Doname Cantabile
บทประพันธ์ : TOMOKO NINOMIYA

เป็นหนังสือการ์ตูนที่มีผู้คนชื่นชอบมากในญี่ปุ่น และสร้างเป็นภาพยนต์มาฉายในบ้านเรา สนุกมากค่ะ
.
.
โดนาเมะ เป็นนักเรียนชั้นปี 3 คลาสเปียโนของมหาวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มีความฝันที่จะเป็นครูอนุบาล เธอชอบการเล่นเปียโนแต่ก็ไม่เอาจริงเอาจังกับเปียโน เนื่องจากมึเหตุการณ์ฝังใจในวัยเด็ก

ในวัยเด็กเธอเล่นเปียโนเก่งมาก จนอาจารย์หมดความรู้ ให้คุณพ่อส่งเธอไปเรียนกับครูคนใหม่หลายคน โดนาเมะ ไม่ชอบการถูกบังคับ ครูคนหนึ่งดุและตีที่มือของเธอ ทำให้โดนาเมะกลัว และไม่อยากเล่นดนตรีอีกเลย

จริงๆแล้วโดนาเมะมีความอัจฉริยะทางดนตรี แค่ฟังเพลง เธอก็รู้ตัวโน้ต สามารถลองเล่นเปียโนเพลงนั้นได้เลย แต่เธอมีความโก๊ะ ซุกซน ตลก เป็นที่รักของเพื่อนๆ
.
.
จิอากิ..รุ่นพี่นักศึกษาที่เดียวกัน ปี 4 หล่อมาก มีแฟนคลับเพียบ ฝีมือสุดจ๊าบ เล่นเปียโน ไวโอลินเป็นทายาทของนักเปียโนชื่อดัง มีความฝันอยากไปเรียนเป็นวาทยากรที่ยุโรป แต่ดันกลัวเครื่องบินขึ้นสมอง จะไปทางเรือก็กลัวเรือจม เลยไม่ได้ไปเมืองนอก

วันหนึ่งจิอากิ ไปงานเลี้ยงและเมา กลับมาเข้าห้องพักผิด เป็นห้องข้างๆของโนดาเมะ จิอากิตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงเล่นเปียโนที่ไพเราะจับใจ เค้าหลงใหลในเสียงดนตรีนั้นทันที แต่ต้องผงะเมื่อเจอกับโดนาเมะที่ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขา เธอคนนี้มีชีวิตอยู่ในห้องพักซึ่งแน่นเอี๊ยดไปด้วยขยะทั้งถุงพลาสติก กระดาษ กองหนังสือ กองเสื้อผ้าไดัอย่างไรกัน
.
.
โนดาเมะก็คอยตามตื้อรุ่นพี่จิอากิ ขอความช่วยเหลือต่างๆ แต่สิ่งที่จิอากิสนใจในตัวโนดาเมะ คือ เปียโนที่โนดาเมะเล่น ถึงจะเล่นมั่ว ไม่ดูโน้ต เพราะเล่นตามที่ฟังมาก็ตาม

จิอากิหลงใหลในเสียงเปียโนของโนดาเมะ และอยากจะฝึกเปียโนให้เธอ เมื่อจิอากิต้องมาพัวพันกับโนดาเมะจอมซกมก เรื่องราววุ่นๆของเหล่านักดนตรีก็ตามมา
.
.
ต่อมามีอาจารย์ซึ่งมึประสบการณ์การเล่นดนตรีทัวร์คอนเสิร์ตระดับโลกมาสอน ทุกคนก็ตื่นเต้นมาก อาจารย์ให้นักศึกษารวมทีมกันแข่งขันการแสดงดนตรี และมีแนวการสอนที่เพิ่มประสบการณ์ให้พวกเค้า น่าสนุกทีเดียว

ทีม 1 : ประกอบด้วยนักศึกษาระดับ top ในแต่ละสายเครื่องดนตรี มารวมตัวกัน อาจารย์เป็นวาทยากรเอง

ทีม 2 : จิอากิเป็นวาทยากร รวมทีมนักศึกษาที่ชอบ มีใจรักการเล่นดนตรี มีสไตล์อิสระ แหวกแนว มีความคิดสร้างสรรค์มากมาย

ช่วงการซ้อม จิอากิเหนื่อย ปวดหัวกับเพื่อนๆหลากสไตล์มาก โดนาเมะซึ่งเป็นคนโก๊ะ เข้ากับทุกๆคนได้ ก็มาช่วยประสานงานเป็นกำลังใจให้รุ่นพี่จิอากิ และเพื่อนๆตลอด ในที่สุดก็ปรับตัวกันได้ มีภาพบรรยากาศการซ้อมที่สนุกสนาน
.
.
เมื่อวันแสดงจริงมาถึง ทุกคนก็แสดงดนตรีที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน..

บ้างก็ยืนสีไวโอลิน ด้วยท่วงท่าที่มีความสุขมาก..

บ้างก็เป่าแซกโซโฟนแล้วมีส่ายเอวไปมา ..

จิอากิก็เป็น conductor ด้วยพลังอันเต็มเปี่ยม มีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาก

และเมื่อการแสดงจบลง จิอากิส่งรอยยิ้มให้เพื่อนนักดนตรี และรอยยิ้ม ตาพราวมากให้โดนาเมะ ผู้ชมแถวล่างอย่างขอบคุณ และผู้ชมในหอประชุมก็ปรบมือกันอย่างล้นหลาม
.
.
ต่อมาโดนาเมะก็ซ้อมเพลง เพื่อเข้าประกวดการแข่งขัน โดนาเมะตั้งใจมากเกินไป และเครียด เล่นได้ไม่ดีนัก..

อาจารย์ฝรั่ง ซึ่งใจดี เมตตากับโดนาเมะ สนทนากับโดนาเมะว่า

อาจารย์ : เธอรู้ไหม ..เธอเล่นดนตรีไปเพื่ออะไร

โดนาเมะ : หนูไม่รู้หรอกค่ะ หนูเคยฝันอยากเป็นครูอนุบาล หนูจะเล่นดนตรีเพราะๆให้เด็กๆฟัง หนูแต่งบทเพลงให้เด็กๆด้วยนะคะ

อาจารย์ : ไหน เธอลองเล่นดนตรีนั้นให้ฟังหน่อย

โดนาเมะ เปิดสมุดเล่มนั้นให้อาจารย์ดู อาจารย์ยิ้มให้กำลังใจ.. โดนาเมะเริ่มเล่นเปียโนด้วยบทเพลง
ที่เธอแต่งขึ้นมาเอง ดนตรีที่ไพเราะ ฟังสบายๆ และสะท้อนความสุขจากตัวเธอถึงผู้ฟัง

อาจารย์ : นั่นแหละ เธอรู้ไหม ตอนโมสาร์ท หรือนักแต่งเพลงดังๆ เค้าแต่งเพลง เค้าคิดอะไรอยู่ เราสื่อเสียงดนตรีเหล่านั้นออกมา ส่งความสุขหาผู้ชม ..