คนที่มองเห็นความผิดปกติของฉันในช่วงนี้ก็คือ..
ยุนกิ...
คิดไม่ถึงเลยแฮะ...

ยุนกิ : เธอ...ช่วงนี้ทำตัวแปลก ๆ นะ
    “…งั้นเหรอ?”
ยุนกิ : เธอผอมลงหรือเปล่า?
    “ไม่รู้สินะ”
ยุนกิ : ในห้องเรียนก็เหมือนกัน ดูเหมือนเธอเหม่อๆ เธอสบายดีมั้ยอ่ะ? มีอะไรปรึกษาฉันได้นะ
    “อื้อ ขอบคุณ”

ประถม
ม.ต้น
ม.ปลาย
เราก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน

บ้านก็อยู่ใกล้กัน
ฉันกับยุนกิเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก
พ่อแม่ของเราก็สนิทชิดเชื้อ

และเพราะเราเข้า ๆ ออก ๆ บ้านของกันและกันแบบนี้
แน่นอน ยุนกิก็ต้องสนิทกับแฟนพี่สาวด้วย

แฟนพี่สาวเข้าห้องของฉันมาเป็นระยะเวลาร่วม 3 เดือน
และตอนนั้นที่ฉันตัดสินใจ... กลางดึกคืนวันศุกร์...

    “นี่.. ยุนกิ ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้อง”
ยุนกิ : หืม?
    “วันนี้ ช่วยมาค้างที่บ้านหน่อยได้ไหม?”
ยุนกิ : ห๊ะ?...เธอ...เธอว่าอะไรนะ?
    “เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังทีหลัง แต่ตอนนี้ ขอร้องล่ะ!”
ยุนกิ : อื้อ...เข้าใจแล้ว...

ในตอนนั้นฉันไม่คิดอะไรอย่างอื่น นอกเสียจากมีอะไรช่วยฉันได้
ฉันก็ต้องคว้าไว้ เพราะเหตุนั้นฉันจึงไม่ขอร้องยุนกิ

ฉันไม่อยากจะให้เรื่องนี้มันแดงไปถึงครอบครัว
แต่ว่า... ฉันเองก็ไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เช่นกัน

เพราะว่าฉัน...
ถึงขีดจำกัดแล้ว...