เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
OUR YOUTHฮันบินเเปซิฟิก
(SF) Our Youth Pairing: DoubleB #ikonfanficxth



  • “ พี่บ๊อบบี้ พี่บ๊อบบี้ ” เด็กน้อยวัยสี่ขวบปีขึ้นมาบนเตียง 

    “ อ๊ะ ว่าไงฮันบิน ” จีวอนที่นอนอยู่บนเตียงพูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา 

    “ ฮันบินชวนไปเล่นเกม พี่บ๊อบบี้ไปเล่นกับฮันบินได้ไหมครับ ” เด็กน้อยพูดเสียงอู้อี้ 

    ตอนนี้เป็นเวลาเเปดโมงเช้า เสียงรถของคุณป้าข้างบ้านดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าตอนนี้ข้าวเช้าของคุณเเม่ต้องเรียบร้อยเเล้ว 

    “ ยังเช้า อยู่เลยฮันบิน พี่ขอนอนอีกหน่อยนะ ” บ๊อบบี้ที่พึ่งนอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงพูดขึ้นก่อนที่จะหันหน้าไปอีกทาง 

    “ พี่บ๊อบบี้อ่ะ ฮันบินบอกเเล้วไงว่าให้นอนเร็วๆอ่ะ นอนช้าๆเเบบนี้พี่บ๊อบบี้จะไม่เล่นกับฮันบินอ่ะ ” เด็กน้อยวัย4ขวบบ่นพี่ชายที่อายุห่างกันถึง16ปี 

    “ ฮันบินกินข้าวยังล่ะ ” บ๊อบบี้งัวเงียลุกขึ้นมองเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตัวของตัวเอง 

    “ ยังเลย ฮันบินรีบวิ่งมาหาพี่บ๊อบจากที่บ้าน ลืมหยิบขนมมาให้พี่บ๊อบด้วยเเหล่ะ ” เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงน่าเอ็นดู 

    “หรอ ฮ่าๆ งั้นเดี๋ยวลงไปกินข้าวกับพี่กันนะ วันนี้คุณเเม่น่าจะมีเเพนเค้กด้วยล่ะ” พูดจบปุ๊บ บ๊อบบี้ดีดตัวลุกจากที่นอนทันที 

    “เออใช่ ฮันบิน เมื่อวานพี่ไปรับหมามาเลี้ยงล่ะ เเต่ยังไม่ได้ตั้งชื่อเลย” บ๊อบบี้พูดทันทีที่นึกขึ้นได้ 

    “อ๊ะ พี่บ๊อบรีบลุกขึ้นละไปอาบน้ำเลยเนี่ย จะได้ไปกินข้าว จะไปหาพี่หมาเเล้ว” เด็กน้อยจูงมือบ๊อบบี้ที่นั่งมองตนเองไปยังห้องน้ำ ส่วนสูงของเด็กวัน4ขวบ ชั่งเเตกต่างกับบ๊อบบี้อย่างสิ้นเชิง

    “ครับๆ พี่จะรีบๆอาบนะ ฮันบินลงไปหรือจะอยู่ในห้องพี่ก็ได้” บ๊อบบี้พูดจบเเละเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ เหลือเเต่เด็กน้อยที่นั่งคอยอยู่ในห้อง เด็กน้อยหยิบตุ๊กตาตัวโตขึ้นมาเเละนอนกอดอยู่บนเตียง 

    เสียงน้ำปิดลงบ๊อบบี้เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากจัดการตัวเองเสร็จ บ๊อบบี้เห็นเด็กตัวน้อยหลับอยู่บนเตียง 

    “ฮ่าๆ เจ้านี่ ง่วงใช่ไหมล่ะ รีบวิ่งมาทำไมตั้งเเต่เช้า” บ๊อบบี้ขยับเข้าไปนั่งเข้าๆน้องชายที่หลับอยู่ เขาหยิบผ้าห่มมาห่มให้ 

    “อ่ะ พี่บ๊อบบี้เสร็จเเล้วหรอครับ ฮันบินไม่ได้หลับนะฮันบินเเค่กอดพี่ตุ๊กตาเป็ดเหลืองเอง” เด็กน้อยพูดด้วยความใสซื่อ 

    “พี่บ๊อบไม่โกรธฮันบินใช่ไหมครับ อย่าโกรธนะ แค่คุณเป็ดเหลืองมันเหมือนของฮันบิน ฮันบินชอบนอนกอดเวลาง่วงๆก็เท่านั้นเอง” เด็กน้อยยังพูดไม่ยอมจบ ฮันบินลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความมัวเงีย 

    “หื้ม เด็กน้อย พี่จะโกรธเราทำไมล่ะ ตัวเเค่นี้ทำเป็นคิดมากน่า” บ๊อบบี้ลูบหัวของเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู  

    “ฮันบิน ลงไปกินข้าวกันนะ คุณเเม่เรียกละ” บ๊อบบี้จูงมือเด็กน้อยลงไปข้างล่าง 

    “ขอบคุณบ๊อบบี้มากนะคะที่ช่วยเเม่ดูเเลลูกชายคนเดียวของน้า” 

    “ไม่เป็นไรครับ ฮันบินก็เหมือนน้องชายผมเเหล่ะ เห็นมาตั้งเเต่ยังเดินไม่ได้ ฮ่า” เสียงพูดคุยที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหารทำเอาเสียงหัวเราะเกิดขึ้นด้วย 

