"โทรุตื่นนนนน จะสายแล้วนะ เดี๋ยวได้ตลาดวายกันพอดี" ผมกระชากผ้าห่มผืนนิ่มออกจากร่างหนาของคนที่เข้ามายึดครองเตียงคนอื่นตั้งแต่เมื่อคืน
เจ้าคนตัวใหญ่ พลิกไปอยู่อีกมุมไม่วายคว้าเอาหมอนข้างมากอดไว้ ซุกแก้มขาวลงไปพลางยิ้มกริ่มท่าทางไม่ยอมลุกขึ้นง่ายๆ
ทากะเดินอ้อมไปทางหัวเตียงพยายามแย่งชิงหมอนข้างออกมา แต่กลายเป็นว่าเจ้าคนขี้เซาดึงเขาลงไปนอนบนเตียงด้วยซะงั้น แถมยังกอดแน่นซุกหน้าวางปลายคางไว้ข้างซอกคอเขา
"ลุกได้แล้วน่า เมื่อคืนยังสัญญาว่าจะไปตลาดปลาด้วยกัน ถ้ายังไม่ตื่น ฉันจะเลื่อนไฟล์ทกลับแอลเอเป็นเย็นนี้เลย ไม่รอถึงอาทิตย์หน้าแล้ว"
ได้ผลคนที่กอดเขาอยู่ลืมตาขึ้นพลัน แต่ไม่วายกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม
"ไม่อยากลุกเลย กอดนายละอุ่นดีจัง หอมด้วย" ไม่ว่าเปล่ายังฉกปลายจมูกคมลงบนไหล่เล็กที่วันนี้สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวพอดีตัว ทากะดิ้นฮึดฮัด ไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอก เขาตามใจจนหมอนี่ชักจะได้ใจเกินไปหน่อยแล้ว
"นายซื้อคอนโดไว้ทำไม ถ้าจะมานอนที่นี่ทุกคืนน่ะฮะ"
"ก็คอนโดฉันมันมีแต่คอนโดเปล่าๆนี่ มันไม่มีนาย...."
"เจ้าบ้า ลุกขึ้นเร็วๆ ถ้าไปไม่ทันตลาดปลาล่ะน่าดู คืนนี้ก็เตรียมย้ายตูดกลับคอนโดตัวเองไปเลย"
คำขู่คล้ายจะได้ผลโทรุลุกขึ้นในที่สุด ร่างสูงบิดขี้เกียจก่อนจะเดินหายเข้าห้องน้ำไป
สิบนาทีหลังจากนั้นสองหนุ่มในชุดคลุมกันหนาวก็มายืนอยู่หน้าตลาดปลาแห่งใหม่ของโตเกียว
โทรุเก็บกุญแจรถลงในกระเป๋ากางเกง แล้วดึงมือคนตัวเล็กที่เย็นเฉียบเข้าไปซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อตัวเองแทน ทากะอมยิ้ม ลอบมองคนที่หน้านิ่งเหมือนยังไม่ตื่นนอนแต่กุมมือเขาไม่ปล่อยแล้วออกเดินไปพร้อมกัน
คุณลุงคนเดิมที่เขาตามมาจากสึคิจิย้ายมาที่นี่แล้วเช่นกัน ทากะยิ้มล่าแล้วขอให้โทรุช่วยถ่ายรูปให้ คนตัวเล็กดึงแมสลง แล้วยิ้มตาใสใส่กล้อง ภาพที่คนมองผ่านเลนส์ยิ้มตามนึกดีใจที่ยอมขุดตัวเองออกจากเตียงตามคนตัวเล็กมา
ทากะเลือกปลาเก่งมาก เขาเหมือนเป็นลูกศิษย์คนโปรดของคุณลุง ทั้งสองคุยกันออกรส ใช้เวลาอยู่ที่ตลาดเสียนานแน่นอนว่าเจ้าตัวก็ได้ปลากลับไปอีกลังใหญ่
คนตัวเล็กในชุดเสื้อกันหนาวตัวโตเกินขนาดที่หอบลังโฟมสีขาวใบใหญ่เหมือนเด็กส่งปลาไม่ผิด แต่เป็นเด็กส่งปลาที่น่ารักที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ อดไม่ได้จนต้องยกกล้องขึ้นเก็บภาพไว้ เจ้าตัวหันมาเห็นพอดีคงส่งยิ้มให้เขาผ่านแมสนั่น
มื้อกลางวันคงได้กินซูชิฝีมือทากะ เขาไม่เกี่ยงหรอกไม่ว่าจะซูชิหรืออะไรพ่อครัวตัวจิ๋วของเขาก็ทำอร่อยทั้งนั้นล่ะ แต่ว่านะอาทิตย์หน้าเจ้าหมอนข้างของผมจะบินหนีอีกแล้ว คงต้องรีบหาขออ้างรั้งไว้ แต่ถ้ารั้งไม่ได้ สงสัยคงต้องบินตามไปจนได้นั่นล่ะ ถึงจะไม่ชอบเครื่องบินนัก แต่คงทรมานน้อยกว่าความคิดถึงแน่...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in