สิ่งที่เราโหยหา เมื่อได้สัมผัส เราจะรู้สึกดีเสมอ มันจะดีต่อใจ มันจะเป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงจิตใจ...

แต่นั่นแหละ ถ้าเกิดวันหนึ่ง มันกลายมาเป็นงานหลักแทนที่จะเป็นงานอดิเรกล่ะ เจอมันทุกวัน ไม่มีช่วงเวลาให้ห่างกัน ให้ได้คิดถึง ณ. ช่วงเวลานั้น ความรู้สึกโหยหา ความรู้สึกอยากจะวิ่งเข้าไปสัมผัส ความรู้สึกยินดีเมื่อได้สัมผัสยังจะมีอยู่มั้ย?

มันจะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายหรือเปล่า อ่าาาา ตื่นเช้าฉันต้องเจอเธออีกแล้ว ฉันเบื่อแล้ว ฉันเบื่อจัง... มันจะเป็นแบบนี้ไหม? ทำไมตอนนี้ฉันคิดว่า เรื่องบางเรื่อง ปล่อยให้มันเป็นแค่งานอดิเรกอ่ะดีแล้ว มันไม่ควรที่จะมาเป็นงานหลัก เพราะเราอาจจะเบื่อมันขึ้นมาได้ซักวัน...