    “งั้น ผมพาฮันบินไปเล่นนะครับ คุณน้าตามสบายนะครับ.. คุณเเม่ผมพาน้องไปเล่นนะ” บ๊อบบี้พูดจบก็พาน้องชายของเขาไปเล่นตามภาษา อันที่จริงอย่างที่รู้ๆคือบ๊อบบี้กับฮันบินไม่ใช่พี่น้องกันเเท้ๆ เเต่ด้วยความที่เเม่ของบ๊อบบบี้เเละฮันบินคือเพื่อนสนิทกันเลยทำให้เขาสนิทกันเป็นพิเศษ เเละบ๊อบบี้ก็กลายเป็นพี่ชายของฮันบิน

    “พี่บ๊อบบี้ ไหนคุณหมาอ่ะ” เด็กน้อยดึงชายเสื้อของพี่ชายที่สูงกว่าตน

    “นี่ไง มันอยู่ห้องนี้” บ๊อบบี้พาน้องชานขึ้นไปยังชั้นที่3ของบ้าน 

    “พี่รู้ว่าฮันบินต้องมา พี่เลยเอากรงปิดทางออกประตูไว้มันจะได้ไม่วิ่งชนฮันบินตอนเข้าไป” 

    “ละฮันบินจะมองเห็นมันได้ไงอ่ะ ฮันบินลูบๆมันได้ไหมพี่บ๊อบบี้” เด็กน้อยงอแงขึ้นมากทันทีที่ได้ยิน 

    “มาพี่อู้ม” เด็กน้อยตาโตเเละอ้าเเขนออกให้อู้มอย่างว่าง่าย 

    กลิ่นเด็กน้อยนี่เป็นเอกลักษณ์จริงๆ 

  • "พี่บ๊อบบี้ ฮันบินอยากเล่นกับพี่หมา” ฮันบินที่ถูกบ๊อบบี้อุ้มอยู่พูดขึ้นก่อนที่จะดิ้นเพราะอยากที่จะเล่นกับเพื่อนขนปุย

    “อ่ะๆ ใจเย็นๆ” บ๊อบบี้วางน้องชายลงเเละนั่งข้างๆ

    “พี่บ๊อบบี้ พี่หมาขนนุ่มมากอ่ะ ฮันบินชอบ” ฮันบินที่พึ่งเคยเล่นกับสัตว์ครั้งเเรกตื่นเต้นกับเพื่อนใหม่

    “ตั้งชื่อสิ” บ๊อบบี้พูดจบก็ให้น้องตั้งชื่อ

    “เอาเป็น บ๊อบบี้” เด็กน้อยพูดก่อนที่จะหันไปให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้า

    “เดี๋ยว นั่นชื่อพี่นะ” คนพี่พูดก่อนที่จะหัวเราะออกมา

    “ก็นึกว่าไม่ได้ฟังอยู่” ฮันบินพูดจบก็กลับไปเล่นกับเพื่อนตรงหน้า

    “ตัวเเค่นี้ทำมาเป็นเเกล้งพี่นะ” บ๊อบบี้ลูบหัวน้อง

    “ฮ่าๆ พี่บ๊อบบี้คิดอะไรอยู่หรอ” ฮันบินนั่งตาเเป๋ว ถามออกมาด้วยสายตาที่ใสซื่อ

    “ก็..คิดว่าวันเวลามันผ่านไปเหมือนกันนะฮันบิน..พี่ยังรู้สึกเหมือนเมื่อวานฮันบินยังเป็นทารกอยู่เลย..เมื่อไหร่เราจะโตสักทีฮันบิน ฮ่าๆๆๆ” บ๊อบบี้พูดออกไปตามที่คิด

    “มีคนบอกว่าพอโตขึ้นเราก็จะเล่นๆเเบบนี้ไม่ได้เเล้ว ทำไม ไม่อยากเล่นกับฮันบินเเล้วหรอพี่บ๊อบ” เด็กน้อยหยุดลูบหัวเจ้าหมา 


    “ฮันบินทำพี่ บ๊อบโกรธหรอ” เด็กน้อยพูดขึ้น น้ำตาที่คลอเบ้าไหลออกมาทันทีที่หลับตา

    “ป่าวนะ พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฮันบินของพี่น่ารักที่สุด” บ๊อบบี้กอดน้องชายของตัวเอง

    “อื้อ” เด็กน้อยยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนที่จะยิ้มแฉ่ง รอยยิ้มที่บ๊อบบี้เห็นตรงหน้าเป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ เป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ส่องเเสงในยามเช้า 

    “ไหน ตั้งชื่อเพื่อนใหม่ได้ยังล่ะเรา” บ๊อบบี้มองน้องชายด้วยสายตาที่เอ็นดู 

    “ ฮันบิน..บ๊อบบี้ รวมกันจะชื่ออะไรอ่ะพี่บ๊อบ” เด็กน้อยถามคำถาม

    “ฮัน ฮา บา บ่ะ บา บ๊อบบี้” คนพี่นั่งคิดชื่อตามที่น้องชายถาม

    “ฮานาบิ” ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

    “ฮ่าๆๆๆ เอาชื่อนี้เเหล่ะ พี่ชอบนะ” “ฮันบินก็ชอบ” เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

    “งั้นมันชื่อฮานาบินะ ฮันบินจะลองเรียกมัน” เด็กน้อยเรียกเพื่อนใหม่ด้วยชื่อที่พี่เขาเเละตัวเขาตั้งขึ้น

    “พี่บ๊อบๆดูดิๆๆๆ มันวิ่งมาด้วย” เด็กน้อยดีใจที่เพื่อนขนปุยวิ่งมาหา

    “เห้อ ฮันบิน พี่ชอบรอยยิ้มของเราจังเลย อย่าโตเลยนะ” 

