? ลำบากหน่อยนะ...

    "นายพูดมาแบบนี้ ฉันนี่ซึ้งเลย อยากให้หมอนั่นหัดรู้สึกแบบนี้จัง"

ยุนกิ : อยากให้ใครรู้สึก?

    "เอ่อ... นายโผล่มานานแล้วสินะ?"

ยุนกิ : ทำไม... ฉันมาขัดเหรอ?

นัมจุน : งั้น... ฉันขอตัวนะ... พี่ยุนกิเองก็เพลา ๆ ลงบ้างนะ ที่พี่ชอบกวนประสาทมี่จังน่ะ เธอเป็นโปรดิวเซอร์ที่ทำงานหนักมากเลยนะ

ยุนกิ : หนวกหูวะ!

นัมจุน : ...... งั้น... ผมขอตัวนะ

นัมจุนหนีไปแล้วซะงั้น

อย่าทิ้งฉันไว้แบบนี้สิ

.......................

แววตานั่น...ทิ่มแทงฉันจนเจ็บปวดไปหมด...

บางที...เขาน่าจะโกรธฉันอยู่....