เราไม่ได้พูดถึงเรื่องความฝัน หากแต่มันเป็นความคิด ความฟุ้งซ่าน ที่มันผ่านเข้ามาในชีวิต จนสะสมนานวัน นานคืน กลายเป็นเรื่องราวที่ทำให้เรายากที่จะข่มตาลงนอนได้ ถึงแม้ตัวเราจะพยายามบังคับให้ดวงตาปิด ให้ร่างกายได้พักผ่อน แต่สุดท้าย เราก็ไม่อาจเอาชนะมันได้

บางครั้งเราเคยคิดยอมแพ้ และพยายามหาทางอื่นมาช่วยให้เราได้หลับ ได้นอนสบายๆ แบบไม่ต้องคิดอะไร 

แรกๆก็เหมือนจะได้ผล แต่สุดท้าย ก็เหมือนกับ "อาการดื้อยา" เพียงแต่สำหรับเรา มันคือ "อาการดื้อความคิดตัวเอง"

เอาจริงๆ บางที เราอาจจะไม่ได้ต้องการทางออกอะไรหรอก แต่เราอาจต้องการเพียงแค่ที่ที่ให้เราได้ระบายความคิดที่มันกัดกินเราในทุกๆคืน ก็เท่านั้นเอง

ก็เหนื่อยอยู่นะ ที่ต้องมาสู้กับความคิดตัวเองในทุกๆคืน ความฟุ้งซ่านที่ยาก หรือ ไม่อาจจะลบออกจากความทรงจำได้ แต่แล้วยังไงล่ะ.. ? 

หากเอาชนะมันไม่ได้ ก็จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน

ที่เขียนอยู่นี้ ก็ถูกความคิดปลุกตามเช่นเคย ว่าแล้วก็ข่มตาหลงนอนต่อไป...