    “อ่ะ เดี๋ยวเมื่อกี้ก็อยากให้ฮันบินโตตอนนี้พี่ไม่อยาก” เด็กน้อยบ่นงืมงัมเล็กน้อย

    “จริงๆก็ทั้งสองอย่างเเหล่ะ ก็ไม่อยากให้โต เเต่ก็อยากให้โตจะได้ทำอะไรที่เด็กน้อยทำไม่ได้อีกอย่างจะได้ไปเรียนกับพี่ได้ไง เดี๋ยวพี่ก็ต้องไปเรียนต่ออีกไม่กี่ปี พี่อยากให้เราไปด้วยกัน” บ๊อบบี้พูดเเละหันไปมองหน้าน้องชาย

    “ฮ่าๆ เราก็ไปด้วยกันสิพี่บ๊อบ.. คิดถึงฮันบินก็เอาเจ้าฮานาบิไปด้วยสิ..หรือๆ เอาพี่ตุ๊กตามาให้ฮันบินตั้งชื่อละเอาไปด้วยตอนพี่ต้องไปไกลๆก็ได้นะ จะได้ไม่คิดถึงฮันบินไง” เด็กน้อยพูดขึ้น

    “เรานี่มันรู้มากจริงๆเลยฮันบิน” บ๊อบบี้พูดก่อนที่จะเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาให้

    “อ่ะ ใส่ไว้” บ๊อบบี้ใส่ข้อมือที่สลักเบอร์โทรของตัวเองไปที่ข้อมือของน้องชาย 

    “คืออะไรอ่ะ” เด็กน้อยมอง

    “ก็..เผื่อว่าฮันบินคิดถึงพี่ละอยากโทรหาตอนที่พี่ไม่อยู่บ้านไง จะได้ไม่ต้องเสียเวลาวิ่งมา” บ๊อบบี้พูดเเละหยิบมือถือขึ้นมา

    “อ่ะ มาถ่ายรูปกัน เอาฮานาบิมาด้วย” 


    เเชะ 


    “รูปนี้ฮันบินหน้าเหมือนฮานาบิเลยพี่บ๊อบ ฮ่าๆ” เด็กน้อยพูดก่อนที่จะจิ้มไปที่หน้าจอมือถือของพี่ชาย

    “น่ารักดี เก็บไว้” บ๊อบบี้พูดก่อนที่จะยีหัวน้องชาย

    “เอ๊ะ พี่บ๊อบ” เด็กน้อยพูดก่อนที่จะหยิบของขึ้นมา

    “อยากเล่นหรอ” “อื้ออ เล่นนนน” เด็กน้อยรีบวิ่งไปที่บันได มุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของบ๊อบบี้ที่มีกล่องเกมส์ Play Station เก็บอยู่

    “บ๊ายบาย ฮานาบิ เดี๋ยวฮันบินจะมาหานะ” 


  • เล้วบ๊อบบี้จะไปเรียนต่อที่อเมริกาตอนไหนล่ะเนี่ย เขาคงตามหาเเย่เลยนะ 

    อ่อ อีกหนึ่งปีครับ คุณน้าไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะใช้เวลากับน้องให้มากที่สุด 

    ยังไงก็เถอะน้าขอบคุณบ๊อบบี้มากๆเลยน้า ที่เขาเป็นเเบบนี้ได้ก็เพราะลูกเลยนะคะ 


    .
    .

    “พี่บ๊อบบี้ คิดอะไรอยู่หรอครับ บอกฮันบินได้ไหม” เด็กน้อยหันมายิ้มหวานก่อนที่จะพูด

    “พี่อยากให้เราโตขึ้นจังเลยฮันบิน โตเร็วๆนะ” คนพี่ยีหัวคนน้องอย่างหมันเคี้ยว

    “ฮันบินจะกินข้าวเยอะๆเลยครับ” เด็กน้อยยิ้มก่อนที่จะพุ่งตัวนั่งลงกับพื้นที่ห้องนอน 

    “เนี่ยบ๊อบบี้ อยากจะเก็บอะไรไว้ก็รีบๆล่ะ เผื่อในอนาคตมันมีประโยชน์”



    ความทรงจำไงครับ ความทรงจำไงที่บ๊อบบี้ต้องการที่จะเก็บ มันคือสิ่งที่บ๊อบบี้อยากจะพูดออกไป



    “อ่า ครับ” 
    “เเล้วอาการของน้องจะหายเป็นปกติไหมครับคุณน้า” 

    “ช่วงนี้น้องก็..อย่างที่เห็นล่ะจ่ะ ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะ เเล้วก็ตามเเต่เราเลย ฮ่าๆ น้าเกรงใจเต็มที่เเล้ว วันหลังน้าจะไม่ให้น้องมาหาบ๊อ—“

    “มาครับ ให้มาได้เลย” บ๊อบบี้พูดก่อนที่คุณเเม่ของเด็กน้อยจะพูดจบ 

    “พี่บ๊อบบี้ อันนี้ต้องกดตรงไหนอ่ะ ฮันบินเล่นเเพ้พี่บ๊อบอีกเเล้วอ่ะ” เด็กน้อยทำหน้าบูดก่อนที่จะวางจอยในมือลง 

    “นี่ไง มานั่งตรงนี้มาเร็ว” บ๊อบบี้ตบที่พื้นเบาๆ เด็กน้อยเดินเข้ามานั่งซ้อนระหว่างขาทันที
    “พี่บ๊อบบี้..” เด็กน้อยพูดพร้อมเชยหน้ามอง

