เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ซึม (ไม่) เศร้าChaMaNoW
ช่างแม่งมันเถอะ
  • งานก็ต้องทำให้ได้ดี
    เรียนก็ต้องทำให้ได้เกรดเอ

    ดังนั้น มันเลยเป็นอะไรที่เครียดกับเรามาก
    ทั้งภาระที่รับผิดชอบเยอะ ทั้งเวลาที่แทบไม่พอในแต่ละวัน

    ถ้าอยากได้เกรดเอ เราต้องตั้งใจเรียน
    เราต้องหาเวลามาอ่านหนังสือให้เป๊ะๆ

    แม้หมอจะแนะนำว่า อย่าหักโหมกับตัวเองมากไป
    แต่เราก็ยังมีพฤติกรรมแอบฝืนทำงานหนักอยู่ดี

    จนกระทั่งอาการแพนิค หรือวิตกกังวลมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

    ----------------------------

    มีครั้งหนึ่งอยู่ดีๆ ตอนนั่งรถกลับบ้าน ก็ใจสั่น มือสั่น ตัวสั่น
    หายใจลำบาก 

    ตอนนั้นคิดเลยนะว่า จะไปโรงพยาบาลหรือกลับบ้านดี
    แต่ใจหนึ่งก็คิดว่า...
    ถ้ามันจะต้องตาย ขอกลับไปเจอหน้าพ่อหน้าแม่สักครั้งจะดีกว่า

    เลยอดทนนั่งรถไปถึงบ้านประมาณ 3 ทุ่มได้
    แต่พอกลับมาถึงบ้าน เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจมาก
    อาการแพนิคที่เจอมันหายไปเลย

    ความรู้สึกเหมือนคำแก้วในเรื่องนาคี
    ที่ดิ้นทุรนทุรายเวลาโดนของ
    พอวิ่งไปถึงเทวาลัยก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง

    ----------------------------

    ก็แปลกดีนะ...

    แต่จริงๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกค่ะ
    มันเป็นอาการของพวกโรควิตกกังวล
    ที่มันสามารถเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ และจะหายไปเองหลังจากผ่านไป 30 นาที - 1 ชั่วโมง
    และถ้ายิ่งมีตัวกระตุ้นอย่างเช่น คาเฟอีน ความเครียด พักผ่อนน้อย ยิ่งเกิดขึ้นได้ง่าย 

    หลังจากวันนั้น เราเลยเลื่อนนัดหมอให้เร็วขึ้นเพราะอาการไม่ค่อยจะดี
    หมอเลยให้คำแนะนำมาว่า 
    "ช่างมันเถอะ"

    ใช่... อย่าไปซีเรียสอะไรกับมันมาก
    ความกลัวจะยิ่งทำให้อาการวิตกกังวลเรารุนแรงมากขึ้น
    สมองได้ถูกสั่งการว่าเหมือนมีเรื่องไม่ปกติ
    (แม้ว่าจริงๆ ไม่มีอะไรเลย)
    มันก็จะส่งคำสั่งไปยังกล้ามเนื้อให้บีบตัว หัวใจเต้นแรง

    วิธีการแก้ก็คือ เราต้องพยายามบอกสมองว่า
    "ฉันไม่เป็นอะไร"

    รวมถึงเรื่องอื่นด้วย คิดว่า "ช่างมันบ้าง" ก็ไม่เสียหายอะไร
    มนุษย์เราไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบแต่ไหนแต่ไร
    แม้แต่แขน ขา แต่ละข้างของเรายังไม่เท่ากันเลย
    ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติบ้าง

    ----------------------------

    หลังจากวันนั้น เราเลยจริงจังที่จะรักษาอาการตัวเองมากขึ้้น
    โดยเริ่มจากช่างแม่งก่อน

    วันเสาร์ก็ไปเรียนตามปกติ 
    เพื่อน:"แกๆๆ ทำการบ้านที่อ.สั่งหรือยัง"
    เรา: "การบ้านที่เขาแค่ให้ไปคิดล่วงหน้ามาเฉยๆ น่ะเหรอ"
    เพื่อน: "ใช่ๆ"

    เรา: "ยังไม่ทำเลย เขาไม่ได้บังคับว่าต้องส่งนิ ช่างมันเถอะ"

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in