ได้...

ฉันไปส่งเขาก็ได้

ฉันพาเพื่อนไปด้วย 1 คน พวกเรา 3 คนเมาไม่ต่างกัน

ฉันส่งเพื่อนที่หอเรียบร้อย

ฉันกลับมายังร้านเหล้า แต่ยังไม่ถึงร้านหรอก พวกเราเกิดอุบัติเหตุก่อนน่ะ... ฉันขยับตัวไม่ได้เลย เพื่อนฉันอีกคนที่เป็นคนขับรถเหมือนแขนเขาจะหักนะ... มีใครเข้าไปดูเพื่อนของฉันได้ไหม ช่วยเขาหน่อย คุณไม่ต้องวิ่งมาหาฉัน ฉันมีสติอยู่ ฉันได้ยิน ฉันพยักหน้าได้ ได้โปรด...เข้าไปช่วยเพื่อนของฉันหน่อย เขาน่าจะหนักกว่าฉัน...

แล้วความทรงจำของฉันก็หายไป

ฉันกลับไปไม่ถึงร้านเหล้า...

----------------------------------------------

ขณะนี้เป็นเวลาประมาณตี 2 ... เพื่อนของฉันเมาไม่ได้สติ และฉันเองก็เมาเหมือนกัน พวกเราตกลงกันว่าจะพาเพื่อนคนนั้นกลับหอไปก่อน ฉันไปส่งไม่ได้หรอก ฉันเลยให้เพื่อนอีก 2 คนไปแทน โดยที่กระเป๋าของพวกเขาอยู่กับฉัน มือถือก็ด้วย...

ขณะนี้เป็นเวลาตี 3... พวกเรารอ 2 คนนั้นมา 1 ชั่วโมงกว่าแล้ว ทำไมยังไม่กลับมานะ...

ขณะนี้เป็นเวลาตี 4... พวกเรารอมา 2 ชั่วโมงกว่าแล้ว ดูท่า 2 คนนั้นจะกลับมาไม่ไหวหรือเปล่านะ แล้วทำไมถึงไม่โทรมาบอกเล่า ให้รอแบบนี้ทำไมกัน! ฉันโมโหแล้วนะ...

ป่ะ...พวกเรา...

กลับเถอะ...

2 คนนั้นน่าจะนอนอยู่หอเพื่อนอ่ะ

น่าจะกลับมาไม่ไหว...

----------------------------------------------

เอ๊ะ?!

พวกเธอรถล้มเหรอ?

มิน่าล่ะ รอตั้ง 2 ชั่วโมงถึงยังไม่มา

มือถือฉันฝากไว้กับเธอน่ะ 

ฉันติดต่อใครไม่ได้เลย

ฉันรู้ตัวอีกที ฉันก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว

อ๋อ... ฉันเข้าใจแล้วล่ะ....

ขอโทษนะที่คิดอะไรแบบนั้น ฉันไม่รู้จริง ๆ