    “ครับ” เสียงทุ้มต่ำถามก่อนที่จะก้มหน้าไปมอง

    “ถ้าฮันบินโตขึ้นฮันบินจะยังนั่งเเบบนี้กับพี่จีวอนได้ไหมครับ” เด็กน้อยตาโต

    “เอ่อ..ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” บ๊อบบี้ตอบพร้อมยิ้มแป้น


  • เป็นเวลา5ปีที่บ๊อบบี้ได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ อากาศหนาวของโซลในตอนนี้มันช่างดูไม่สดชื่นเลย 

    บ๊อบบี้ขับรถคันใหญ่ที่คุณเเม่ให้คุณอาเลขาเอามาจอดไว้ทันทีที่รู้ข่าวการกลับมาของลูกชายตัวเอง บ๊อบบี้สวมเเว่นตาดำเผื่อที่จะคัดกรองเเสงเเดดที่เเยงตา ผมสีควันบุหรี่ส่องโดนเเสงเเดดจนกลายเป็นสีเทาสวยงาม 


    “กลับมาเเล้วครับคุณเเม่” บ๊อบบี้พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มเเหบ

    “เป็นยังไงบ้าง ผอมขึ้นนะ อู้ย ลูกเเม่มีกล้ามด้วย” หญิงวันกลางคนผู้ก่อนที่จะมองหน้าคนป็นลูกด้วยสายตาที่เอ็นดู

    “เเล้ว เขาละครับ เขา..ยังอยู่ไหม” เป็นดั่งทุกครั้งที่บ๊อบบี้กลับบ้านมา คำถามนี้จะดังชึ้นเสมอๆ

    “ฮันบินหรอ.. หลับอยู่ข้างบนห้องลูกน่ะจ่ะ น้องตอนนี้โตเป็นหนุ่มเเล้วน่ารักเขียวนะ” 

    “อ่อ งั้นผมขึ้นไปข้างบนก่อนนะ” บ๊อบบี้ได้ยินอย่างงั้นจึงรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเอง

    ภาพร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงช่างทำให้นึกถึงเรื่องราวอดีตในวัยเด็ก ฮานาบิที่เคยเล่นด้วยกันตอนนี้มันกลายเป็นหมาตัวโต มันตัวใหญ่ขึ้นมาก 

    “เเม่บอกน่ะจ่ะว่าพี่บ๊อบบี้จะมา” 
    “อ่อ ครับ ผม..ผมยังดีใจครับเเม่ที่น้องยังจำผมได้”

    “เเต่ว่าคุณน้า..เอ่อ คุณเเม่ของน้องฮันบินเขามีปัญหานิดหน่อยเลยฝากให้อยู่กับน้องชายเขาเเต่น้องชายก็รับไม่ได้ที่จะดูเเลน้องอยู่ดี เเม่ได้ยินอย่างนั้นก็เลยรีบโทรหาน้องชายของเเม่ฮันบินให้มาส่งที่บ้านเราน่ะลูก” หญิงวัยกลางคนพูดไปพร้อมกับทำความสะอาดของที่อยู่ในครัว

    “ตอนนี้บ๊อบบี้ก็เหมือนจะมีน้องชายของตัวเองเเล้วนะลูก ฮ่า” เสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องครัว

    “คุณเเม่ครับ ละน้องจำผมได้ยังไงหรอ” 
    “หึ อันนี้บ๊อบบี้ต้องถามตัวเองละล่ะว่าเคยให้อะไรน้องไว้” บ๊อบบี้นึกย้อนกลับไปก็นึกถึงเรื่องราวที่ทั้งสนุกเเละตื่นเต้นในวัยเด็กที่เขาเคยได้ร่วมทำกับน้องต่างสายเลือด

    Bobby 010-9711-0546 

    เอามาทำไมหรอ

    ก็เอามาเวลาฮันบินคิดถึงพี่ไง จะได้ไม่ต้องวิ่งมาหา

    น้องน่ะ รอเเต่เราเลยนะ ยังโชคดีที่น้องยังจำเเม่จำลูกได้ล่ะ น้องเลยค่อนข้างที่จะมีความสุขที่จะโตขึ้น เห็นมีเเอบร้องไห้อยู่บ่อยๆเเต่ก็ถือว่าในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีนะ มันก็ถือว่าช่วยน้องได้ระดับนึงเลยนะเเม่ว่า” เเม่ของบ๊อบบี้พูดต่อ

    การที่น้องไม่สามารถเก็บความจำได้หลังจากหนึ่งวัน มันก็ดีเหมือนกันนะ เพราะมันจะเหมือนว่าบ๊อบบี้เเค่ออกไปข้างนอกเเล้วกลับดึกเเค่นั้นเอง ฮันบินไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่พี่ชายของตัวเองบ๊ายบายออกจากประตูในวันนั้น เขาจะหายไปเป็นปีๆ.. หึ เเม่ชักจะหลงรักเด็กคนนี้เข้าเเล้วสิ..เราก็ด้วยใช่ไหมบ๊อบบี้” หญิงวายกลางคนพูดตามความรู้สึกที่เกิดขึ้น

  • “มันมากกว่ารักแล้วครับเเม่ เอ่อ..ผมหมายถึงเราอยู่ด้วยกันตั้งเเต่ฮันบินยังเดินไม่ได้เลย ฮ่าๆ โตขึ้นมาเเล้วเเสบขึ้นเยอะเลย” บ๊อบบี้พูดก่อนที่จะหยิบน้ำเเละขนมที่เตรียมไว้เเละขึ้นไปด้านบน 

    “งั้นผมขึ้นไปข้างบนหาน้องละเอาขนมไปให้น้องนะครับเเม่” บ๊อบบี้ยิ้มก่อนที่จะเดินขึ้นข้างบนไป
    .
    .
    .

