มันเป็นวันนึงของเด็กผู้หญิงอายุ 16 คนนึง

ที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่

ในเวลานั้น เราตกหลุมรักรอยยิ้มและท่าทางเหล่านั้นของเธอ

เราเผลอไปกับความใกล้ชิด

ความสนิทสนม และความรู้สึกที่ว่าสำคัญ

ต่อให้มันเป็นความสำคัญที่เราเสริมเติมแต่งขึ้นมาก็เถอะ

ความรู้สึกที่ทับซ้อนเกิดขึ้นในเวลานั้น

ทั้งๆที่ยังเด็กเหลือเกิน

เรารอคอยข้อความ

เรารอคอยวันจันทร์

เรารอคอยที่จะรับสาย

ตอนนั้นเราคิดว่าเรามีความรัก

และมันดูดดื่ม

ทั้งๆที่มันช่างว่างเปล่า 

และไร้เดียงสา

เธอน่ารัก สดใส เธอเป็นเหมือนดวงจันทร์ที่มีดาวนับร้อยรอบตัว

เธอพูดเก่ง ช่างถาม เธอเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงแต่ก็ดึงดูดให้คนอยากเข้าหา

และเรารู้สึกถึงความเป็นไปไม่ได้เสมอ.

เรายังจำได้ดีถึงประโยคที่เธอตอบกลับมา

หลังจากที่บอกออกไป 

เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการถูกสารภาพรักรึเปล่านะ

ทำไมถึงรู้สึกเยียวยาได้ขนาดนี้

ทั้งๆที่โดนปฏิเสธแท้ๆ

ขอบคุณนะ เรารู้สึกแบบนั้นเสมอ

และชื่นชมคำตอบนั้นของเธออยู่ตลอด

เธอคนนี้ ไม่ใช่เธอ 

แต่เป็นแก

คนที่ทำให้ช่วงเวลาม.ปลายไม่จืดชืดนัก

และถึงวันนี้จะไม่ได้เข้าใจอะไรมากขึ้น

แต่ก็เข้าใจแล้วว่าบางเรื่องไม่จำเป็นต้องเข้าใจก็ได้.