เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
พระจันทร์หลงทางร่างกายต้องการซูชิ
เค้าลางพายุ
  • ถ้าโลกนี้คือท้องฟ้า
    ฉันจะเป็นพระจันทร์

    เพราะฉันหลงทาง

    พระจันทร์หลงทาง




    วันนี้เป็นการหยุดเรียนครั้งที่ร้อย
    สิ่งที่น่ากลัวที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว

    ทุกคนรู้

    ที่สำคัญ ไม่ใช่จากปากฉัน

    ยิ่งไปกว่านั้นผู้รับฟังดันเป็นคนสุดท้ายที่ฉันอยากให้ได้ยิน


    คืนนี้ฉันร้องไห้
    น้ำตาทำท่าจะไหลมาตั้งแต่บ่ายแต่ก็ไม่
    ทีแรก ฉันคิดว่าความวูบโหวงในใจเป็นเพราะนิยายเรื่องใหม่ที่กำลังติดตาม
    อย่างมาก ก็น่าจะเป็นเพราะกองการบ้านใหญ่ๆบนโต๊ะข้างเตียง

    กว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว

    ฉันมองพ่อที่ปลายเท้า
    ท่านนั่งตัดเล็บนิ้วโป้งขวา ถามว่ารอยฉีกขาดของจมูกเล็บเกิดจากอะไร
    ตัวเลือกของท่านคือมันลอกเองกับการเดินชน

    ฉันตอบว่าฉันฉีกมันเอง

    ทั้งจมูกเล็กหัวแม่โป้งเท้าซ้ายขวา แผ่นหนังหนาๆตรงฝ่าเท้าขวา จมูกเล็บหัวแม่มือซ้าย และตาปลาที่อุ้งมือขวา

    ฉันสร้างและฉีกมัน

    ในตอนที่ร้องไห้ พ่อกอดฉันไว้และบอกว่าจะไม่ปล่อยมือ
    ท่านว่าอดีตแก้ไขไม่ได้แต่อนาคตไม่ว่าฉันจะเป็นอย่างไรท่านก็จะดูแล

    ด้วยความสัตย์จริง ฉันจับใจความได้เลือนลาง

    วินาทีนั้นฉันข่มเสียงสะอื้นไว้ในอก น้ำตาไม่ได้ตกในอย่างที่แม่พูด มันไหลออกมาเป็นสายทางตาขวา

    สิ่งที่ตกตะกอนขมขื่นอยู่ในอกคือความรู้สึกประหลาดที่ทำให้หายใจลำบากเหลือเกิน

    ฉันพยายามอย่างหนักที่จะไม่อาเจียน
    สองมือถูกพ่อตัดเล็บให้ นึกเสียดายว่าไม่สามารถใช้มันจิกตามแขนได้อย่างเคย

    พ่อถามว่าฉันทำการบ้านอ่านหนังสือหรือยัง
    ฉันจำไม่ได้ว่าตอบอะไรออกไป แต่คิดว่าพ่อคงเข้าใจว่าทำแล้ว

    แน่นอนว่าโกหก

    ชั่วชีวิตนี้ฉันเกลียดคนโกหกที่สุด
    ชั่วชีวิตนี้ฉันโกหกเก่งที่สุด

    ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ตัวเองมักเลือกวิธีโกหกเป็นอย่างแรกทุกครั้งที่มีปัญหา

    หรือเพราะฉันเหมือนพ่อมากๆอย่างที่แม่บอกกันนะ

    ในไลน์ แอพที่ฉันเกลียดที่สุด
    ข้อความที่แย่ยิ่งกว่าข้อความไหนๆถูกส่งมา
    ฉันจำเนื้อหาอย่างละเอียดไม่ได้และฝืนใจเกินกว่าจะกลับไปย้อนอ่าน
    แต่ที่แน่ๆคือทุกคนรู้แล้ว
    เรื่องนั้นออกจากปากของเพื่อนที่ฉันคิดว่าคุยด้วยเข้าใจที่สุด คนเดียวกันกับที่ไลน์มาบอก
    คนที่รู้เรื่องเป็นครูคนที่ฉันเหนื่อยใจที่จะคุยกับเขามากที่สุดและเพื่อนร่วมห้องทุกคน

    เหมือนเกราะบางๆที่เรียกว่าความคลุมเครือพังทลาย

    ฉันอยู่ที่นี่มาห้าปี ตอนนี้คือปีที่หก
    พื้นที่ที่ทุกคนไม่เคยเข้ามาและฉันต้องการแบบนั้นถูกความคลุมเครือกั้นเอาไว้
    พวกเขาจะไม่ถามมากกว่าที่ฉันอยากจะตอบ
    ฉันอาศัยการส่งงานที่สม่ำเสมอและคะแนนสอบระดับไม่แย่เป็นเครื่องมือในการทำให้ผู้คนเชื่อถือ

    หรือหากไม่เชื่อก็จำต้องทำเป็นเชื่ิอ

    ตอนนี้มันไม่มีแล้ว
    ฉันรู้ว่าคำพูดและความคิดของคนมันโหดร้าย แต่ตราบใดที่คนพวกนั้นไม่เคยมาพูดให้ได้ยินต่อหน้าฉันก็พร้อมจะไม่สนใจ

    แต่วันพรุ่งนี้จะทำอย่างไร

    ฉันจะทนคำถามเหล่านั้นได้หรือ
    ฉันจะยิ้มไปกับเสียงหัวเราะนั้นได้หรือ
    ฉันที่อยู่กับความคลุมเครือของคนรอบกายมาตลอดจะทนกับความชัดเจนได้หรือ
    ข้ออ้างว่าไม่พูดแสดงว่าพวกเขาอาจไม่คิดก็ใช้ไม่ได้แล้วเพราะฉันรู้แน่ชัดว่าพวกเขารู้

    ฉันไม่ได้รังเกียจสิ่งที่ตัวเองเป็น
    อย่างน้อยก็รังเกียจน้อยกว่าการที่คนอื่นแสดงออกถึงสิ่งที่ฉันเป็น
    คุณหมอบอกว่าโรคนี้เป็นเรื่องปกติ
    แต่ฉันจะอยู่ร่วมกับคนมากมายที่ไม่มีทางทำเหมือนมันเป็นปกติทั้งๆที่ฉันก็ไม่ปกติได้อย่างไร

    ตอนนี้ลมหายใจฉันยังสั่น

    พรุ่งนี้ฉันคิดว่าฉันจะไม่ไปโรงเรียน

    บางทีคงต้องรอดูว่าสิ่งใดจะเกิดก่อน
    ฉันทำการบ้านและอ่านหนังสือสอบครบ
    ฉันกล้าที่จะไปโรงเรียนไม่ว่าอยู่ในสภาพใด
    หรือฉันที่หมดใจจะก้าวออกจากห้องนี้ไปเสียแล้ว

    เมื่อครู่ลองค้นหาวิธีฆ่าตัวตาย
    น่าเสียดายที่ฉันยังกลัวเจ็บ
    เพราะมีแต่วิธีที่เจ็บที่สุดเท่านั้นที่จะได้ผลจริง




    คืนนี้พระจันทร์ยังคงหลงทาง
    เมฆหมอกด้านหน้าหนาจับใจ

    ถึงอย่างไร คืนนี้ก็ยังมีพระจันทร์


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in