    “พี่บ๊อบโกรธฮันบินหรอครับ” เสียงละเมอของฮันบินที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำเอาบ๊อบบี้ที่เข้ามาในห้องน้ำตาคลอ

    “เด็กน้อย ไหนใครบอกว่าจะจำอะไรไม่ได้ไง ทำไมยังคิดว่าพี่โกรธเราอยู่นะ” บ๊อบบี้ที่พูดขึ้น

    ผ้าห่มที่พับอยู่ถูกกางออก ประตูห้องที่เคยเปิดไว้ถูกปิดให้สนิท เเสงจากดวงอาทิตย์ส่องสว่างน้อยกว่าเเสงโคมไฟในห้องนอน หลังจากการกับมา บ๊อบบี้เคลียร์งานที่บริษัทที่คุณพ่อเป็นเจ้าของ กองงานที่เยอะขึ้นกับเวลาที่มากขึ้น ตอนนี้เกือบสามทุ่ม 

    “พี่บ๊อบบี้หรอ” เสียงฮันบินที่ดังขึ้นทำเอาคนที่ตั้งใจทำงานหลุดออกจากสมาธิ

    บ๊อบบี้ที่ได้ยินเสียงนั้นหันหน้าไปหาต้นตอของเสียงทันที ฮันบินที่เห็นตรงหน้านี้ไม่เหมือนเมื่อในอดีตอีกต่อไป ร่างกายของเด็กผู้ชายวัยรุ่นเผยขึ้น กลุ่มผมสีสวยเเต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปคือรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เเละดวงตาที่ชวนให้หลงใหล

    “ฮันบิน” บ๊อบบี้ลุกออกจากโต๊ะทำงานที่อยู่ในห้องเเละเดินไปหาร่างบางทันที

    “ฮันบิน..ฮันบินจำพี่ได้ใช่ไหม” บ๊อบบี้ถามคำถามที่หวังคำตอบจากคนตรงหน้า

    “อื้อ ฮันบินจำพี่บ๊อบบี้ได้” เด็กน้อยให้คำตอบพร้อมขี้ไปที่หัวเตียงที่มีรูปถ่ายเมื่อตอนยังเด็กเเละสร้อยข้อมือที่บ๊อบบี้เป็นคนใส่ให้

    ร่างหนากอดร่างเล็กที่กำลังอธิบายกับสิ่งที่ตนเองถูกถาม บรรยากาศในห้องตอนนี้อบอุ่น

    .

    .

    .
    “เเต่ตอนนี้อย่างนึงนะบ๊อบบี้ น้องจะจำได้เเค่เวลาที่ผ่านมานานมากๆ น้องจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นปัจจุบันไม่ได้น่ะลูก” 
  • .

    .

    “ ฮันบิน พี่รักฮันบินนะ ฮันบินเข้าใจพี่ใช่ไหมครับ” บ๊อบบี้ถามน้องชายที่ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นเด็กหนุ่ม

    “ครับ พี่บ๊อบบี้...จริงๆเเล้วผมพอจะรู้เเล้วครับว่าผมน่ะค่อนข้างพิเศษ..ผมหมายถึงอาการป่วย..เเต่พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะไม่ทำให้พี่ลำบากใจนะครับ” ฮันบินพูดก่อนที่จะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของทั้งคู่ เขาในตอนนี้ร้องไห้บ๊อบบี้ก็เช่นกัน 

    “ที่ผ่านมาผมขอบคุณพี่บ๊อบบี้มากเลยนะครับ..ที่ผมพูดอย่างนี้เพราะผมจะพูดมันในตอนที่ยังจำมันได้ยังไงครับ ฮ่าๆ” ฮันบินพูดติดตลกเเต่น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด

    “ฮ่าๆ พี่รักเรานะฮันบิน” 
    “ผมก็รักพี่เหมือนกันนะครับ เเต่ว่า เราอย่าบอกรักกันเเบบนี้เลยนะครับ เพราะว่าเดี๋ยวพี่ชายของผมจะมาเห็นเเล้วไม่ดีครับ” ฮันบินพูดก่อนที่จะหันหลังกลับไป

    “พี่ไงฮันบิน พี่คือพี่ชายของฮันบินไง” ร่างหนาทรุดตัวลงบนพื้น น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง

    “ไหน..ไหนฮันบินบอกว่าจำพี่ได้ไงครับ..ฮันบินโกหกพี่หรอ” บ๊อบบี้พูด อารมณ์ในตอนนี้ค่อนข้างที่จะสับสน น้ำตาที่ซ่อนเอาไว้ไหลลงมาไม่หยุด 

    “ฮันบินจำได้สิ เเต่ว่าบ๊อบบี้ที่ผมหมายถึงคือคนนี้” ร่างบางเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่าย รูปที่พวกเขาถ่ายเมื่อตอนที่ฮันบินยังเป็นเด็กน้อยฮานาบิที่ยังเป็นลูกหมา ส่วยบ๊อบบี้ที่ยังไม่ได้เป็นผู้ใหญ่มากขนาดนี้ ผ่านมา5ปี ทั้งบ๊อบบี้เเละฮันบินล้วนเปลี่ยนไปเด็กน้อยที่เคยสามารถนั่งบนตัวเขาตอนนี้ส่วนสูงค่อนข้างที่จะเท่ากับเขาเเต่ร่างก็คงบางเหมือนเดิม

    ทุกย่างรอบข้างไร้ความเคลื่อนไหว เสียงเเอร์ภายในห้องดังขึ้นจนได้ยินชัดเจน เราสองคนน่ังอยู่ในห้องไม่มีการพูดคุยใดๆ ภายในใจตอนนี้เเตกจนไร้ชิ้นดี

    "พี่เป็นอะไรหรอครับ" ฮันบินถามบ๊อบบี้ที่ยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

    "ฮ่าๆๆ พี่บ๊อบบี้ ผมเเค่เเกล้งพี่เล่นน่า ผมน่ะ รอพี่มาตลอดเลยนะ ถึงเเม้ว่ามันจะเจ็บๆเวลาคิดถึงพี่มากก็เถอะ" เสียงของคนที่อายุน้อยกว่าทำให้น้ำตาของบ๊อบบี้ที่ไหลออกมาหยุด สองมือน้อยสัมผัสที่ใบหน้าคม

    "พี่อยากรู้เคล็ดลับไหมล่ะ ผมจะบอกพี่ให้ก็ได้นะ เเต่ว่าพี่ต้องหยุดร้องไห้ก่อน สัญญากับฮันบินนะ" " อื้อ ครับ พี่สัญญา" บ๊อบบี้ยกมือขึ้นปาดน้ำตา

    ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอนเดินตรงไปยังกล่องเก็บของที่วางไว้ในห้อง ฮันบินหยิบสมุดบันทึกที่ถูกบันทึกไว้เเละเเน่นอนมันไม่ได้มีเเค่เล่มเดียว ระยะเวลาตั้งเเต่ที่เริ่มเขียนหนังสือได้ฮันบินได้ฝึกจดบันทึก เริ่มเเรกเล่มที่หนึ่งเริ่มเขียนโดยการจดชีวิตประจำวัน เล่มที่สองสามสี่ห้าหก จดบันทึกเท่ากับจำนวนที่บ๊อบบี้ไปศึกษาต่อเเละเเน่นอนสมุดดังกล่าวล้วนมีลักษณะประจำตัวของมัน มันไม่ได้มีอะไรเด่นไปหรอกเเต่มันก็ทำให้ฮันบินจำได้ 

    สติ๊กเกอร์สวยถูกตกเเต่งโดยคุณเเม่ ฮันบินที่นั่งข้างๆช่วยแปะ
  • MONDAY, DECEMBER 11 

    มันคือวันที่บ๊อบบี้เดินทางออกไปยังอเมริกา คุณเเม่บ๊อบบี้บอกว่าถ้ามีหนังสือที่มีหน้าปกเเบบนี้ครบ5เล่ม พี่บ๊อบบี้จะกลับมาเเต่ทุกหน้าจะต้องเขียนทั้งหมด

    DAY1 

    สวัสดีฮันบินจะตั้งชื่อเจ้าว่าบาบินะ เพาะว่าอะไรหรอเพราะว่าพี่บ๊อบบี้บอกว่าตอนเด็กๆเรายังพูดไม่ชัด เราเรียกเเบบนั้นตลอดเลย ส่วนคุณเเม่พี่บีอบบี้กับคุณพ่อของพี่เขาก็ลอกว่าน่ารักด้วย เราว่ามันตลกไปหน่อยเเต่ว่าพี่บีอบบี้ยิ้ม ฮันบินก็ชอบล่ะ 
    .

    .

    .
    DAY25

    ฮันบินไปกินข้าวตามที่พี่บ๊อบบี้สั่งเเล้วเพราะว่าจะได้โตเร็วๆ ตอนนี้5 ขวบเเล้วนะ พี่บ๊อบบี้ส่งของขวัญเป็นคุณหมีมาให้ด้วย เเต่ว่าฮันบินวาดรูปมันไม่เป็น ฮันบินจะไม่วาดมันนะ 
    .

    .

    .
    DAY55

    วันนี้ฝนตกด้วย พี่บ๊อบจะเปียกฝนหรือเปล่า ฮันบินเห็นคุณเเม่ถือของมาเต็มเลยคุณพ่อวันนี้กลับบ้านเร็วด้วยล่ะ แล้วอีกอย่างตอนนี้ฮันบินเขียนเก่งเเล้วนะ 

    .

    .

    .
    DAY195 

    พี่บ๊อบบี้ตอนนี้ยังไม่กลับบ้านมาเลย ฮันบินรอเล่นกับพี่บ๊อบบี้อยู่นะ นอนรอจนง่วงเเล้ว ให้อาหารฮานาบิเเล้วด้วยนะ ฮานาบิตัวใหญ่ขึ้นเดี๋ยวจะพาพี่บ๊อบไปดู

    .

    .

    .
    DAY365

    พี่บ๊อบบี้ ตอนนี้ข้อมือที่มีเบอร์พี่บีอบบี้อยู่ตอนนี้มันเเน่นเเล้วคุณเเม่เลยถอดเก็บไว้บนหัวเตียง รูปของเราที่พี่บ๊อบบี้เลยให้ไว้ก็อยู่กับสร้อยข้อมือนะ 

    .

    .

    .
    DAY670

    พี่บ๊อบบี้ทำไมเวลาฮันบินเห็นรูปพี่มันต้องเจ็บแปลกๆที่หัวใจด้วยนะ ฮันบินไปถามคุณเเม่มา คุณเเม่บอกว่ามันเรียกว่าความคิดถึงเเหล่ะ เหมือนที่เวลาคุณเเม่คิดถึงพี่บ๊อบบี้

  • ทันทีที่บ๊อบบี้เปิดดูสมุดทั้งหมด น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง เขาไม่คิดเขาจะทำให้คนๆนึงคิดถึงเขาตลอดทุกวันอย่างงี้ 

    บ๊อบบี้เดินไปหยิบปากกาที่ฮันบินยื่นให้ เขาเขียนลงไปในสมุดเล่มนี้เผื่อที่จะเติมให้ครบตามวันเวลาทั้งหมด 

    บ๊อบบี้หยิบกล้องโพลาลอยด์ขึ้นมาถ่าย รูปที่ไหลออกมาจุดประสงค์ก็คือจะบันทึกเก็ยไว้ในสมุด


    DAY1825

    สวัสดีบาบิ นี่ไม่ใช่ฮันบินเขียน วันนี้บ๊อบบี้เป็นคนเขียนนายเเหล่ะ วันนี้เป็นวันที่ครบ5ปีที่ฉันไปเรียนมา ตอนนี้ฮันบินโตขึ้นเลย เขาน่ารักมาก ฉันจะทำให้นายอิจฉาฉันให้ได้เลยเพราะว่าเขาตอนนี้น่ะ ฉันจะเเปะรูปให้นายดู เเต่พอนายเห็นเเล้ว นายก็เลิกความคิดที่จะเเย่งเขาไปจากฉันนะเพราะตอนนี้น่ะ เขาเป็นของฉันเเล้ว 




    ฮันบินที่เห็นก็อดไม่ได้ที่จะเเย่งปากกาของคนตรงหน้า เราสลับกันถ่ายรูป รูปของเราสองคนถูกเเปะไว้ด้วยกัน ข้อความก็ถูกเพื่มเติม ทำให้ทุกอย่างครบสมบูรณ์



    DAY1825

    สวัสดีบาบิ นี่ไม่ใช่ฮันบินเขียน วันนี้บ๊อบบี้เป็นคนเขียนนายเเหล่ะ วันนี้เป็นวันที่ครบ5ปีที่ฉันไปเรียนมา ตอนนี้ฮันบินโตขึ้นเลย เขาน่ารักมาก ฉันจะทำให้นายอิจฉาฉันให้ได้เลยเพราะว่าเขาตอนนี้น่ะ ฉันจะเเปะรูปให้นายดู เเต่พอนายเห็นเเล้ว นายก็เลิกความคิดที่จะเเย่งเขาไปจากฉันนะเพราะตอนนี้น่ะ เขาเป็นของฉันเเล้ว 


    สวัสดีบาบินี่เป็นฮันบินเขียนเเล้ว ถ้าพี่บ๊อบบี้ทำนายตกใจก็อย่าโกรธพี่เขานะ พี่เขาตอนนี้ก็หล่อมากเลยเเหล่ะ ฉันจะบอกนายให้รู้ไว้นะว่าฉันน่ะ มีคนที่น่ารักที่สุดอยู่ข้างๆฉันตอนนี้ด้วย เขากอดได้ด้วยล่ะ บางทีก็หอมด้วยนะ มากกว่านั้นก็ เอ่อ ไม่บอกหรอกนะ พี่บีอบบี้ไง ฉันจะให้นายเห็นเขานะ เเต่พอเห็นเเล้วนายต้องอิจฉาเเน่ๆเลย เเต่ไม่ให้หรอกนะเพราะพี่คือของฮันบินไงล่ะ 


     


    หลังจากที่บีอบบี้กลับมาทุกอย่างในบ้านกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง บ้านที่เคยเงียบเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเพราะเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่มทั้งสองมาเยียวยา 


    หิมะเริ่มตกอีกครั้ง


    "คนดีครับเรา ไปข้างนอกกันไหม" บ๊อบบี้ถามร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ มือเล็กที่อยู่บนอกลูบไล้ไปตามไปหน้าของคนที่พูดอยู่

    "ได้สิ ถ้าพี่บีอบอยากพาฮันบินไปนะ" ร่างเล็กเชยหน้ามอง

    "งั้น คนดีลุกขึ้นไปอาบน้ำเเต่งตัวก่อนนะ เหนียวตัวเเย่เเล้วใช่ไหม พี่บอกเเล้วว่า--" ร่างเล็กเอามือมาปิดปาก หน้าที่ขึ้นสีเเดงอ่อนมุดลงไปจมอกหนาอีกครั้ง

    "ก็พี่อ่ะ เพราะพี่นั่นล่ะ พี่มีผลต่อจิตใจฮันบินไปทุกความรู้สึกเลย" ฮันบินพูดจบพร้อมป้อนจูบให้คนตรงหน้า

    "อุ้มสิ อุ้มเหมือนเมื่อก่อนไง" ร่างเล็กพูดเเหย่อีกครั้งก่อนที่ร่างของตัวเองจะลอยขึ้นไปจริงๆ บ๊อบบี้อุ่มฮันบินไปในห้องน้ำก่อนที่จะจัดการตัวเองเเละคนตรงหน้าเสร็จ 

    เวลาล่วงเลยไป ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่ม เทศกาลก็ยังคงดำเนินไปเลื่อยๆ เสียงพลุที่ดังขึ้นเป็นระยะเเละเสียงเพลงคริสต์มาสตามทางทำให้บรรยายกาศที่หนาวเย็นกลับอบอุ่น

    "ฮันบิน เคยรู้เรื่องเล่าไหม"
    "เรื่องอะไรหรอครับ"
    " Mistletoe ไง" 

    เราสองคนย้ายมาอยู่ด้วยกันที่อังกฤษเนื่องจากการทำงานของพี่บ๊อบบี้เเละตัวของผมเอง ตอนนี้อาการของผมเป็นปกติเเล้ว เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะว่าคนๆนั้นที่ช่วยรักษาผมคือ บ๊อบบี้ยังไงล่ะ ผมถามเขาเสมอว่าทำยังไง เขาเเค่บอกว่ายาวิเศษไง เยียวยาทุกอย่างได้ เเล้วผมก็เชื่อว่าอย่างนั้น เเล้วมันก็เกิดขึ้นจริง 

    ยาวิเศษที่พูดถึงก็คือตัวเขาเเละความรักของเรา

  • Special Part. 

    ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองเดินทางมาเป็นเวลานานมาก บ๊อบบี้ที่มีเด็กตัวน้อยอยู่เคียงข้างเสมอในทุกๆวัน ฮันบินที่มีพี่ชายตัวโตอยู่ข้างๆในทุกสถาณการณ์ เขาทั้งสองต่างให้กำลังใจซึ่งกันเเละกันเเละดูเเลซึ่งกันเเละกันอย่างไม่ขาดสาย หลังจากที่บ๊อบบี้ไปเรียนที่อเมริกา ฮันบินโตขึ้นเขาหาวิธีที่จะจดจำเรื่องทุกอย่าง เพราะอะไรฉันก็พอที่จะเดาออกล่ะค่ะ เเละฉันก็หวังว่านั่นจะเป็นผลที่ดีต่อตัวเขาทั้งสอง ฮันบินเป็นเด็กที่ฉันรักมาตั้งเเต่เด็กเเละลูกชายฉันก็เหมือนกัน ครอบครัวของเราต่างเอ็นดูฮันบิน เราให้ทุกอย่างเขาเหมือนที่ให้ลูกชายของตัวเองทุกอย่างไม่มีข้อเเตกต่างใดๆทั้งสิ้น สุดท้ายนี้ฉันหวังว่าพวกเขาทั้งสองจะเดินไปข้างๆกันเสมอ - คุณนายคิม (คุณเเม่บ๊อบบี้)

    ผมที่ทำงานดึกทุกวันจนบางทีเกือบเที่ยงคืนที่กลับมาถึงบ้าน ฮันบินจะเป็นคนที่คอยช่วยคุณเเม่หรือภรรยาผมเสมอๆ จนบางทีผมก็หลุดที่จะหัวเราะในความน่ารักที่บริสุทธิ์เเบบนี้ ผมให้ทุกอย่างเขาเหมือนที่ให้ลูกชายตัวเอง ตอนนี้ผมได้รับเขาเป็นบุตรบุญธรรมเรียบร้อย ผมรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง ผมหวังว่ารักที่บริสุทธิ์นี้จะดำเนินไปเลื่อยๆ - คุณคิม (คุณพ่อบ๊อบบี้)

    สวัสดี นี่ก็บ๊อบบี้ไงคนที่เขียนอยู่ตอนนี้ก็คือบ๊อบบี้  ทำไมผมจะต้องมาเขียนอะไรเเบบนี้ด้วย เเต่ถ้าคุณไรท์เตอร์ต้องการก็จะเขียนให้ก็ได้ เรื่องความรักของเราน่ะมันเริ่มมาตั้งเเต่เรายังเด็กๆก็ตามที่มันเกิดขึ้นล่ะ เรื่องราวของเราน่ะมันมากกว่าความฝันอีกนะ เราสองคนรู้จักเเละใช้ชีวิตร่วมกันมานานมาก ตั้งเเต่ที่ผมรู้ว่าน้องชายผมมีอาการเเบบนั้น ผมก็ตั้งใจเรียนเเละศึกษาข้อมูล ผมตัดสินใจไปเรียนเเพทย์ตามเวลา5ปีที่หายไป เเต่สิ่งที่ผมค้นพบคือมันไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าการให้ความรักผมไม่ได้จัดยาหรือสั่งยาตามเเบบเเพทย์เขาทำกันหรอก ความรักก็คือยาวิเศษที่บางทียาเเพงๆยังให้สรรพคุณเเบบมันไม่ได้เลย - บ๊อบ

    ฮันบินตอนนี้หายเป็นปกติเเล้วครับเพราะใครน่ะหรอไรท์คงรู้ดีใช่ไหมครับ   พี่ชายผมน่ารักไหมครับ  คนดีของผมน่ารักไหมล่ะ (บ๊อบบี้เขียน) 


    รูปตอนพี่เขางอเเงอ่ะ ดูดิไม่ยอมหันมาด้วย  รูปตอนที่พี่เขาโคตรsexy ผมชอบมาก (บ๊อบบี้เขียน) 
     - ฮันบิน





    จ้า..บ๊อบบี้ 

    THE END - 

    171211 3:14 AM - arrowinlatin 

  • สวัสดีค่ะ ก็ไม่คิดว่ารูปที่ได้มาจะเอามาเเปลงเป็นเรื่องราวได้ขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในดวงใจด้วยน้า เรื่องนี้มันค่อนข้างที่จะยาวๆหร่อยตอนเเรกกะลงทีละบทเเต่เอาบทเดียวไปเลยดีกว่าเราะไรท์กำลังเตรียมพาร์ทพิเศษเอาไว้ด้วย จริงๆเเอบใบ้ๆไว้ในเรื่องเเล้ว อ่านเสร็จเเล้วอย่าลืมให่กำลังใจไรท์ดดยการ #arrowsfictions เเละ comment ใต้บทความนี้เลยนะคะ จะปีใหม่เเล้วไรท์ขอให้รีดเดอร์ทุกคนมีความสุด สมหวังทุกอย่างเลย ไม่นกบัตรคอนค่ะ 

    - ธนู @arrowinlatin
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in